De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 13]

Mey-liedeken; op de stemme O slaep ô soeten slaep duert lange.

ALs (nu) den dagh

Begonn' te comen aen,

En dat ick sagh

Dat Sol den Occeaen

Verliet: dreef my den lust

VVt mijne rust

Naer de velden (groen)
Die (door s' Meys say soen)
Geurich nu ontdoen

Haer crachten:

Om daer (int groen) mijn lief te wachten.

VVat baett' of my

Auror' soo schoon toelacht?

VVat baett' of ghy

O Phoebe (door v cracht)

Verlicht het aerdtrijck (gans?)

Als ick den glans

Van mijn liefste derf:
Dies ick leuend' sterf
Door het swaer verwerf

Der pijnen.

Haer's af-sijns; t'welck my doet verdwijnẽ.
Daer rijst mijn licht!

VViens schoonheyt ongeblaempt,

Het g'claer gesicht

Des werelts maeckt beschaempt:

Daer blinckt, mijn held're sonn'!

Die ouerwon'

(Door haer groote cracht)
Den bedroefden nacht,
Van mijn swaer gedacht

En sinnen:

Met reden moet ick haer beminnen.

Mijn Cipria,

Mijn eenichste goddinn'

Comt volght my na,

Laet ons gaen t'bosch'waert inn'

En soecken (ouer all')

Een groot getall'

Bloemkens soet van geur,
Chierich van coleur,
Dan sullen wy (deur

Liefd' jonstich)

Vlechten eenen crans: (seer constich)

Princesse.

Prinsch'lijcke maecht,

Mijn g'lory, lof, en roem,

Secht of ghy saeght

V leuen fraeyder bloem,

Als dees' Peoene schoon'

Die g'lijck een croon'

T'aerdt-rijcx hooft bepronckt:
Door den Mey verjonckt:
Haren guer ontuonckt

(Van binnen

Ghelijck als ghy ô lief) mijn sinnen.

Levende Sterf Ick.