|
| |
| |
| |
Refereyn.
WAt is den mensch helaes, wat sijn s'menschen wercken,
Wat is't menschelijck leuen in alle percken,
Ick en wete niet, wat ick daer-af sal spreken,
Waer ick my keer oft wende, om mijns sins verstercken,
Als ick hier-om peyse, mijn ooghen die leken,
Men vint in de menschen alsoo veel ghebreken,
Hoewel hy hem seluen soo hooghe werdeert,
Het een verdriet comt op d'ander ghestreken,
Maer wat is't, niemant hem daer door en verneert,
O catijuich mensch, wat eest dat ghy begheert,
Soeckt ghy ruste, waer suldy die vinden goet,
Voorwaer nieuwers, u seluen ghy tempteert,
Want t'menschelijck leuen is vol van teghenspoet,
De Philosophen die dit verstonden vroet,
Woonden in speloncken op dit aertsche crijt,
Hierom mach ick seer wel segghen met oetmoet,
Mensch aensiet,, wat verdriet,, ghy onderworpen sijt.
OCh mensche aensiet eens uws leuens beghin,
En ghy sult daer vinden veel onrusten in,
Want in ellendicheyt soo wordy ontfanghen,
Al sijdy noch ongheboren, des niet te min
Met veel miserien soo sijdy omhanghen,
Ter werelt comende, wat sijn dan u sanghen,
Schreyen en weenen wordt dan van u gehoort,
V seluen en condy niet helpen wt pranghen,
Maer soudt seer ellendelijck blijuen versmoort,
Quam men u niet te hulpe met goet accoort,
Thimon Philosoph wenschten door transformatie
Een beest te sijne, soo hy in sijn schrift oorboort,
O ellendich mensch! aertsche generatie,
Siet wat is ws leuens recreatie,
Niet anders dan eenen gheduerighen strijt,
Iae de natuere leeret met goey gratie,
Mensch aensiet,, wat verdriet,, ghy onderworpen sijt.
| |
| |
CIrus, Croesus, en Darius mede,
Alexander Magnus, die wonder dede,
Waeren vol onrusten dach ende nacht,
Scipio Africanus was hy in vrede,
Doen hy Hannibal hadde onder-gebracht?
Neen hy in trouwen, want gheheel veracht
Werdt hy wt Roomen gebannen voorwaer,
Ouerpeyst dit wel, want in dit leuen ontsacht,
Is't verdriet den mensch altijt volghende naer,
Al schijnt den mensch te leuen in weelden lofbaer,
Menigherhande verdriet comt hem dan by,
Dit bemerckten seer wel de Philosophen claer,
Waer door dat sy de beesten estimeerden vry
Geluckigher dan de menschen, al schijnen sy bly,
Want die heden gerust leeft, lijdt morghen verwijt,
Wat is dan den mensch, en waer toe comt hy?
Mensch aensiet,, wat verdriet,, ghy onderworpen sijt.
| |
Prince.
ALs den mensch dan comt tot sijn oude jaren,
En hier gepasseert heeft menich beswaren,
Dan en neemt het verdriet noch al gheen ent,
Maer wordt al veel meerder dan sy oyt waren,
T'gehoor falgeert hem, en t'gesicht verblent,
Sijn jonghe jeucht en wordt dan niet meer bekent,
En onuersienelijck ouerualt hem de doot,
Wat is dan den mensch, dit in u herte prent,
In als ellendiger dan de dieren snoot,
Hoe rijck, hoe edel, hoe machtich, hoe groot,
D'ellendicheyt gheeft de menschen Selden Rust,
T'verdriet hanght de menschen altijt bouen t'hoot,
Nochtans en wordt den mensch daer door niet ghesust,
T'beginsel des leuens comt met grooten onlust,
Maer wat is't, niemant hem daer door en mijt,
T'waer goet, waer t verdriet daer door wtgeblust,
Mensch aensiet,, wat verdriet,, ghy onderworpen sijt.
In Viericheyt Groeyende.
Al doende Leertmen.
|
|
Auteursrechtvrij