De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 14]

Refereyn.

DEn alder-hooghsten schat de rechte rust en vreucht,
Die t'mens-sterflijcke beldt gheluck-salich verheucht,
En is rijckdom noch eer, hoogheyt noch ertsche prachten,
Maer wel den hooghen glans van d'onbevleckte deucht,
Die haer minnaers begaeft met onwinlijcke crachten,
Dit is den weerden schat, die hoogh en godlijck achten
Het Mineruist gheslacht der Philosophen vroet,
Siet maer haer schriften aen, hoe loflijck dat sy trachten
Te planten d'edel deucht (als balsem tot behoet
Van de swacke natur) int s'menschen traegh ghemoet,
⁺ Hoe wel haer wortel schijnt wat bitterich te wesen,
Soo sijn haer vruchten toch seer lieflijck ende soet,
⁺ Mits dat sy is een gaef der Goden hoogh-ghepresen,
Dus comt ô traghen gheest, wildy niet sijn verwesen,
⁺ Strijdt teghen al v quaey gheneghentheyt besint,
⁺ Ontfanckt de hooghe deucht, den loon die is voor desen,
Die met een sterck-ghemoet, sijn seluen ouer-wint

VRoom is den Campioen, die door des deuchts ghewelt
De hoogh-moedighe pracht voor hem ter neder velt,
⁺ Als een verwaent ghedacht wt d'wase dertelheden,
⁺ Want Godt d'ootmoedicheyt verheft, tot hoogheyt stelt,
En die hoouerdich leeft, ter aerden doet vertreden,
Wel hem die wederstaet de gram-toornighe zeden
⁺ Der schadelijcke vraeck, bloetghierich onuersaecht,
Die sonder maet vernielt veel Landtschappen en Steden,
En in haers naeste bloet, de handt bloet-smettich draecht,
⁺ Wel hem die met een sterck manhaft ghemoet verjaecht
De ketelieghe min, waer van de onreyn ooghen
Ghetuyghen dat het hert den lust des vleesch behaecht,
Het welck de edel deucht gheensins en wilt ghedooghen,
⁺ Dus is hy salich wel, die hem niet en laet booghen
Onder het slaeflijck jock der sonden doof en blint,
Maer d'alder-vroomste deucht den desen sal betooghen,
⁺ Die met een sterck-ghemoet, sijn seluen ouer-wint.

+ Aristoteles.

+ Diogenes.

+ Cato.

+ Plato.

+ Socrates.

+ Chiton.

+ Plato.

+ Seneca.

+ Anaragore

+ Plato.

[p. 15]

 

STerck is des deuchts ghemoet, die daer willich versmaeyt

 

Het ongheruste goet dat niemant en versaeyt,

 

⁺ Maer is den d'waes een peerdt dat hy niet can berijden,

 

O loffelijcke deucht die vroom blijft onbeschaeyt

 

Van die haer herte cnaeght, en uwen stant benijden,

 

⁺ Des vyants haet is v een eer, wilt v verblijden,

 

Als ghy door sober-maet de gulsicheyt versaeckt,

 

⁺ Midts ouer-daet van spijs en dranck tot allen tijden,

 

Den snooden gheeft wel-lust, die hem gheuanghen maeckt

 

Van sijn ghenegentheyt, daer hy licht toe gheraeckt,

 

Door het versuym des tijts en traegh onachtsaem leuen,

 

⁺ Want legheyt sonder const dat is een doot vervaeckt,

 

Den leuende een graf daer menich is in bleuen,

 

⁺ Maer wackerheyt die hout de deucht stadich verheuen,

 

En maeckt, wie dat haer soeckt, dat die haer gauen vint,

 

⁺ Soet vloeyende in als; dus is hem lof te gheuen,

 

Die met een sterck ghemoet sijn seluen ouerwint.

+ Isocrates.

+ Bias.

+ Plato.

+ Seneca.

+ Bias.

+ Plato.

Prince.

PRins-lijck ist die verwint sijns lust ghenegentheyt,
Want hy de croon verdient, die hem wort toegeseyt,
⁺ Midts dat der deucht is t'swaerst sijn seluen t'onderkennen,
Daerom een vroom ghemoet d'welck hem te strij' bereyt,
Dat moet ghewapent sijn met een wackerich aen-mennen,
Om het weerspannich vlees onder den gheest te wennen,
⁺ Door deucht, die alle dinck maeckt mooghelijck en licht,
Sy wederstaet het al, wie dat haer comt aen-rennen,
⁺ Ia draeght het ongheluck, al waert van gheen ghewicht,
Nooch in des voorspoets lach en wort sy niet ontsticht,
⁺ Maer blijft in eenen stant sonder vrees oft verderuen,
⁺ Vry int ghemoet gestelt, aen niemant niet verplicht,
⁺ Als een ciraet des ziels, een leuen sonder steruen,
⁺ Dus wie de hooghe deucht wilt aengaen en verweruen,
Die moet de sond' afgaen, die hy dwaes-slauich dint,
⁺ Ghemerckt dat hy alleen der deuchden schat sal eruen,
Die met een sterck ghemoet sijn seluen ouerwint.

De Devcht gaet sonder Vrees.

+ Thales.

+ Isocrates.

+ Plato.

+ Plotinus.

+ Democritus

+ Diogenes.

+ Hermes.

+ Plato.