Tiffany

[p. 60]

Hoofdstuk 12

Oma p. heeft een paar keer met de moeder van Xavier gesproken.

Een aardige vrouw, vindt ze. Oma 1. Zij heeft ook de drie opa's ontmoet, want die komen geregeld op bezoek. Samen hebben ze een beetje gelachen over de namen die ‘die kinderen’ aan oma p.'s vrienden en nu ook aan Xaviers moeder geven. Een beetje kinderachtig, vonden ze glimlachend, maar ach, het zijn toch ook nog kinderen? En eigenlijk, diep in hun hart voelden ze zich ook een wel gevleid, vereerd. Dat opa 3 de schoonvader van oma 1 is, dat is al een grap op zich. Dat kind zal later een heel verhaal hebben als de bekende vraag gesteld wordt.

‘Wie is je vader, wie is moeder?’ Dat is makkelijk te beantwoorden.

Maar als ze verder vragen naar familie en het kind komt met drie opa's en drie oma's, dat wordt lachen.

Oma peetje vindt het allemaal leuk. Ze begrijpt dat de echte oma's niet zo blij zijn met een tienerzwangerschap, maar zijzelf heeft daardoor haar jeugdvrienden weer terug en daar geniet ze van. Het is jammer dat haar eigen peetdochter het tot nu toe laat afweten. Ze heeft gezien wat het met een kind doet als het voelt dat het eigenlijk niet gewenst is, zoals Tiffany. Daarom is het zo goed dat Tiffy nu een kring van oude mensen om zich heen heeft, die haar steunen en die erbij helpen de baby te verwelkomen.

Oma p. haast zich naar achteren. Ze heeft de krant in haar hand en ze ergert zich dat ze niet meer zo hard kan lopen. Ze wil Tiffany erop wijzen dat de datum voor het eindexamen bekend is gemaakt.

En het kan kloppen. Precies tien dagen na de dag dat de komst van de baby is uitgerekend. Als dat kindje nou maar netjes op tijd komt, dan werkt plan A helemaal perfect...

Direct als ze de bocht om is ziet Bika oma p. aankomen en ze rent haar tegemoet. Bika is dol op oma p. en blaft van blijdschap. Door dat geluid merkt Tiffany dat er bezoek komt. Ze kan horen aan het blaffen van Bika wie er aan komt en dus zet ze vast een stoel klaar voor oma peetje onder de boom, in de schaduw. Oma p. stopt haar de krant toe, open gevouwen bij het bericht over de eindexamens. Alle vakken, alle data en tijden staan erin.

Nu lijkt het opeens veel dichterbij.

[p. 61]

Nog maar een paar weken en het is zover... Plotseling dringt het tot Tiffany door dat dan de baby wel heel snel moet komen. Samen met oma p. begint ze te rekenen, ze pakt de kalender erbij. ‘Het eindexamen is vroeg dit jaar,’ zegt Tiffany. ‘Dat komt eigenlijk niet zo goed uit.’ Nee, want nu is de uitgerekende datum van de bevalling wel dicht op de datum van het examen, dat vinden ze samen. ‘Maar,’ zegt oma p. ik heb wel eens gehoord dat eerste kindjes meestal wat vroeger komen.’ Ze weet niet zeker of dat wel klopt, ze zegt het om Tiffany gerust te stellen.

‘Weet je Tiff, misschien moet je je nu even helemaal op de bevalling concentreren. Heb je al met de vroedvrouw doorgenomen hoe het allemaal zal gaan?’ Tiffany is wel al die maanden keurig op tijd naar de vroedvrouw geweest voor controle, maar ze heeft er nooit veel over verteld. Pas sinds Xaviers moeder op bezoek is gekomen praat ze over het kindje.

Daarvoor sprak ze eigenlijk alleen over schoolwerk, het eindexamen en het VWO, waar ze nog steeds heen wil.

Tiffany kijkt naar de grond en geeft geen antwoord op oma p.'s vraag.

De vroedvrouw heeft haar eigenlijk helemaal niets verteld en alleen maar snel, snel aan haar buik gevoeld, haar gewogen en steeds een nieuwe afspraak gemaakt. Verder niets.

Als ze dit aan oma p. vertelt, wordt deze boos, niet op haar, Tiffany, maar op de vroedvrouw. ‘Hoe kan je dat kind zo behandelen?’ hoort ze oma peetje mopperen. En dan, peinzend: ‘Wat doen we hieraan? Ik ga haar bellen, dat zal d'r leren.’ Maar dat wil Tiffany niet hebben, dus oma p. moppert door.

Opeens hoort Tiffany: ‘Ja, ik heb het!’

‘Tiffany, zet die computer eens aan,’ commandeert oma peetje. ‘Je kan toch tegenwoordig alles vinden on line?’ Tiffany zegt dat dat inderdaad waar is. ‘Mooi zo, nu zoeken naar bevalling, of geboorte, dat weet je toch wel te doen?’ Natuurlijk weet Tiffany dat. Ze googlet en al gauw komt ze bij een link naar een filmpje van een geboorte van een baby. Samen met oma peetje kijkt ze ernaar. Ze vindt het maar een eng gezicht, griezelig, met al dat bloed en ze wendt haar hoofd af. ‘Nee, kom op Tiffy, niet bang zijn, kijk nou maar, dan weet je tenminste wat er gaat gebeuren.’ Tiffany wil helemaal niet bang zijn, maar het is echt eng. Dapper kijkt ze weer en samen met oma p. ziet ze op het scherm

[p. 62]

van haar pc hoe een baby wordt geboren. Aan het eind van de film is het kindje in een doek gewikkeld en ligt het bij zijn moeder, die met een gelukkige en tevreden lach naar haar kindje kijkt. Die opname maakt indruk op Tiffany. Ze neemt zich voor om later, als ze alleen is nog eens rustig te kijken naar de hele film.

