Tiffany

[p. 49]

Hoofdstuk 10

Oma p. merkt dat ‘die kinderen’ wel heel lang wegblijven. Ze moeten toch honger hebben, denkt ze bij zichzelf. En vooral Tiffy moet goed eten.

Zal ze ze maar wat te eten brengen? Vandaag heeft ze pindabrafoe met kip en zoutvlees gekookt en tomtom. Ze vult een kleine pot met soep en doet tomtom in een plastic bakje, dan zet ze alles in een mandje en begint naar achter te lopen. Behalve om het eten, moet ze zichzelf toegeven, is ze ook wel nieuwsgierig. Xavier heeft haar al van zijn plan verteld en ze wil weten hoe Tiffany reageert. Die jongen is niet dom hoor, en hij neemt kennelijk zijn verantwoordelijkheid ook. Die moet maar econoom worden, of zoiets, denkt ze bij zichzelf.

Als ze de bocht door gaat en het huisje ziet liggen, dan ziet ze dat het nog niet helemaal in orde is daar met dat plan. Ze ziet Tiffany en Xavier druk gebaren naar elkaar. Ze zijn in een verhitte discussie. Oma peetje weifelt of ze wel door moet lopen, maar Tiffany heeft haar al gezien en wenkt haar om dichterbij te komen. Ze zoekt steun, denkt oma peetje, laat me maar doorlopen. ‘Heb je het gehoord oma p.?’

Tiffany is helemaal verhit. ‘Heb je het gehoord?’ Ja, oma peetje heeft het gehoord. Xavier wil de helft van zijn maandgeld, dat hij krijgt afgeven voor Tiffany, hij voelt zich verantwoordelijk. Tiffany wil niet afhankelijk zijn van hem, en de helft is te veel! Dat geeft alleen maar problemen tussen hen.

‘Wacht even, Tiffy, wacht nou even. Heb je het wel goed begrepen?’

Oma p. verduidelijkt het plan dat Xavier in zijn opwinding niet zo goed heeft uitgelegd. Het gaat er immers om te sparen voor de baby, die straks van alles nodig heeft. Zelf kan Tiffany nu niet aan sparen voor de baby denken, want ze zal nog genoeg andere dingen moeten hebben voor de laatste maanden van de zwangerschap en voor de bevalling. Xavier is juist heel economisch bezig door op termijn te denken. ‘En trouwens, de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend,’ grapt oma p.

‘Wie wil er pindasoep?’

Ze moeten erom lachen en dat lucht op. Nu kunnen ze rustig verder praten.

Maar eerst eten, lekker, pindasoep...

[p. 50]

‘Zeg Tiff,’ begint Xavier voorzichtig, ‘hoe doe je straks met je baantje van huiswerkbegeleiding?’ Tiffany is allergisch voor bemoeizucht heeft hij gemerkt, dus hij past wel op hoe hij zijn vraag inkleedt. Tot de paasvakantie zit ze goed met dat baantje en het lijkt erop dat ze daarna door zal kunnen gaan, maar dan zal ze misschien te dik zijn om nog goed te kunnen fietsen. Als ze merken dat ze zwanger is, wordt ze vast ontslagen. Daarover maakt Tiffany zich geen illusies, dus als Xavier voorstelt om te proberen het baantje van haar over te nemen na de paasvakantie vindt ze dat een prima plan.

Sinds Xavier weet dat hij de vader van de baby is, is er tussen hen niet veel veranderd. Tiffany was zo bang dat hun vriendschap zou verdwijnen, oma peetje had haar immers gewaarschuwd voor die jongens die boos worden omdat ze meisjes stom vinden als ze zwanger raken. Als ze heel eerlijk is, vindt Tiffany het ook wel een beetje stom, maar niet alleen van zichzelf, niet alleen van het meisje. Ook van Xavier, ook van de jongen. Er zijn zoveel voorbehoedmiddelen en er is zo makkelijk aan te komen, via stichting Lobi.

Een ongewenste zwangerschap hoeft eigenlijk niemand te overkomen.

Toen ze hem dat gewoon op de man af heeft gevraagd, gaf Xavier Tiffany helemaal gelijk. Zo is het. Ze zijn beiden stom geweest en ze zullen samen voor de gevolgen opdraaien. De zwangerschap was ongewenst, jawel, maar de baby niet, hebben ze besloten. De baby is welkom! Ze zullen hun toekomst een beetje aan moeten passen, want in hun dromen kwam nog lang geen baby voor, maar nu het eenmaal zo is, nu gaan ze er voor. En nee hoor, aan trouwen of samenwonen denken ze helemaal niet. Minder uitgaan, dat wel, maar dat is vanwege school.

Ze zijn gewoon nog steeds de beste vrienden en dat zal wel zo blijven. Tiffany en Xavier studeren veel samen, dat zijn ze al jaren gewend.

