|
| |
| |
| |
Ionghe Lavwerieren tot s'Hertoogen Bosch.
Refereyn.
GElijck allen dinghen hier op aerden vergaen,
Ia wat men nu soo heerlijck verciert siet staen,
Als boomen, cruyt, wat dat daer wast op erden,
Soo moet den mensch vol ellende voort aen
In miserie wesen, oft hy't wil ontgaen,
Oft meynt te ontrijden met eenen peerden,
Laet ons Plato en sijn leeringh doch eens aenueerden,
Die s'menschen allende acht schwaerder dan het loot,
Daer sommigh niet langher in en wilden volheerden,
Maer worpen hen seluen van steenrotsen doot,
Niet schroomende voor den val, al was hy seer groot,
Want in miserie sijn wy samen voorts gebracht,
En tot den lesten toe sijn wy in miseries noot,
Al willen wy't ontvlieden met al ons cracht,
Wat sou't ons helpen by dage oft by nacht,
Wy sijn vol ellenden in't pleyn der aerden smal,
Siet,, den mensch lijdt verdriet,, oft hy't vliet,, sonder ghetal.
PLato in eenen Dialogus betoont seer claer,
Des menschen ellende bouen maten swaer,
Seyt dat Socrates sulcx oock gaet verhalen,
Dat ons leuen niet en is dan Pelgrimagie daer,
De wijse nochtans hebben verlanghen naer,
Om te scheyden wt dese wereltsche palen,
En hier naemals dan in der goddelijcker salen
Te leuen, soo hy seyt eeuwich naer desen,
Sy roepen daer naer met lieffelijcker talen,
En houden de doot voor het hoochste gheresen,
Al wat hier op der aerden soo wort gepresen,
Schijnt dat sy maer en achten teenemael voor sot,
Want het moet doch al vergaen aderen en pesen,
Wy sijn hier op der aerden in der sonden kot,
T'is waer, den eenen lijdt meer als d'ander eer hy tot
Sijns leuens eynde compt, bitterder dan de gal,
Siet,, den mensch lijdt verdriet,, oft hy't vliet,, sonder ghetal.
| |
| |
WIl dan den mensch hem van der aerden gheuen,
En op het water in de houten schepen leuen?
Soo can hy doch gheen miseri van hem ghejagen,
Want daer wort hy vanden wint gedreuen,
Dit heeft een Griecx Philosoph geschreuen,
Bias genaemt, van des menschen plagen,
Hy rekent sulcken mensch, is't niet te beclagen,
By der gedierten maer half leuende te sijn,
En den vissche buyck, haer graft vol booser lagen,
Daer leeft den mensch in miserie en pijn,
Anacharsis seyt dat sy tot sulcken termijn,
Wanneer sy vaeren op zee, maer een hant breet
En sijn van haer doot, is dat dan soeten wijn
Die den mensch hier proeft in bitterheyt seer vreet,
Ick denck dat den regel een jegelijck weet,
Soo wel coninghen als slechte heeren al,
Siet,, den mensch lijdt verdriet,, oft hy't vliet,, sonder getal.
| |
Prince.
DEn Princelijcken Keyser Aurelius bekant,
Die seyt, oft men wel in eenich vremt lant
Eenen mensch sou halen, die dorst vermonden
Te sijn sonder miserie soo cloeck ter hant,
Oft dat men in sijn rijck wel eenen vant,
Die sonder ellenden tot dier stonden
Hem vry dorst roemen, wilt dit wel doorgronden,
Hoe groot van machten in allen haer wercken,
Sy sijn al geslaghen door miseries wonden,
Iulius Caesar vermaert wijt als eenen stercken,
Die vernielden steden, huysen, en kercken,
Bekent des menschen allenden in't aertsche pleyn,
Als ghy ons leuen wilt te dege bemercken,
Ons jeuchts miserie, viel, ende onreyn,
Wederom den ouderdom, als den mensch is alleyn,
En wandelt als een simpel kint in't aertsche dal,
Siet,, den mensch lijdt verdriet,, oft hy't vliet,, sonder getal.
Hovt Eenicheyt en Vrede.
Wie weet wanneer.
|
|
Auteursrechtvrij