Tiffany

[p. 44]

Hoofdstuk 9

‘Wie is dat? Wat bedoelt hij eigenlijk?’ vraagt Xavier aan Tiffany, maar die is al aan haar schoolwerk begonnen, zodat ze geen antwoord hoeft te geven.

‘Nou ja, laat ook maar. Kijk, ik heb een portie voor je gebracht.’ Hij haalt een macdonaldzak uit zijn tas en zet die voor Tiffany op tafel. ‘Lekker hé,’ zegt hij terwijl hij het zakje open maakt. De geur van patat en hamburger verspreidt zich en tegelijkertijd trekt Tiffany wit weg. Zo wit dat ze bijna groen lijkt. ‘Wat is er met jou?’ roept Xavier geschrokken als Tiffany zo ruw opspringt dat haar stoel achterover valt. Ze verdwijnt in de badkamer en het duurt een poos voordat Xavier haar de wc hoort doortrekken. Als ze weer tevoorschijn komt is Tiffany nog een beetje bleek, maar hij ziet dat ze moeite doet om zich te herstellen. ‘Wat is er eigenlijk aan de hand?’ wil Xavier weten. Hij laat zich nu niet meer met een kluitje in het riet sturen en blijft net zo lang doorvragen tot Tiffany in huilen uitbarst. ‘Nou vertel op!’ Xavier is het zat. Hij moet nu weten wat er aan de hand is. ‘Anders ga ik het aan je oma peetje vragen, hoor!’ Ze beseft dat ze niet langer kan wachten. Vroeg of laat komt hij er toch achter en hij kan het maar beter van haarzelf horen. Tiffany snikt nog wat na en dan begint ze te vertellen. Het hele verhaal gooit ze eruit, vanaf de ruzie met haar moeder. Nu weet hij wat de reden van die ruzie was en ook waarom ze hier is komen wonen, met baby erbij kan ze immers niet in oma peetjes kleine huisje blijven. ‘O Tiff,’ is het enige wat Xavier kan uitbrengen als ze is uitverteld. ‘O Tiff,’ blijft hij herhalen. En dan opeens: ‘Ik dacht dat je nooit met iemand anders seks hebt gehad, behalve die ene keer met mij?’ Hij kijkt haar recht aan. ‘Ja dat klopt, zo is het ook,’ zegt Tiffany kalm, terwijl ze hem vast in de ogen blijft kijken. ‘Maar dan, maar dan..., dan ben ik..’ stamelt Xavier. ‘Ja,’ zegt Tiffany luidop, ‘jij bent de vader! Geen enkele andere mogelijkheid!’ Het enige dat Xavier nog uit kan brengen is: ‘Wow.’

Dan is het zijn beurt om ruw op te springen. Hij grijpt zijn fiets en gaat ervandoor. Slippend ziet ze hem om de bocht verdwijnen. Nu weet hij het tenminste, maar hoe zal hij het opnemen? Hoe zal hij het verwerken? Hij is weggerend zonder zijn spullen mee te nemen, dus hij moet wel weer terug komen, denkt ze. Maar wanneer?

Somber pakt ze het macdonaldzakje en kiept het leeg in Bika's bak.

[p. 45]

‘Jij hebt daar geen moeite mee, hé.’ zegt ze tegen de hond. Dan loopt ze naar voren, naar oma peetje. Voor vandaag is ze haar schoolwerk vergeten. Ze heeft nu iets anders aan haar hoofd.

‘Ha Tiffy,’ begroet oma peetje haar. ‘Wat ben jij vroeg thuis, kijk Ik heb bezoek.’ Ze is echt opgewekt. Opa 1 zit met een groot glas koude stroop bij oma peetje op het balkon. Hij is dus niet direct weggegaan, denkt Tiffany. ‘Was dat Xavier die net langs ging?’ vraagt oma peetje. ‘Vanwaar die haast?’