Eigenlijk elke middag dat Tiffany geen huiswerkbegeleiding hoeft te geven werken ze samen.

De rep- week was geen probleem, ze hebben goed gewerkt. Nog één zo'n week in het tweede kwartaal en dan op naar het laatste kwartaal en tenslotte het eindexamen.

[p. 51]

Op een middag zitten ze te werken bij Tiffany thuis als ze stemmen horen buiten. Bika maakt niet veel lawaai, dus is het goed volk, maar wie kan er nu op bezoek komen? Nieuwsgierig kijken ze uit het raam. Dat is een heel gezelschap dat er aan komt: opa 1 en opa 2 met oma p. en dan nog iemand in een rolstoel. ‘Ai mi Gado,’ kreunt Xavier. ‘Dat is mijn opa.’

Oma peetje roept al van een afstandje dat ze stoelen moeten brengen. Daar onder die boom kunnen ze lekker in de schaduw zitten. Xavier en Tiffany pakken elk twee stoelen tegelijk. ‘Ik blijf wel staan,’ zegt Xavier.

‘Niks ervan, je haalt nog een stoel, anders moet ik mijn nek verrekken om jou aan te kijken.’ Dat zegt zijn opa vanuit de rolstoel en het klinkt streng. Xavier haast zich om nog een stoel te nemen. Als iedereen zit steekt zijn opa een hele tirade af. Hij moppert erop los. Dat het een schande is dat hij, als aanstaande overgrootvader niet eens op de hoogte gesteld is van de komst van een baby in de familie. Dat de jongelui maar blij mogen zijn dat de oudjes tenminste nog weten hoe het hoort. Dat hij zijn oude school-kameraden dankbaar is dat ze hem op de hoogte zijn komen stellen.

Hij gaat maar door, tot oma p. haar lachen niet meer kan houden en ook de andere twee oude mannen beginnen te glimlachen.

Dan pas begrijpt Xavier dat zijn grootvader helemaal niet kwaad is, dat hij hem alleen maar voor de vorm de les leest en eigenlijk vooral om hem te plagen. Voor de zekerheid vraagt hij wel of opa echt niet boos is.

Daarvan worden ze allemaal ernstig. Nee, de oude mensen zijn niet boos, eerder bezorgd. ‘Hoe moeten jullie dit allemaal alleen klaren,’ vragen ze zich af. ‘Jullie zijn zelf nog kinderen, hebben nog zoveel te leren, nog zoveel te doen, voordat je zelf volwassen bent.’

‘Ja, maar wij zijn niet gek, hoor, we zijn één keer stom geweest, begint Xavier en Tiffany vult aan: ‘De zwangerschap was ongewenst, maar de baby is welkom!’ De oude mensen knikken tevreden. Dat klinkt positef. Dan vertellen ze van hun plan, want ja, zij hebben ook een plan gemaakt.

Ze hebben met elkaar een klein fondsje gesticht met een mooi beginbedrag en waarin elke maand door elk van de mannen nog een bedragje wordt gestort. Tot Tiffany's negentiende verjaardag kan oma peetje er elke maand een bepaald bedrag afhalen voor school- en

[p. 52]

andere kosten en voor de verzorging van het kind. Tegen die tijd moet ze klaar zijn met het VWO. Daarna moet zij het fonds zelf beheren, ten behoeve van het kind dat dan al bijna naar kleuterschool zal gaan.

Tiffany krijgt de tranen in haar ogen.

Kan ze toch door naar school, kan ze toch gaan studeren! Kan haar droom toch uitkomen. Heeft de baby toch een goede toekomst.

Dat laatste is wat de oude mensen voor ogen hebben, zeggen ze. Zelf zullen ze het niet meer meemaken, daar zijn ze te oud voor. Ze zullen het kind niet volwassen zien worden, tenzij ze allemaal honderd worden, maar ze willen nu al weten dat dit kind goede kansen heeft in deze wereld.

Het is een plechtig besluit van dit korte bezoek.

‘O ja, jij, jongeman, jij hebt nog een taak te vervullen. Je moet het aan je ouders vertellen. Dat is jouw plicht.’ ‘En’ voegt Xaviers opa er nog aan toe, ‘het is ook nog eens hun recht om te weten dat ze een kleinkind krijgen.’

Dan vertrekken ze, de twee jonge mensen sprakeloos achterlatend.

‘Nou,’ zegt Tiffany schor, als er weer geluid uit haar keel komt, ‘dat was dan opa 3.’ Het klinkt zo stom, dat Xavier in de lach schiet. En dan begint Tiffany ook. Ze kunnen niet meer stoppen met lachen; ze lachen tot de tranen over hun wangen lopen. Ze lachen van de zenuwen, van opluchting, van blijdschap. Ze lachen gewoon omdat ze jong en vrolijk zijn en omdat hun hele toekomst voor hun ligt.