|
| |
| |
| |
Refereyn.
HOe wonderlijck is der Philosophen leuen,
Dat sy hebben geleert, d'welck ons veel deuchden thoont,
Veel deuchden hebbense tot onderwijs beschreuen,
En hebbent oock bethoont met leere daer beneuen,
Waer door dat elck dient met Olyftacken gecroont,
Al hebbender veel in eenicheyt gewoont,
Seneca die en dede int minste oock gheen clacht,
In de sententie des doots heeft hem niet verschoont,
Plinius een groot weerdich Philosooph geacht,
De nature der visschen heeft hy al by gebracht,
Hoe dat sy haer regeringhe de inde waters houwen,
Hy bewijst oock des walvischs groote macht,
Die Aristoteles leer te recht wel wil aenschouwen,
Sijn leere vande bien, hoe datse haer betrouwen
Op haren Coninck, en het is oock al waer,
Dit is tot onser leer voor mannen en vrouwen,
D'welck elck mensche voorwaer dient tot eenen spieghel claer.
WAs t'niet tot onser leer dat Heraclytes de,
Die sijn leefdaghen deur de werelt heeft begeckt,
Al t'ghene dat hy sach, daer loech hy altijt me,
In des menschen wercken had hy groot onvre,
Om met haer te spotten heeft hy hem seer geweckt,
Democritus heeft weer een ander saeck ontdeckt,
Die altoos heeft geweent, siende t'smenschen allent,
Wetende dat sijn leuen tot veel allenden streckt,
Door sijnen cloecken gheest heeft hy dat wel ghekent,
Altijt was hy bedroeft waer dat hy was ontrent,
Hy seyd', Och menschen al waer toe sijdy gheboren!
Cato ons oock tot de kennis ons seluen sendt,
Op dat onsterflijck is niet en sou gaen verloren,
O Philosophen groot die men naer deucht sach sporen,
Veel saecken schrijfdy licht, die ons vallen swaer,
Gheen schriften hebben sy geschreuen oyt verloren,
D'welck elck mensche voorwaer dient tot eenen spieghel claer.
| |
| |
MArcus Aurelius een Philosooph seer groot
Leert hoe een vader vroom voor sijnen soon moet soecken
Eenen goeden meester, want sulcx is wel noot,
Als hy de meesters selfs wel scherpelijck gheboot,
Dat sy Comodus souden leeren goede boecken,
Een stichting voor elck een, om ons te vercloecken,
In Delphos op den tempel men geschreuen vondt
Dit woort, Kent v seluen; stont meest op alle hoecken,
Och oft dees leering goet in elckx herte stondt
Geschreuen altijt vast, meer weert als duysent pondt,
Den mensch en sou voorwaer soo miserabel niet wesen,
En dat elck dese kennis niet op een ander sondt,
Maer dat elck een sijn fout hier door wou genesen,
Wy en souden als berghen hooch niet sijn opgheresen,
Als wy wouden volghen dees woorden oock naer,
Kent v seluen, stont geschreuen te Ephesen,
D'welck elck mensche voorwaer dient tot eenen spieghel claer.
| |
Prince.
DRako die schrijft oock al in sijn wetten goet,
Aen Coninghen en vorsten, nempt hier wel op merck,
Wat dat een Princè in sijn regeringhe doen moet,
Eerst dat hy moet wesen in het straffen soet,
T'twede mildt in t'gheuen, en dat met giften sterck,
T'derde altijt vriendelijck, t'sy by leeck oft clerck,
D'welck goed' exempels sijn, dat heydens hebben gedaen,
O Coninghen bewaert dees leer' als in een vast bolwerck,
Sy hebben v in deuchden hier in al voor-ghegaen.
Aristoteles leer en machmen niet versmaen,
Och sijn redenen goet doen mijnen gheest ontspringhen,
In sijn sterfbed deed hy een schoon vermaen,
Hy seyd, Sijt my ghenadich een dinck alder dinghen,
Ghy Philosoophen groot wilt sijnen loff uyt - singhen,
Om dat hy heeft gheseydt, Ick gaen by der Goden schaer,
Dus moet ick my noch eens al tot dit segghen dwinghen,
D'welck elck mensche-voorwaer dient tot eenen spieghel claer.
ECCE GRATIA.
Gheeft den Keyser t'Syn.
|
|
Auteursrechtvrij