Refereyn.
DEs weerelts wijse leer, wordt hier verthoont met reden,
En eerst hoe Plato prijst, den tijt wel te besteden,
Hy seyt een ledich mensch, is weert het leuen quijdt,
Maer neersticheyt voorwaer, brenght in goe tucht en zeden,
En Cato Censorin, schrijft hier van breet en wijdt,
Van Censenatus aff die ledicheyt benijdt,
Van Silla tijt en voorts, en Marius raetsheeren,
Sy moesten al gelijck, (Iae niemant werdt beurijdt)
Een wetenschap oft kunst, oft eenich hantwerck leeren,
Dit was om vuyt de Stadt, de ledicheyt te keeren,
Alsoo hy noch verhaelt, ter seluer plaetsen claer,
Dat hy noijnt neerstich man, gebracht heeft in verseeren,
Dan tegens sijnen wil, maer leecheyt straft hy swaer,
Hy was soo seer ontsien, van al de Roomsche schaer,
Dat elck aen t'wercken ginck, en dat aen allle sijden,
Als hy haer quamp ontrent, aldus sprack hy tot haer,
Besteedt wel vwen tijt, de ledicheyt wilt mijden.
AVrelius voorwaer, die weerdich was gepresen,
Ontboot den Roomschen raet, soo wy dat van hem lesen
En seyde soo hy van, haer yemant ledich vont,
Dat hyse straffen sou, dus moest elck doende wesen,
T'beduruen lit aen t'lijff, is niet soo ongesont,
Als wel een ledich mensch, bederft tot in den gront,
Sijn euen naesten die, dit quaet aen hem gaet mercken,
Hier door wordt de gemeent, beduruen en door wont,
Van een ondeuchtlijck mensch, die nergens in wil wercken,
Maer een die neerstich is, die sal in deucht verstercken,
Want ledicheyt die is, de wortel van het quaet,
Soo Seneca dit leert, naer neersticheyt wilt hercken,
Want sy brenght nutheyt in, en brenght den mensch tot staet,
En Aristotles die, de ledicheyt versmaet,
En costlijck acht den tijt, wilt dit met hem belijden,
De leecheyt wordt verdoempt, en alle lege daet,
Besteedt wel uwen tijt, de ledicheyt wilt mijden.
| |
TE Roomen was een weth van d'ouders naergelaten,
Den Raet mocht niemant niet, van al de ondersaten
Oock t'recken van haer werck, t'mocht geensins sijn gedaen.
Soo Cicero beschrijft, sy sochten by der straten,
Sy hadden een van doen, naer t'leger toe te gaen:
Maer daer was niemant die het selue wou bestaen.
Oock vonden sy niet een, in ledicheyt geseten,
Soo dat den roemschen raet, hier in seer was belaen.
Dit heeft Aurelius, sijn hofgesin verweten,
Dat (soo) de neersticheyt, geheelijck was vergeten,
En als gebannen was, wt gans de Romsche Stadt,
En dat d'ees oude weth, was in den houck gesmeten,
Cleantes heeft gewaeckt, en arbeydt lieff gehadt,
En heeft des snachs gevrocht, om daechs te leeren wadt
Hy wou op sulcken wijs, met sin en lichaem strijden,
Hy seydt de neersticheyt, is eenen grooten schadt,
Besteedt wel uwen tijt, de ledicheyt wilt mijden.
| |
Prince.
DElacedemoniers, die hadden hare wetten,
Oock van Licurgus wijs, daer moesten sy op letten,
Siet hy geboot als heer, en badt als eenen knecht,
Vermaent als Vader goet, haer leuen aen te setten,
En leert als die was wijs, haer kinderen jonck en slecht
Te ouffenen int werck, en wetenschappe recht,
D'welck oock wel reden is, de dieren ons dat toonen,
De Mieren en de Bie, haer wonning net gehecht,
En met surchvuldicheyt hun winter-dagen hoonen,
Siet hoe den Oyeuaer, sijn ouders oock wilt loonen,
Dus voor t'gemeyne best, brenght surge nutheyt in,
Want Socrates die wilt, de neersticheyt oock croonen,
En Pithagoras prijst, de selue niet te min.
D'its d'oude griecken leer, der seluer wijsen sin,
En veel geleerde meer, van d'alder outste tijden,
Dus wilt doch neerstich sijn, om deuchdelijck gewin,
Besteedt wel uwen tijt, de ledicheyt wilt mijden.
Wie weet der creken Eynd'.
|
|
Auteursrechtvrij