|
| |
| |
| |
Refereyn.
DEn wellust die ons siel in vaste banden boeyt,
Wordt dickwils goet en quaet, nut en onnut geuonden,
Die goet is, leyt tot deucht, waer door de liefde groeyt,
Maer d'ander leyt den mensch tot alle d'wase sonden,
Die nut is heefter veel door hongers noot verslonden,
Als die door water noot hem op gegeuen heeft,
Die riep als hy sijn volck als slauen sach gebonden,
O dat soo cleynen lust my dese ketens geeft!
Den wellust in ons vleesch tot ons verderuen leeft,
Die ons den wellust prijst, is schadich in ons ooren.
Fabrici ghy voorwaer waert machtich, die verdreeft
Den wellust, die noyt eens naer groot geschenck wou hooren,
Den wellust is een quaet dat rijcken can verstooren,
Sy is die ouer al als een Goddin gebiet,
In haer heeft jder vreucht, sy is die dee vermooren
Priami groot geslacht in Troja met verdriet.
Door Maticheyt alleen den wellust cracht geschiet.
DEn wellust gaet en comt, noyt heeft hy stille rust,
Dat eerlijck is en goet, wort van haer gans mispresen,
Den mensch die sy veruoert tot haeren d'wasen lust,
En can niet dan t'verderff van ander menschen geuen,
Sy quest dat Maticheyt in ons can doen genesen,
Haer cracht is in t'gedacht die sy met wensingh stiert,
Door haer groeyt alle quaet, waer van wy connen lesen,
Haer cracht is hier op d'aerd' in menschen en gediert,
Die sy verwonnen heeft, haer op haer autaers viert,
De nutte Maticheyt die wort van haer vertreden,
De cuysheyt sy veracht, al dat is gemaniert
Vernielt sy door haer quaet en goddeloose seden,
Den wellust baert gewelt, den wellust baert onvreden,
Sy is die oorsaeck geeft, dat jder van ons vliet,
Den wellust groeyt altijt in ons verdoruen leden.
Die haer verjagen wilt, sy grooten weerstant biet.
Door Maticheyt alleen den wellust cracht geschiet.
| |
| |
WAt heeft den wellust niet voor grousaem quaet gedaen?
Daer sy den geest van t'vleesch heeft connen ouerwinnen,
Wat heeft dees meerremin al sielen doen vergaen?
Van die sy door haer stem haer vreuchden de beminnen,
Den wellust is een quaet dat ons berooft van sinnen,
Die eens in een verualt, valt voorder meer en meer,
Als baren vande see drijft sy ons hert van binnen,
Sy drijft van ons t'geluck, en rooft ons van ons eer,
Sy baert d'eergiericheyt die veule plaecht soo seer,
Den toren en de wraeck woort door haer quaet geboren.
Diogenes gaff van haer een goddelijcke leer,
Die riet dat hy haer had' als sijn vrindin vercooren,
Dat hy haer laten sou wt hongren gans verlooren,
En voeden niet sijn vleesch, waer door hy seluer siet
Dat sy in hem herbaert recht oft hy had' geswooren,
Te brengen die haer voet tot eenen d'wasen, niet.
Door Maticheyt alleen den wellust cracht geschiet.
| |
Prince.
O Nutte Maticheyt de winning van den strijt,
Gheeft v volcomen eer, geeft v volcomen leuen,
Den wellust is door v haer dulle crachten quijt,
Ghy slacht de wijse deucht, ghy sijt met recht verheuen,
Wat wellust dat daer groeyt, ghy groeyt oock daer beneuen,
Al lijt ghy dickwils swaer verlies doch gheenen moet.
Den wellust door v cracht woort gansselijck verdreuen,
Ghy sijt voor Godt den mensch het alder nutste goet.
O princelijcke vrou die niet dan deucht en doet!
Leeft in ons tot ons eer, leeft in ons met behagen,
Ghy sijt de nutte deucht, ghy sijt den rechten vloet,
Die van den wellust doet met recht berou beclagen,
Niet dat den wellust baert en can v deucht verdragen,
De Reden ghy herbaert, die sy van ons verstiet,
Ghy maeckt de siel gerust, en geeft gesonde dagen,
Al dat den wellust saeyt, ghy door v deucht wtwiet,
Door Maticheyt alleen den wellust cracht geschiet.
ECCE GRATIA.
Volcht Wysen Raet.
|
|
Auteursrechtvrij