|
| |
| |
| |
Willecom
Ghespelt opt ontfanghen van die Edele Heere Myn Heere Maximiliaen vander Gracht,
Heere van Vremde, gecoren Prince D'amour der Peoene binnen Mechelen.
Peoen deest.
O Goden die gedult, vredtsaem sijt en lanckmoedich
Den eenen leeft hier erm, den anderen voorspoedich
Den Midas wort gheerdt, Minerua wort veracht
Van donuerstant seer bot, dat naer geen const en tracht
Maer wie sal sal sijn soo stout, vreesende v geboden
Die vraghen sou waerom, gedooghdy sulcx ô Goden;
Ick heb soo menigh Iaer, getreurt geweent gewaeckt
Deur Mars den bloethont fel, die elcx bederuen haeckt
Ick die rijck was gegoijt, van eruen en van haue
VVert naeckt geplundert just, als een verworpen slaue
Mijn voeghden doen ter tijt, die leefden quaeden raet
VVant sy vercochten d'mijn, messchien om eyghen baet
O neen wat seg ick daer, ick sou my soo vergrijpen
Emmers ick bent al quijt, het groene metten rijpen
d'VVelck my versuchten doet, als ick't bedenck so grof
Mijn siluer goudt en ten, mijn eyghen huys en hof
Daer ick moet vremde lien, in sien met mijnen ooghen
Och operste Iupien, hoe wildy sulcx ghedooghen
Hadt ick aen v verdient, soo waert een wraeck te recht.
SVs edel Nymphe schoon, ghy wet niet wat ghy seght
Blammert de Goden niet, stilt v staeckt sulck vermonden
Sy wreken t'sijnder tijt, sy saluen en sy wonden
Daer om maeckt bly gelaet, laet varen dit getreur
VVant daer druck is in huys, stadt blijschap veur de deur
Den hooghen Iupiter, die heeft verhoort v clachten
Geen blijder mare siet, noijt boden v en brachten
Als ick en doen voorwaer, dus hoort wel naer het slot.
| |
| |
O Grooten Mercurij, alder Poeten Godt
Dijn wesen my verbaest, ist droom oft ist warachtich
Zyn my een erme wees, de Goden soo gedachtich
Dat sy v fynden hier, hoe sal ick dit verstaen.
O Iase schoone Maecht, en wilt v niet verslaen
VVant sy in haren raedt, voor v noch sijn sorghvuldich.
O hooghste moghentheyt, wat lof ben ick v schuldich
Maer seght my trouwen Vrint, wat tyding bringht ghy met.
Dat Momus valsch ghespot, is tot den gront verplet
En Soylus boosen haet, hemseluen compt tot schanden.
Hier springhen van myn hert, twee vast gecnoopte banden
O blijde mare goet, ghebrocht van sulcken heer.
Dit en ist noch niet al, daer ruijst vrj al wat meer
Phoebus en Minerua, die milt met vele gauen
VVt Hipocrenis bat, v hert constdorstich lauen
Siende de const veracht, by hunliens v verleent
En dat ghy sonder schult, hier altijt bleeft vercleent
Ghinghen by Iupiter, tot sijnder hoochster salen
En viele hem te voet, met weemoedigher talen
Clagende soo den noot, van hun Nymph de Peoen
Die als een arme wees, had help en troost van doen
En laghen soo voor hem, met wtgestreckt en ermen
Dat Iupiter terstont, cregh ouer hun ontfermen
En riep kinders staet op, wat ghy voor haer beghert
Dat sal geschieden stracx wiet spijt benijt oft deert
Sy spraken sijt gedanckt, O Vader goedertieren
Verleent haer eenen voeght, een Prins soet van manieren
Die haer beschermen kan; van al dat haer beswaert
Die eel sy van geboort, en constliefdich van aert
VVaer ouer Iupiter, riep al de Goden t'samen
Om dat sy met eendracht, onder hun souden ramen
| |
| |
VVie tot sulck heerlijck ampt, best worden mocht gestelt
Om voeren den standaert, als een cloeckmoedich helt
De Goden onder een, naer een seer langb besluijten
Ghinghen gelijcker hant, aldus hun meyningh wten
Onder veel helden cloek, niemant soo wert gheacht
Als d' Heer Maximiliaen, ghetoenaemt vander gracht
VVt deel huijs van Schardau, en Heere is van vremde
Dit was het eelste greyn, die elcken Godt bestemde
Hier van cregh Iupiter, een ouer groote vreught
Om dat van desen helt, elck Godt sprack lof en deucht
En sey mijn kinders hoort, laet de Peoen dit weten
En seyndt haer Mercurij, den boy van mijn secreten
Dus vloegh ick herwaert aen, ouer bergh ouer dal.
Noyt blijder tijngh gehoort, noch noyt hooren en sal
O Goden goedertier, hoe groot sijn v weldaden
Die derm weesen ter noot, van druck dus compt ontladen
VVeest nu met my verblijt, Nymphen van Helicon
VVant ick de blijtste ben, die noyt bescheen de son
Al die pieriden nu, het snateren behouwen
Ick mach voorts wel gerust, op desen Prince bouwen
Die ick als bruijdeghom, altijt blijf onderdaen.
Heet hem dan willecom, en wilten bly ontfaen
Siet waer hy ghinder sit, die v hert can ghenesen.
O langh ghewensten Prins, VVillecom moet ghy wesen
V prijs en lof sal sijn, soo langh als Phebus draeyt
Den Tempel Fama sal, met v worden verfraeyt
Daer heerlijck uwen naem, de swanen sullen draghen
Deur sticx en lethes vliet, spijt der fatalen plaghen
Die niet en sal vergaen, maer hanghen daer beurijt
Voor het afmaeyen van, den ouden grijsen tijt.
Nu wilt hem met ootmoet, een ghift van hertten schincken.
Heer dees acrosticon, aenuert tot een ghedincken
Van onse nieuwe min, en trouwelijck verbont
Aensiet de ghifte niet, maer wel den goeden gront
Die t'herte tuwaerts draeght, en daer in sal volheirden.
Selden Rvst.
|
|
Auteursrechtvrij