‘Hij weet het!’ Dat is alles wat Tiffany hoeft te zeggen en oma peetje begrijpt het meteen, hij weet nu dat Tiffany een baby moet krijgen. Maar moet hij daarom zo hard weg racen, vragen oma peetje en opa 1 zich af? ‘Nou, kijk, hij weet ook wie de vader is,’ verduidelijkt Tiffany. ‘O wie dan?’ Oma p. is nu echt nieuwsgierig. Maar dan is het opa 1 die het meteen begrijpt: ‘Hij dus! Hijzelf! Hij is de vader.’

Opa 1 wil wat meer van hem weten, van zijn familie vooral: wie is hij eigenlijk? Oma p. vertelt wat ze weet en vraagt dan aan Tiffany nog meer informatie. ‘Waar woont hij eigenlijk?’ Dat wil opa 1 weten. Dat maakt toch niets uit, vindt Tiffany, maar opa 1 wil het weten, want hij dacht al dat Xavier hem bekend voorkwam. Nu hij zijn naam weet, weet hij misschien ook wie zijn familie is, zijn grootvader met name. Als Tiffany een beetje onwillig het adres noemt dan roept opa 1 met stelligheid uit: ‘Ja, hoor, dat is 'm!’ ‘Weet je niet meer...? vraagt hij aan oma p. en samen graven ze diep in hun jeugd-herinneringen. Al gauw weten ze het weer: er was een jongen, twee klassen boven hen, met dezelfde achternaam als Xavier en ook dezelfde trekken; hij moet de kleinzoon zijn. Bovendien, het adres is hetzelfde, dus Xavier z'n vader woont in zijn ouderlijk huis met zijn gezin. Waar zou die grootvader dan wonen? ‘O, dat weet ik wel, hoor, ik ben wel eens met Xavier naar zijn opa geweest. Hij blijft in ‘Margriet,’ zegt Tiffany.

Zo dat weten ze dan ook weer.

Later, als oma peetje en Tiffany weer alleen zijn komen ze er nog even op terug. Oma p. is blij dat ze nu weet dat Xavier de vader van het kindje is. Aan de andere kant, hoe moet dat nu met hun vriendschap? Tiffany moet niet ook nog haar beste vriend kwijtraken. Soms zijn jongens heel onredelijk over een baby krijgen, weet oma peetje.

[p. 46]

Ze verwijten het meisje dat ze zo stom is om zwanger te raken.

Ze nemen geen verantwoordelijkheid voor het feit dat je het samen doet, met z'n tweeën. Alléén kan je helemaal geen baby maken. Ze wil Tiffany erop voorbereiden dat in zo'n geval zij, als meisje, er wel alleen voorstaat. ‘Zwangerschap kan je niet blijven ontkennen, vaderschap wel,’ waarschuwt ze Tiffany.

‘Maar Tiff,’ zegt ze tenslotte, ‘voor ons beiden maakt het niets uit, hoor. Wij hebben afgesproken dat we het samen gaan doen, toch.’

De volgende ochtend gaat Tiffany naar school met twee tassen.

Ze neemt die van Xavier ook maar mee, want als ze hem op school ziet verschijnen, zal ze 'm afgeven, dan hoeft hij tenminste niet zonder boeken te zitten.

Voor schooltijd ziet ze hem niet en teleurgesteld zit ze in haar eigen klas.

In de pauze staat ze onder een boom haar brood te eten met de twee tassen aan haar voeten, maar hij verschijnt niet. Zo ook de volgende dag. Ook de derde dag sjouwt ze weer met zijn tas, maar ze ziet Xavier niet voor schooltijd. Weer gaat ze in de pauze onder de boom staan om haar broodje te eten en ze heeft de hoop al bijna opgegeven, als er een schaduw over haar heen valt. ‘Dag,’ klinkt het zacht, ‘mag ik m'n tas?’ Ze knikt naar beneden en wijst dat Xavier de tas kan pakken. Voor ze nog iets tegen elkaar kunnen zeggen gaat de bel.

