|
| |
| |
| |
Refereyn.
WAt hebben wy te leeren van ouden tijden,
Veel contrariteyten aen allen sijden,
Diemen vindt claerlijck beschreuen,
Het schijnt dat wy hier veel wonders lijden,
Maer tot verwonderen hebben sy veel bedreuen,
In ons en is by naer geest noch leuen,
Noch van bekentsaemheyt voorwaer geen verstant,
Hoe wel d'exempelen der Philosophen geuen
Om ons op te wecken wt desen vuylen bant
Van traecheyt te schouwen, want die is schant,
Laet ons volgen Cicero en Plato dan,
Die ons door haere leere bieden de hant,
Wiltse wel nemen in acht, t'sy vrou oft man,
Want haer voorsichtich leuen veel herten verwan
Door haer geestighe reden met ouervloet,
Want niemandt ter weerelt ghederuen en can,
Der Philosophen leer maeckt ons moet, oock Deucht doet.
HOe heeft den wijsen Philosoph minsaem
Hipocratus ter liefden van sijn Iongers gedaen,
Sijn beldt ghesonden om haer lieden te leeren
Tot Cilon vermaert, wilt sijn reeden verstaen,
Dat hy soude geuen tot sijnder eeren
Oordeel, waer toe sijn Inclinatie wilt keeren,
D'welck Cilon heeft gedaen met een nerstighe daet,
Sey dat hy was een ouerspeelder met verseeren,
Een bedrieger gheneycht wtter natueren quaet,
Dit hoorende sijn Iongers seer obstinaet,
Werden verhit tot gramschap en wee te moede,
Swoeren dat sy hem hadden buyten op de straet,
Seyden hem te doen steruen in sijnen bloede,
Maer Cilon sach dat sy van gramschap verwoede,
Sprack dat hem was bekent Hipocratus leuen goet,
En om weer te antwoorden stont op sijn hoede,
Der Philosophen leer maeckt ons moet, oock Deucht doet.
| |
| |
DIe Iongers beminden als Reden vermelt,
Oock van gramschappen sijnde g'heel onstelt,
En sijn met haesten van Cilon ghetoghen,
En hebben aen Hipocratus vertelt
Als dat Cilon hadde valschelijck gheloghen,
Hipocratus sprack, ghylieden sijt bedroghen,
Het oordeel van hem tot v wt-ghesproecken,
Daer me toent hy dat het is in v vermoghen,
Dat elck een wel sijn natuer can croecken,
De geen die ick in mijn hert soo hiel ghedoecken,
Tot dat ick quam tot mijn vernuftighe jaeren,
Doen heb ick my seluen aldus ghebroecken,
Dat ick mocht schouwen die beestelijcke baeren,
Om niet te comen in eenich beswaeren,
En dat ghylie sout smaecken den keest seer soet
Mijnder leeringhe vaet en mijn verclaeren,
Der Philosophen leer maeckt ons moet, oock Deucht doet.
| |
Prince.
LAet ons dan der Philosophen leer onthouwen,
De deucht volghen om het quaet te schouwen,
Om te hebben onsterffelijcke namen voorwaer,
Want van haer hebben gheschreuen mans en vrouwen,
Eenen rechten wech om te wandelen claer,
Al sijn sy heydens geweest nochtans achtbaer,
Haer wel-doen heeft verheucht alle staten,
Al ist dat haer leuen is gheweest strengh en swaer,
Daerom en behoortmense niet te haten,
Haer voorsichticheyt leert ons Christenen vaten,
Dat wy souden eerbaerlijcken leuen,
En niet en doen, ghelijck doen de verwaten,
Die haer tot gheen weldoen en willen begheuen,
Niet daer op passen al sienser veel sneuen,
Nochtans weeten sy dat weldoen d'eerbaer leuen voet,
Voorwaer om weldoen doch seer veel woort bedreuen.
Der Philosophen leer maeckt ons moet, oock Deucht doet.
Aldoende (men) leert.
I.V.M.
|
|
Auteursrechtvrij