‘Zo,’ zegt oma p., ‘hoe vond je dat? Heb je er wat aan gehad?’

O ja, zeer zeker heeft Tiffany er wat aan gehad. Het was een prachtig idee van oma peetje. Dat ze er zelf niet op gekomen is, stom hoor.

Ze kijkt later nog eens naar de hele film en zoekt meer op over bevallingen. Zo ontdekt ze wat er allemaal gaat gebeuren en voelt ze zich rustig worden. Ze is goed voorbereid. Ze is ook niet bang meer en als ze toch nog even zenuwachtig wordt bij de gedachte aan de bevalling, dan roept ze het beeld op van die moeder met haar baby uit het eerste filmpje dat ze zag. Dat helpt.

Wat ook helpt, dat is de mand met babykleertjes Die kleine spulletjes zijn zo schattig. Je zou bijna denken dat het voor een pop is. Maar het zijn geen poppekleertjes, dat beseft ze maar al te goed.

Ze heeft alles wat ze die dag samen met oma 1 heeft gekocht, netjes gewassen en keurig opgevouwen. Een mooie babymand wacht er op haar kindje, denkt ze tevreden. Alles is er, alles is klaar voor de bevalling, haar tas staat er voor het ziekenhuis, met een briefje met het telefoonnummer van de vroedvrouw en van Eerste Hulp en een envelop met geld voor de taxi.

Ze heeft echt overal aan gedacht.

Van haar mag de baby komen.

Die laatste weken, dagen, vindt Tiffany het steeds zwaarder worden. Haar buik is dik, zwaar, ze heeft last van de warmte, haar voeten worden dik en soms doet haar buik nog pijn ook. En ze is moe. Eigenlijk is ze het wachten moe. Wachten op de komst van de baby, wachten op het eindexamen... wachten, wachten, wachten... Ja, laat het kindje nu maar komen, denkt ze.

Het wordt wat koeler, de zon zakt achter de bomen, straks wordt het al donker. Gelukkig, denkt Tiffany, 's nachts is het niet zo heet.

Ze loopt schommelend heen en weer over het balkonnetje, terwijl Bika

[p. 63]

[p. 64]

haar bezorgd aankijkt. De hond houdt haar steeds in het oog, laat haar geen moment alleen. Moederinstinct, denkt Tiffany, de baby is ook een beetje van Bika. Plotsteling krijgt ze een hevige steek in haar rug en ze kreunt van pijn. Met een sprong is Bika over het hekje, bij haar op het balkon.

Zou het zover zijn, denkt Tiffany? Ze wil vlug naar binnen gaan om bij de tas en de telefoon te komen, als ze weer zo'n steek voelt, nu meer in haar buik dan in haar rug. ‘Au,’ roept ze en terwijl ze bukt naar het briefje met de telefoonnummers draait alles voor haar ogen.

Ze laat zich op de grond zakken, bang dat ze anders zal vallen.

Als de duizeligheid een beetje minder wordt, voelt ze dat haar hele hand nat is; Bika is mee naar binnen gekomen en likt haar. Weer een steek en van pijn knijpt ze haar ogen stijf dicht. Tiffany pakt haar telefoon en toetst het nummer van de vroedvrouw in. Zij moet maar even komen kijken.

‘Kom op Biek,’ zegt ze, ‘ga oma peetje halen! Toe dan, ga!’

‘Bika, snel,’ roept ze. De hond heeft haar begrepen, want ze rent weg.

Gelukkig is de vroedvrouw er binnen tien minuten.

Ze was toch nog op straat, maar ze wilde net naar huis gaan.

Erg vriendelijk is ze niet, vooral niet tegen Bika, die haar grommend aankijkt, met een houding die laat blijken dat ze maar beter heel voorzichtig kan zijn, want anders... Bika is haar voorop bij het huis van oma p. tegengekomen en is vooruit gehold, terug naar Tiffany.

Dan komt oma p. binnen en begint zich ermee te bemoeien; hoe dapper haar Tiffany wel is, hoe goed ze alles voor elkaar hebben, hoe geweldig die hond op haar past, hoe fijn het is dat zij, de vroedvrouw, er zo gauw is.

Ze babbelt er maar op los. Zenuwen natuurlijk, maar de houding van de vroedvrouw verandert er wel door. Ze neemt de leiding, is efficiënt en doortastend en kent haar vak. Geen tijd meer voor een taxi naar het ziekenhuis, vlug, vlug water op het vuur, Bika op het balkon, Tiffany op het bed en een geredder en geregel van de twee vrouwen...

‘Zo Tiffany, persen maar, hoor kind.’ Ze hoort het van uit de verte, maar ze luistert naar de instructies, precies zoals ze op het filmpje heeft gezien.

En dan opeens, hoort ze een klein stemmetje. Wééééh, Wééééh.