Tiffany

[p. 53]

Hoofdstuk 11

De paasvakantie is voorbij. Ze hebben hard gestudeerd en ze hadden alle twee een goed rapport, Xavier en Tiffany.

Xavier is zijn opa nog gaan zien na het bezoek van ‘de drie opa's’, zoals ze nu vast genoemd worden. Ook in de vakantie is hij een paar keer naar hem toe gefietst, eigenlijk wist hij nooit hoe geestig en gezellig zijn opa is. Hij zit vol grappen, heeft een geweldig gevoel voor humor. Aan zijn ouders heeft Xavier nog niets verteld van de baby. Die denken nog steeds dat Tiffany verhuisd is omdat het niet ging tussen haar en haar moeder. Ze hebben wel gevraagd waarom Tiffany nooit meer bij hem huiswerk komt maken, waarom hij altijd naar haar toe gaat. Dan verzint hij maar iets, zo van: ze vindt het nog moeilijk om in haar oude buurt terug te komen. Maar hij weet best dat zijn moeder met één oogopslag zal zien dat Tiff zwanger is, dat is nu niet meer te verbergen. Tiffany heeft haar moeder helemaal niet meer gezien. Ze weet dat oma peetje haar minstens eens per week opbelt om te vertellen hoe het gaat, maar ze praten er zo min mogelijk over.

Tiffany heeft nu andere zorgen.

Toen ze vanmorgen naar school ging, de eerste dag na de paasvakantie, zag ze een paar meisjes uit hun oude groepje zo nadrukkelijk naar haar kijken, net of ze iets in de gaten hebben. En ook in haar eigen klas merkt ze dat ze bekeken wordt.

Eigenlijk durft ze nauwelijks nog naar school en die middag als Xavier weer bij haar komt studeren zegt ze tegen hem: ‘Ik ga vanaf morgen niet meer naar school.’ Hij kijkt haar verbaasd aan, vragend om uitleg, maar als ze op haar buik wijst begrijpt hij het wel. Peinzend zegt hij: ‘Eigenlijk heb je gelijk, aan gezeur op school hebben we niets en nieuwe stof krijgen we toch niet meer. Tot het examen is het vooral herhalen en dat kan je hier ook.’

‘Ja, en jij kan me elke dag laten weten wat jullie op school gedaan hebben, zodat ik mee kan studeren, in het ritme kan blijven.’

Als Xavier naar huis gaat loopt Tiffany mee naar voren. Ze wil nog even naar oma p. om te vertellen dat ze niet meer naar school zal gaan. Oma peetje vindt ook dat ze gelijk heeft en maakt er verder geen punt van. Dit moment moest komen en ze kent de studeergewoonte van Tiffy en

[p. 54]

Xavier nu goed genoeg om te weten dat ze zich geen zorgen hoeft te maken: die twee leren echt wel.

‘En Xavier,’ vraagt ze voordat hij op de fiets stapt, ‘heb je het nu al aan je ouders verteld?’ Xavier kijkt naar de grond en schudt zijn hoofd. ‘Je hebt het beloofd aan je opa,’ herinnert oma p. hem. Dat is hij echt niet vergeten. ‘Ik ga het vanavond vertellen’

Op de fiets naar huis bedenkt hij dat hij dat echt moet doen, want stel je voor dat iemand Tiff over straat ziet met haar dikke buik en dat aan zijn moeder of vader vertelt. Iedereen zal als eerste aan hem denken als de vader. Nee, ze kunnen het maar liever van hem zelf horen.

De volgende dag als Xavier weer bij Tiffany komt is hij helemaal uitgelaten.

Hij lacht en doet gek en Tiffany begrijpt er niets van. ‘Wacht nou eens even,’ roept ze. ‘Doe nou eens gewoon, wat heb je toch?’ Bika blaft en springt en danst om hem heen en samen met de hond rent Xavier een rondje om het huis. Als het niet zo'n gek gezicht was die twee grote idioten, die zich zo aanstellen, dan zou Tiffany er boos om worden.

Uiteindelijk ploffen ze beiden hijgend neer op het balkon en als hij een beetje op adem is gekomen zegt Xavier: ‘Ze weten het.’

Tiffany is meteen een en al aandacht. ‘Ze weten het en....?’ Ze kan niet wachten tot hij door gaat: ‘En ze hebben dit gestuurd.’ Hij geeft haar een klein pakje, in baby-papier gepakt. ‘Maak maar open.’ Tiffany scheurt het papier er met een bedachtzaam gezicht af. Er komt een klein rompertje te voorschijn waarop geborduurd is ‘welkom baby’. ‘Ze vinden het niet erg?’ Ze vraagt het met een angstig-verbaasd gezicht.

‘Nou, dat niet precies, maar ze vinden ook dat de baby welkom is.’

Xavier vertelt dat zijn ouders het natuurlijk niet echt een leuke verrassing vonden.

Ze waren wel heel tevreden met de houding van hun zoon. ‘Met mij dus,’ zegt Xavier trots. Ja, zijn ouders zijn trots op hem en ook op Tiffany dat ze hun verantwoordelijkheid aanvaarden. En ze vonden het een goeie grap dat zijn opa het al weet en in het komplot zit.

