|
| |
| |
| |
Refereyn.
MEn vint tegenwordich hier in dit leuen
Noch menighen constighen schilder verheuen,
Die alle coleuren can maelken seer schoon,
Maer geen meesters en sijnder, hoe cloeck bedreuen,
Haer const en gelijckt by den Mey niet een boon,
Want hy schildert de aerde soo lustich ten toon,
Met blinckende blommen en bladerkens groen,
Dat sy schijnt te gelijcken des hemels troon,
Als wy alle schoonheyt te recht wel beuroen,
Want men siet nu de boomen haer open doen,
Die langen tijt scheenen verdroocht te wesen,
Dat sy bloyen en riecken door't s'Meys saysoen,
Dat een flouwich herte hier door sou genesen,
Nu staen alle speelhouen schoon wtgelesen,
Met lelien en roosen versiert desen tijt,
Nu worden de crachtige cruyden gepresen,
Al door den coelen Mey, die t'smenschen hert verblijt.
NV geeft de sonne haer blinckende straelen,
Die alle gewas wt der aerden voorts haelen,
Dat den couden winter te niet had gedaen,
Soo datter geen huysen, paleysen noch saelen,
Soo seer sijn verciert, als de velden nu staen,
Nu sijn alle wegen seer lustich te gaen,
Versiert met groen haghen en schoon dooren meyen,
Nu comen de lieue langh daghen weer aen,
Die ons door den winter af waeren gescheyen,
Nu sietmen den reghen de sandighe heyen
Welrieckent, vruchtbarich ende groeyende maecken,
Nu siet men de schaepkens en lammerkens weyen
Die s'winters de locht niet en mochten genaecken,
Nu siet men de biekens te saemen ontwaecken,
En haelen haer was wt de blommen met vlijt,
Nu hoort men de vorschen oock singhen en quaecken,
Al door den coelen Mey, die t'smenschen hert verblijt.
| |
| |
NV roept den coekoeck met luyder kelen,
En alle de dierkens die springen en spelen,
Die t'swinters den honger noyt dede beswijcken,
Nu hoortmen de vogelkens singen en quelen,
Daer geen snaerenspel by en is te gelijcken,
Nu sietmen de wintersche kreyen verstrijcken,
Maer't somer-geuogelt comt weder met macht,
Nu laeten de visschen oock vrolijckheyt blijcken
Met springen en spelen in stroom en in gracht,
Nu liggen de wateren door der sonnen cracht,
Die t'swinters verdroncken vel groote landouwen,
Nu siet men met biesen en blommen bevracht
De oeuers der stroomen schoon om te aenschouwen,
Nu siet men de groote tempeesten op-houwen
Die t'swinters de zee dede vloeden subijt,
Nu siet men de aerde seer vochtich bedouwen,
Al door den coelen Mey, die t'smenschen hert verblijt.
| |
Prince.
NV siet men de vogelkens lieffelijck paeren,
Om t'saemen haer joncxkens in't wout te vergaeren,
Soo haer de natuere seer wonderlijck leert,
Nu aengroeyen de beesten met groote schaeren,
En de visschen in't water die worden vermeert,
Nu siet men den sneeu in schoon bloemen verkeert,
Den neuel in dou, en den hagel in cooren,
Nu weyt den wint soet, die des winters fel gebeert,
Nu wordt den boomhijsel in vruchten herbooren,
Nu siet men de sonne de wolcken doorschooren,
En doet met haer straelen de coude verdwijnen,
Nu comt in het wout alle wilbraet te vooren,
Van herten en hinten, en wilde swijnen,
Nu hebben de crachtighe Medecijnen
Haer beste natuere tot onsen profijt,
Nu werden genesen veel quaelen en pijnen,
Al door den coelen Mey, die t'smenschen hert verblijt.
In Viericheyt Groeyende.
Met Reden Verwint.
|
|
Auteursrechtvrij