Zwijgend gaan ze ieder naar hun eigen klas. Na schooltijd gaat Tiffany direct naar huis. Het was een lange dag en ze heeft honger. Ze weet zeker dat oma peetje al klaar is met koken, dus ze stopt eerst bij het huisje vooraan.

Als ze haar fiets tegen het hek wil zetten, ziet ze dat er al een fiets staat. Van Xavier. Ze wil direct weer opstappen om door te rijden. Als híj bij oma p. is kan ze maar beter direct naar haar eigen huisje gaan. ‘Wacht even,’ roept oma p., ‘wacht!’ Ze vertelt dat Xavier inderdaad bij haar is geweest, maar nu bij Tiffy thuis op haar zit te wachten. Ze hebben een heel gesprek gehad, zij en Xavier, vertelt oma peetje. ‘Die jongen is niet onverstandig, hoor,’ maakt ze hem een compliment. ‘Ga maar gauw naar huis, dan hoor je het zelf wel.’

[p. 47]

Als ze bij haar eigen huisje komt zit Xavier te wachten op het balkon. Zonder hem aan te kijken zet Tiffany haar fiets weg en opent de deur. Terwijl ze de ramen openmaakt begint hij te praten.

‘Wacht even, ik hoor je niet, ik kom er zo aan.’ Ze roept het, want ze haast zich naar de wc. Ze moet eerst plassen. Dat moet ze nu veel vaker dan normaal. Komt door de dikkere buik, zegt oma peetje, er is minder plaats over voor haar blaas naarmate de baby groeit, dus moet ze vaker plassen.

Dan zit ze vlak naast hem op het balkonnetje. Er passen maar net twee stoelen op, ze moet wel zo dicht bij hem zitten.

‘Ik heb nagedacht,’ begint Xavier.

‘Niet zoveel als ik,’ snauwt Tiffany tegen hem. Ze is opgelucht dat hij er nu weer is, maar ze is boos dat hij drie dagen weg bleef. En haar met zijn tas liet sjouwen, dat ook nog.

‘Wacht nou even, Tiff, je snapt toch wel dat ik verrast werd, dat ik me rotschrok?’ Xavier kijkt haar aan en houdt haar blik vast, als ze hem nog een beetje onwillig in de ogen kijkt.

Eigenlijk weet ze diep in haar hart wel dat hij gelijk heeft. Zelf heeft ze de eerste paar weken bijna niets anders gedaan dan janken, toen ze pas wist dat ze zwanger is.

‘Ja, ik schrok me een ongeluk, klopt, maar het is nu eenmaal zo. Het gaat er nu maar om hoe we het oplossen.’ Zoals Xavier het zegt klinkt het nogal simpel, maar dat is het niet, daar is Tiffany allang achter. ‘We?’ Tiffany vraagt het hem maar even. ‘We, bedoel je niet “jij”?’, vraagt ze hem met klem.

Nee, hij is hier heel duidelijk in, het is niet alleen Tiffany's probleem. No spang. Hij wil graag helpen. Het is immers zijn baby ook.

Oma p. heeft al verteld van de twee oude jeugdvrienden, die hebben geholpen om het huisje in orde te maken. ‘O ja,’ zegt Tiffany enthousiast, ‘Opa 1 heeft ook een grote zak hondenbrokken voor Bika gebracht. Dat is een dure huisgenoot, hoor. die Bika.’ De hond hoort haar naam en komt direct met haar grote kop door het hekje om geaaid te worden. ‘Kijk uit, sufferd, straks blijft je kop vast zitten.’

‘Noem je ze “opa”, die oude mannen?,’ wil Xavier weten. ‘Nee hoor, ik weet niet hoe ik ze moet noemen, meneer.... is zo lastig. Ik weet niet eens hoe ze echt heten, dus in gedachten noem ik ze opa 1 en 2,’ legt Tiffany uit.

[p. 48]

Xavier vertelt waarover hij heeft gedacht. Hij vindt dat de baby hun toekomst niet mag vernietigen, in tegendeel, nu er een baby komt moeten ze juist extra hard aan hun toekomst werken. Dan vertelt hij zijn plan.