Zijn vader heeft opa 3 direct opgebeld en zijn moeder is meteen naar de winkel gegaan om dit pakje te gaan kopen. ‘Nou, en ik denk dat ze je wel komen opzoeken ook, hoor.’

[p. 55]

Wat een opluchting, die reactie van zijn ouders, denkt Tiffany. Wel apart, zeg. Diep in haar hart was ze een beetje bang geweest dat ze hem eruit zouden gooien, net als haar moeder met haar heeft gedaan, als ze hoorden over de baby. Stel je voor dat hij ook op straat stond.

Ze moet er niet aan denken dat Xavier hier zou moeten komen wonen. Hij is haar beste vriend, dat wel, maar om samen te wonen..., nee dank je zeer. Zoals het nu is, is het goed.

Als Xavier later is vertrokken, nadat ze samen flink gewerkt hebben, pakt ze het kleine rompertje weer uit. Het is het eerste cadeautje voor de baby. Peinzend kijkt ze ernaar. Het is niet alleen het eerste cadeautje, het is het allereerste dingetje dat ze voor de baby heeft.

Ze heeft nog niet echt aan de baby gedacht als aan haar kindje. Laat staan dat ze al iets gekocht heeft. Het was er wel, die zwangerschap, maar het verwachtingsvolle gevoel van dit nieuwe kindje dat ze nu heel voorzichtig in zich omhoog voelt kruipen, dat heeft ze nog niet eerder gehad.

Ze zit doodstil, legt het rompertje op haar buik en kijkt naar beneden. Precies op dat moment ziet ze het kleine witte pakje met een sprongetje omhoog gaan en voelt ze iets in haar buik. Wat is dat nou, maar dan weet ze het instinctief, de baby schopt...ja, dat is het: de baby schopt! Het kindje in haar buik laat weten dat het er is. Ze kan niet anders dan erom glimlachen en voelen aan haar buik. Net of ze haar kindje streelt en aait. Zou de baby dat voelen, vraagt ze zich af? Zou die haar ook al horen, misschien? Dan moet ze maar alvast beginnen met liedjes zingen, nietwaar.

Zachtjes begint ze, terwijl ze haar vingers over haar buik laat stappen:

‘Pingi pingi kasi, pingi pingi kasi,
mi pot mi brede dya, mi pot me kasi dya
alata waka waka...’

Ze moet erom lachen en als ze wil opstaan ziet ze Bika voor het hekje staan kwispelen. Die kijkt haar zo smekend aan dat ze maar opendoet. Direct komt de hond naar binnen en duwt haar terug in de stoel. Tiffany gaat maar weer zitten. Ze is toch niet sterk genoeg om de grote hond weg te duwen en ze vindt het maar wat gezellig als Bika even bij haar komt liggen op het balkonnetje, wat hun vaste gewoonte is geworden sinds ze hier in dit huisje woont. Alleen, deze keer gaat de

[p. 56]

hond niet liggen. Als Tiffany weer zit komt zij voor haar staan en legt heel voorzichtig die grote hondekop op haar buik. Het is net of ze luistert. Even kijkt het beest Tiffany aan, dan legt ze haar kop weer terug en zucht tevreden. ‘Wat heb je gehoord, Bika, wat hoor je dan? Heb je een hartje horen kloppen?’ Tiffany praat zacht met haar hond en voelt een warme verbondenheid die ze nog nooit zo gevoeld heeft, met Bika én haar kindje. Even blijft ze zo zitten, dan begint ze te grijnzen. Haar moederinstinct, samen met dat van Bika, steekt de kop op, zegt ze bij zichzelf.

Het is een frisse, heldere ochtend en Tiffany harkt het erf. Ze is blij dat de mannen van de bedrijven naast oma p.’ s erf nog steeds zo af en toe een bulldozer of een maaier sturen, dus ze hoeft niet bang te zijn dat ze erg onder wied zal raken. Achter de grote bomen wordt het perceel door hen bijgehouden, maar het kleine stukje erf rondom haar huisje houdt ze zelf schoon.

Terwijl ze bezig is komt er iemand aan. Wie kan dat zijn? Ze verwacht niemand, trouwens wie moet haar opzoeken op dit uur onder schooltijd? Vlug zet ze Bika op het balkon, want die doet soms lelijk tegen vreemden, hoewel ze zich nu rustig houdt.

Ze staat afwachtend te kijken tot het tot haar doordringt dat het Xavier zijn moeder is die daar aankomt.

Tiffany zit direct vol zenuwen. Ze is hier helemaal alleen, Xavier kan wel zeggen dat alles goed was. Hij is haar zoon, maar zij, Tiffany is er niet zo zeker van dat ze haar toch geen verwijten komt maken.

Dan is de vrouw vlak bij haar. ‘Dag Tiffany, ik ben komen kijken hoe het met jou en mijn aanstaande kleinkind gaat.’

