|
| |
| |
| |
Ionghe Vrevghden-blomme tot Berghen op Zoom.
Refereyn.
T'Eenvoudighe verstandt mijns vrughteloose sinnen,
Verweckt ghy ô Peoen tot vuwaers int ghemeyn,
Wanneer ick vuwe vraegh aenschouw door vreughdts beminnen,
Hier op den Berghsen Soom vuyt dynner Mech'lens pleyn,
Wat Philosophen leer of schrifts belijdingh reyn,
Men voor waeraghtighst houdt van d'eerste tijts beghinnen,
Saght musae niet te hoogh versindt v wel ten reght,
Als nodeloos v tijt met dit hoogh werck versleeten,
En let wel op het gheen dat Antagoras seght,
Niet meer als noodich is behoordt den mensch te weeten,
Maer Pythagoras raedt en wil ick niet vergheten,
Dewelck den mensche prijst met waerheydts reen omvleght,
En Alexander loofdt de weldaedt onvermeeten,
Hy seydt doet stedes wel al hoordt ghijt nijdigh quaedt,
En schuwdt den boosen mensch seydt Cratis in sijn reede,
Maer Epictetis schrijft en t'is den besten raedt,
Bejeghendt and'ren soo,, ghy wilt men dij wel deede.
DAer meed hy seghen wil lijdt ende mijdt voordachtich.
T'ghen Iustis ipsius meed vooreedelijck bewijst,
Dijn hoogher altoos wijckt (dijn minst met reeden crachtich,
In reedelijcheyt ontmoedt) t'gheen Epicteti prijst,
Spreeckt weynigh ende wel dijn loff met Bias rijst,
En windt oock jonst en craght en blijft dijn eer deelachtich,
Comt ghy tot hooghe maght dien sooberlijck besit,
Als Cato ons vermaendt op dat ghy blijft in waerde,
Neemt lijdtsaemheyt instandt tot dijnner ooghenwit,
Want Ider heeft sijn tijt hier op d'onstandbaer aerde,
Draeghdt v tot Ider een als Titus ons verclaerde,
Een ander sulcx bewijst als t'hert steedts van hem bidt,
Dus elck sijn schuldt vergeeft soo jemandt dij beswaerde,
Soo leerdt Catonis ons (maer hield hem self niet vry,
Vant' misbruijck overgroot) volght Dionisij Zeede,
Diedt selfde meed bestraft sprack siet ghy sulcx aen my,
Bejeghendt and'ren soo,, ghy wildt men dij wel deede.
| |
| |
TAury een Philosoph die steldt ons nackt voor ooghen,
D'eer diemen schuldich is sijn Ouderlijcke stam,
Al sijn de kinders meer als d'ouders van vermoghen,
De nedrigheyt eens kindt (verweckt der liefdens vlam,
Vant vaderlijck ghemoedt) als ooyt vuyt t'herte quam,
Maer t'vaderlijck verstandt, verdwaest dick doort medooghen,
En een verkeerde liefd die hy sijn kind'ren draeghdt,
Ghelijck Thaletus ons aen wijst soo schoon en heerlijck,
Platonis seydt te reght siet dat v niet behaeghdt,
Donnachtsaemheyt dijns kindt onthoudt dees reeden leerlijck,
Noch oock onnachtsaem sijt maer draecht v stedes eerlijck,
Met ghiericheyt des gheldts dijn ziele niet en plaeghdt,
V kinders onder wijst (op datse sijn begheerlijck,
Nade gherechticheyt) een mid'laer aller t'wist,
Platonis ghulden les vercondicht noch tot vreede,
Siet ghy door ouervloet t'nootwendichst niet verghist,
Bejeghendt and'ren soo,, ghy wildt men dij wel deede.
| |
Prince.
O Philosophen kloeck dijn wyt vermaerde boecken,
Sijn vele meer bekendt (als my) ick wijss maer aen,
Mijn slechte will'ghe dinst, want soud ick door gaen soecken,
Gans Plato, Cicero, Plutarchus hoogh bestaen,
Het soud mijn swack vernuft al ver te bouen gaen,
En soud ick bouen dien mijn seluen oock vercloecken,
Het werck van Seneca hier mee te stellen by
De stoff is saem te groot om door dit dight t'ontbinden,
Ghy sult het voorghemeldt, door leest en siet hun vry
Van mijn verclaringhs sin, door al haer schriften vinden,
Hoe wel het onverstandt ghelijck de stuvre winden,
Hier over raesen can waer ick steedts teghen stry,
En acht de sulcke maer voor enckel boos ontsinden,
Gaet stellet by schriftur diedt in gelijckheyt naeckt,
En laet Depicurist sijn tyt onnut besteede,
Want men heeft selden rust daer is gheen mensch volmaeckt,
Bejeghendt and'ren soo,, ghy wilt men dij wel deede.
Liefde Maeckt Eendracht.
Gheen mensch Volmaecht.
|
|
Auteursrechtvrij