|
| |
| |
| |
Refereyn.
VAnde heydensche Phylosophen men schrijvijngh vint,
Wat een beweghentheyt, dat sy hehben beleuen,
Om t'ondersoecken de schepselen met moet ghesint,
Willend' wetent-schap krijghen van dat eynd' en beghint,
En oock waer wt dat spruijt, dat men hier siet leuen,
Tot dese saken hebben, hun veel vrome begheuen,
Dat sy des werelts eer: weynich hebben gheacht,
Om dats t'ghemeyn volck, en haer soud' vrijen voor sneuen,
Met werckelijcke daet, hebben sy sulck voort ghebracht,
Merckende datter was, verghanclijcheyt niet sacht,
Voor sulck sijnde bevreest: wildend' wel deur gronden,
Dat sy sochten met moet, het dient nu ouer dacht,
Haren moet willigh wiert sulck mach men oorconden,
Wille baerde liefde, sy wierder van verslonden,
Wt de schepselen, inden schepper ghebenedijt,
Daer sy te voorens waren, ondanckbaer als honden,
Sijn soo wel sy, als wy, deur neersticheyt beurijt.
S'Hebben ghelooft in Godt, deur haer neersticheyt hoort,
Oft leeft haer schriften, sy sullen sulck bewijsen,
Die ootmoedich bekent, deur haer selfs moedighs woort,
Welck niet en was dat was, en het quam wt sulck voort,
Een louelijcke vrucht, men kanse niet vol-prijsen,
Sulcke vrucht heet wijsheyt, sy maeckt een af-grijsen,
Van alle schepselen die men aen kleeft te vast,
Merckt aen een Philosoph, die wat hielt tot sijns spijsen,
Om t'lauen sijnen durst, een copken daer op ghe-past,
Dat hy in weerden hielt, maer wijsheyt heeft hem verrast,
Hoe dat hy met sijn hant, hemseluen mochte helpen,
Sijns selfs heeft hy versmaet, dat hy soo was belast,
Leerend' d'ondanckbare, verlaten haer schoon schelpen,
Dat sy ghulsigh begheer, deur wijsheyt souden stelpen,
Daer dat onverstant, deur maeckt een wreet ghecrijt.
Die haer hebben bekeert, van des luijheyts welpen,
Sijn soo wel sy, als wy, deur neersticheyt beurijt.
| |
| |
DAt elck een neerstich waer naer t'ghunt dat hy be jaecht,
Niet veel waerder gheclaecht als nu wel is te raden,
De Heydensche Philosophen sijn vry onuersaecht
Gheweest om voorderen, dat haer an heeft gheknaecht,
Sy hebben niet ghevreest, het verghancklijck schaden,
Met genouchsaemheyt, lieten sy haer versaden,
En koosen wetten daer, den vrede wt komt reyn,
Van eenen lesen wy, k'en mach hem niet versmaden,
Die verghetentheyt koos' bouen al t'swerelts greyn,
Een leeringhe tot ons, wy die sijn soo ghemeyn,
Gheschiet ons weder-spoet, wy willent niet vergheten:
Maer houden een ghedijngh, binnen ons rechters pleyn,
Wie-men daer deure voet, die sulck besouckt macht weten,
Beter waert te kiesen, een neerstich vermeten,
Om naer den vrede voort te varene met vlijt,
Gelijck de Phylosophen en sommighe Poeten,
Sijn soo wel sy, als wy, deur neersticheyt bevrijt.
| |
Prince.
DEur neersticheyt ist woort des wijsheyts in haer ghevaet,
Sy hebben som de deucht ghekoosen voor het beste,
Niet die wt de schepsels, maer die eeuwich bestaet,
Daermen in is beurijt, vant' onvredighe saet,
Een deucht aller deuchden, beset in s'deuchs gheweste,
Die deur de schepselen, rijsen wt ondeuchs neste,
Men moet quaet oft goet neerstich volghen naer,
S'mensch vleisch-vat vol, luijheit is argher dan de peste,
Ten smaeckt deucht noch quaet, verhart tis sonder vaer,
Yvrighe neersticheyt, brijnght den mensch wt beswaer,
Soo ons Philosophen, bewijsen met haer schrijuen,
Gheen schepsels sijn meer beweecht, als t'menschelijcke paer,
Daer de deucht vreucht in heeft om daer in te beklijuen,
Al dunckt de deucht ons quaet, deur des werelts drijuen,
Laet ons neerstich sijn tot d'eijndijngh van dien tijt,
Gheloouen die ons beweecht, deur het lief windich snijuen,
Sijn soo wel sy, als wy, deur neersticheyt bevrijt.
Myn vverck is Hemelick:
Oordeelt Onpartydich,
|
|
Auteursrechtvrij