Verlegen zegt Tiffany: ‘Dag mevrouw, met mij gaat het goed.’ En dan: ‘Dankuwel voor het pakje.’ ‘O, daarvoor hoef je niet te bedanken, het is toch voor mijn eigen kleinkind.’

Een poosje staan ze zwijgend bij elkaar. Tiffany weet echt niet wat ze moet zeggen en kennelijk Xavier zijn moeder ook niet.

Opeens beginnen ze tegelijk te praten en verstaan elkaar dus niet.

Beiden stoppen midden in een zin, met hun mond nog open en beginnen dan weer opnieuw, weer precies tegelijk. Het is zo'n gekke situatie dat ze alle twee in de lach schieten. ‘Gaat u maar eerst,’ zegt Tiffany.

‘Nou, ik wou alleen maar zeggen, dat Xavier ons verteld heeft dat je

[p. 57]

[p. 58]

zwanger bent en dat hij de vader van de baby is. Maar dat weet je natuurlijk allemaal al, dus laat me erbij zeggen dat wij je geen verwijten gaan maken, we zijn niet boos. We vinden het wel stom, maar daar schieten we niets meer mee op. Dus hebben we besloten dat we maar een beetje moeten helpen en zorgen dat dit kind een goede start heeft in de wereld. Dat kind kan er toch ook niets aandoen.’

Ze heeft het uit haar hoofd geleerd, denkt Tiffany argwanend, straks komen er toch nog verwijten en beschuldigingen.

Maar dan zegt ze iets waar Tiffany van op kijkt: ‘Als het dan toch zo moet met mijn eerste kleinkind, dan ben ik blij dat jij de moeder bent, Tiff, en niet iemand anders. Jou ken ik en jou kan ik vertrouwen.’

Tiffany krijgt het er warm van. Dit is een groot compliment, voelt ze.

Ze wil iets terug zeggen, maar er komt geen geluid uit haar mond.

‘Ach kind, laat maar, kom eens hier en laat me je een brasa geven.’

Tiffany wordt stevig omhelsd en weet nu dat het wel goed zit. Xavier heeft gelijk.

Later zitten ze samen op het balkon. Xavier z'n moeder is binnen vijf minuten dikke vrienden geworden met Bika. Dat is voor Tiffany een teken dat ze haar echt kan vertrouwen. Ze heeft een paar uur vrij van het werk genomen speciaal om haar, Tiffany, op te zoeken. Ze heeft het huisje bekeken en is er helemaal weg van. Tiffany vertelt uitgebreid dat ze het aan opa 1 en opa 2 te danken heeft, de twee jeugdvrienden van oma p. Samen moeten ze lachen als ze alle opa's en oma's van deze baby op een rijtje zetten: 3 opa's en 2 oma's. ‘Ja,’ zegt Tiffany, ‘oma p. en u bent oma 1. ‘Nou,’ vindt oma 1, ‘dan is het nog erger, hoor. Je hebt ook opa 4, Xaviers vader, en eigenlijk ook 3 oma's, toch, of heb je nog steeds geen contact met je moeder, Tiffany?’

Tiffany's gezicht betrekt. Ze wil hier liever niet over praten en voorzichtig zegt ze dat ook. ‘Nou,’ vindt Xaviers moeder. ‘geef het maar rustig de tijd hoor, ooit zal het wel weer goedkomen. Daar ben ik zeker van.’

Daarmee is dít onderwerp voorlopig weer van tafel, gelukkig, denkt Tiffany.

‘Hoe ziet je planning eruit voor het eindexamen?’ Tiffany hoort de vraag en weet niet goed wat ze moet zeggen. Het eindexamen wordt landelijk vast gesteld. Alle scholen op dezelfde dagen. Zij gaat ervan uit dat de baby op tijd komt en dat moet vlak voor het eindexamen

[p. 59]

zijn. Ze is afhankelijk van de vastgestelde komst van de baby, als die te laat komt kan ze misschien geen eindexamen doen. ‘O, jawel hoor,’ zegt Xaviers moeder zeer beslist: ‘Jij gaat zeker eindexamen doen! Hoe dan ook! Jullie studeren niet voor niets zo hard, jij en Xavier. Luister maar, er is een plan A, plan B en plan C.’

Dan legt ze uit: plan A is dat de baby op tijd komt en Tiffany gewoon naar school gaat om examen te maken, ze is immers niet afgeschreven; plan B is dat ze staatsexamen doet, dat is altijd later dan de examens van de dagschool, en daarvoor kan ze voor alle zekerheid alvast inschrijven; plan C is dat ze met dikke buik examen gaat doen op haar eigen school.

‘Maar denk erom, we gaan voor plan A!’ Daar zijn ze het over eens. Toch vindt Tiffany het fijn dat Xavier z'n moeder zo makkelijk de mogelijkheden op een rij zet. Het lijkt nu allemaal wat minder lastig, minder onzeker.

‘Weet je wat,’ besluit ze voor ze weggaat. ‘Overmorgen neem ik weer een halve verlofdag. Dan kom ik je halen en gaan we naar de stad.

Eerst schrijven we je in voor het staatsexamen en daarna gaan we naar Kirpalani. Babykleertjes kopen!’