De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. **5r]

De Peoene tot den Prince der Personagien, Dekens, Ouderlinghen, ende Ge-eede haerder Gulden.

ISt soo Pithagoras ons melt
Dat, soo wy liefd wordt voor gestelt
Moet liefde wer met liefd betaelen;

Soo'n mach ick met het bot geslacht,

(Hoe wel ick my vind sonder macht)
In het vergelden oock niet faelen.

Stelt my ô Goden dan ter hant:

Gout, Siluer, Perels noch Diamandt,
Dat syn verganckelijcke waeren;
Maer geeft my Reden en verstandt
Dat ick in elckx gedachten plandt
Hennen Lof, die faem sal verclaeren.

Sijn dese niet verweckt deur Re-en

'T is nu bet als een Iaer gele-en,
Te schryuen schier in alle hoeken?
Van Nederlandt, noyt dies gelijck.
Soo dat veel blommen Reden-Ryck
My quaemen (op myn feest) besoeken.

Hebben sy Cost oft moytgespaert,

Om naer recht Reden-Ryckers aert,
Myn Royd Paruck schoon op te ciren:
Hoe! soud ick dan in letes vloet
Verdrincken, al hen cost en moet?
Soo waer ick slimmer als de dieren.

O neen myn Musa Ryst en singht,

Op dat een jder giften bringht,
Ghy neghen Susters reyckt v gauen;
Schinckt dese drancken ouer soet,
Van 't gen wt Hypocrene vloet,
Haer herten Const-dorstich wilt lauen.

Minerua vroet ô Iouis kint,

Thoont dat ghy my v Nymph bemint,
Met wijsheyt wilt myn volck vermaecken;
Op dat de deucht hen soo versterck,
Dat sy des werelts ydel werck,
Gestadich met mishaeghen laeken.

Wilt hen doch Reyken uwen schilt

Tot een beschutsel van mijn gilt,
En dinst van Rechtewyse Raeden;
V sper oock me dat bid ick dy,
Op dat sy man-lijck t'alder ty
Scherp-sinnich sijn in al haer daeden.

Appol Son-Ryck die climt en daelt,

Myn minaers met v licht bestraelt
Const-virichlijck wilt hen verschoonen;
Om plucken geeft my oock verlof
Van vus liefs Ranckxkens wt v hof
Om elck sijn hooft daer me te croonen.

Iupin ick bid v hen doch jont

Nestors lanck leuen wel gesont,
Cloeckmoedicheyt als vrome helden;
En als sal comen d'uur en tijt
Dat Atropos elckx draet af snijt
Schenckt hen rust in Elysi velden.

Voor 't slodt bidick door v bestier

Maeckt des myn dichten durich hier
O grooten al! tot haerder eeren;
Tot dat 'swerelts pracht en Ryckdom
Geheel vergaet, en weder om
In sijnen Chaos sal verkeeren.

In principio erat verbum.

Troost v in Godt.