|
| |
| |
| |
Refereyn.
GHy konst lief hebbers al, minders van wijsheyt recht
Aen merckt toch eens de leer, die ons wort wt ghelecht
Van Philosophen veel, haer doen en haer belijden,
Daer van by schrijuers kloeck, ervaren maer niet slecht
Een schoone heuchenis, om alle quaet te mijden,
Een leer der leeren ghoet, een leer om ons verblijden.
Anaxagoras siet, wel op sijn leuen acht
Verliet goet lant en sant, en steldent al besijden
Om dat hy leeren sou, wijsheyt van grooter kracht.
Den wijsen Gorgias, en rusten dach noch nacht,
Nochtans soo was hy out, wel ouer hondert jaren,
Maer noot en hiel hy op, van leeren met voordacht.
Socrates deur wijsheyt, leert ons sonder beswaren,
Hoe datme lant en stat, met vrede kan doen paren
En houden vre int lant, eer den onvre vermeert,
Want daer de wijsheyt wont, daer moet tweedracht verharẽ
Den mensch die wijsheyt leert, van elck een wort ghe-eert.
DEn mensch die wijsheyt heeft, is wel gheluckich siet
Soo Crispo seluer seght, hem sal ghebreken niet
Van gheender-hande ghoet, daer wy by moeten leuen,
Maer hebben ouervloet, soo daghelijckx gheschiet
Want Seno seght hier toe, den wijsen kan niet beuen,
Noch niet werden bedroeft, maer vreucht worden ghegheuen
Want elck heeft hem van doen, elck een soeckt sijnen raet,
Deur wijsheyt wort den mensch, tot hooghen staet ghedreuen
Van Keijsers hoogh gheacht, en Princen groot van staet.
Arius wijsheyt groot, beletten sucken quaet
Dat Alexandrijen, niet heel en wert verslonden,
Van Keyser Octaui, verghramt in sijne daet.
Den Keyser Traijanus, was oock met liefd verbonden
Tot Dion wijs gheacht, al soot claer is beuonden
Setten hem neffens hem, te waghen onverseert,
En spraken soo te saem, met wijsheyt mont aen monden
Den mensch die wijsheyt leert, van elck een wort ghe-eert.
| |
| |
DIe van Athenen out; hebben altijt bemint;
De wijse hooch gheacht, waren daer toe ghesint,
Sy deden Phalerick, tot sijnder eeren stellen,
Sijn beelt dickmael ghemaeckt, alsoome klaer beuint,
Voor Demetrius oock, wel weerdich om vertellen,
Pileerens veel en ghroot, deur veel arbeyts gesellen,
Oock Seneca bekent, en seght deur wijsheyt ghroot,
Dat ledicheyt onwijs, is om den mensch te quellen,
D'onwijse ledicheyt, is den mensch ghraf en doot,
Daer is gheen meeder goet; hier voor den mensche bloot,
Dan de wijsheyt alleen, wel weerdich om te louen,
Maer die wijsheyt ontbreckt, is in verachting snoot,
Exenocrate kloeck, die der veel ghinck te bouen,
Seght dat de wijse sijn, gheacht in Princen houen,
Dat hy oock niet verghramt, al ghaghet hem verkeert,
Al lijt hy teghenspoet, in armoed verschouen,
Den mensch die wijsheyt leert, van elck een woort ghe-eert.
| |
Prince.
SIet Prince Plato leert, en seght de wijse man,
Dat hy hem niet verghramt maer wel verdraghen can,
De laster woorden quaet, van d'onwijse vermeten,
Hy en verheeft hem niet, wort hy gepresen van
Lieden seer wel gheleert, in weelden hooch gheseten,
Plotinus die belijt, soo elck een wel mach weten,
Dat een oprecht wijs-man, deur sijn goet clock verstant,
Den ouerlast verwint, en woort by hem vergheten,
Want hy begheert oock niet, t'goet van eens anders hant,
Veel spreken prijst hy niet, maer t'swijghen vast gheplant,
Is by hem groot gheacht, voor hem een groot behaghen,
De quaij ondeuchden snoot, verwerpt hy aen den kant,
Want voor de wijse ghoet, sijn sy wel te beclaghen:
Maer deucht lofsaem en goet, daer siet men hem na jagen,
En deur des wijsheyts cracht, wort onwijsheyt ver-heert,
Den wijsen hooch gheacht, beurijt het lant van plagen,
Den mensch die wijsheyt leert, van elck een wort ghe-eert.
Timmert met Liefde.
|
|
Auteursrechtvrij