Tiffany

[p. 39]

Hoofdstuk 8

Nog maar twee dagen en dan begint de school weer. ‘Kun je al wat zien?’ vraagt Tiffany aan oma peetje. Ze zijn bezig om haar schoolkleren zo goed als mogelijk wijder te maken. Alles zit inmiddels te strak. Ze had al nieuwe beha's gekocht, maar nu passen de jeansbroeken ook niet meer. Gelukkig heeft ze ook een paar van die stretchbroeken, die rekken mee, die kan ze voorlopig nog aan. Met een wijde blauwe bloes erover is er nog niet veel te zien. Maar rokken en gewone jeans kan ze voorlopig wel vergeten.

Bika kijkt het allemaal aan vanaf het balkon. Tiffany is verhuisd naar het huisje achterop, met Bika, maar ze komt nog elke dag naar voren. Zo'n hele dag alleen is lang, hoor, heeft ze tegen oma peetje gezegd. Maar als de school straks is begonnen zal het wel meevallen en dan heeft ze ook haar huiswerk weer. Oma peetje is blij dat ze zich zo goed op de school voorbereidt, op het nieuwe kwartaal. Over de baby praat ze niet en als oma peetje iets zegt, dan reageert ze gewoon niet. Misschien is ze nog niet zo ver, denkt oma peetje, misschien heeft ze iets meer tijd nodig.

Terwijl ze zo bezig zijn komt er een auto aan. Oma peetje is verrast en blij tegelijk. Het zijn haar twee vrienden. Nadat ze elkaars nieuwjaarswensen in ontvangst hebben genomen, worden ze voorgesteld aan Tiffany. Nu zien ze haar in levende lijve. En wat ze zien bevalt hen wel, dat laten ze duidelijk merken. Een dappere kleine meid! Dat zeggen ze tegen haar. Tiffany wordt er verlegen van. Maar ze laten haar nog iets merken en dat is dat ze veel van haar verwachten. Nadat oma peetje zei dat ze niet wil dat ‘de geschiedenis zich herhaalt’ hebben de twee mannen samen besloten dat ze dat pete-kleinkind zullen helpen met haar opleiding. Ze zullen zorgen dat zij, Tiffany, wel de kans krijgt om haar studie af te maken, om haar dromen waar te maken. Om te beginnen hebben ze nu een pc voor haar gebracht. Het is geen nieuwe, bepaald geen Ipad, maar het is een prima pc en hij kan op internet via de wifi van de bedrijven voorin. Ze kan dus alles gemakkelijk en gratis on line opzoeken wat ze moet weten voor school. Dat is dubbel handig want als ze dikker wordt zal het lastig zijn om op de fiets naar een internet-café te gaan. Oma peetje glimlacht bij zichzelf. Eigenlijk zijn ze niets veranderd, vroeger toen ze, toen we, jong waren deden ze dit ook

[p. 40]

al, alles regelen, alles plannen. En ze hebben er plezier in, zo te zien. Oma peetje en Tiffany moeten mee naar achter naar het huisje, want dan kan de pc direct geplaatst en aangesloten. Als ze gezamelijk naar achter lopen, rent Bika vooruit. ‘Hé, van waar komt die hond?’ Tiffany vertelt het verhaal van de komst van Bika en benadrukt dat het hààr hond is. ‘Goed, het kan nooit kwaad als er op een jong meisje gepast wordt.’ De mannen maken er grapjes over. Bika laat wel meteen zien dat het ook werkelijk ernst is, want ze gaat voor de deur staan met de haren recht overeind. Niemand komt hier zo maar binnen, schijnt ze te zeggen. Zelfs Tiffany heeft Bika nog niet eerder zo meegemaakt, maar ze zijn het erover eens dat het een veilig gevoel is, zo'n goede waakhond. Als ze eenmaal binnen zijn en Bika ziet dat het ‘goed volk’ is, dan gaat ze rustig op het piepkleine balkonnetje liggen. De twee mannen vinden het huisje er echt gezellig uitzien, de gordijnen hangen, Tiffany's spulletjes zijn netjes geregeld en nu komt de computer erbij. Ja, een prima plek om te studeren, vinden ze met elkaar. ‘Wanneer begin je weer op school? De glo- scholen zijn alweer begonnen, toch?’ ‘Overmorgen,’ zegt Tiffany. ‘Maar morgen ga ik de straat op om bij een paar glo-scholen te kijken of ze iemand nodig hebben voor huiswerkbegeleiding.’ Oma peetje kijkt verrast. Dat kind toch, daar heeft ze niets van gezegd. Waarom zou ze dat doen? Tiffany heeft bedacht dat ze een baantje gaat zoeken om zelf wat geld te verdienen, want nu Bika ook hier woont is het wel wat zwaar voor oma peetje. En bij de naschoolse opvang hebben ze huiswerkbegeleiders nodig, heeft ze gehoord. De drie oude mensen kijken elkaar aan. ‘Nou, nou,’ zeggen ze vol bewondering voor zoveel eigen initiatief: ‘In onze tijd noemden ze dat zelfwerkzaamheid en zelfredzaamheid. Een prima plan!’ Ze willen wel met haar afspreken dat ze niet meer dan twee middagen max gaat werken. Haar eigen schoolwerk moet niet in gevaar komen.

Dan nemen de mannen afscheid van Tiffany, oma peetje loopt met hen mee naar voren. Wat een flink kind, vinden ze, ze doet hen denken aan oma peetje toen die nog zo'n jong meisje was. Ook zo vastbesloten en met de dingen goed op een rij in haar hoofd. ‘Ja, dat kan wel zijn, maar over de baby praat ze nog niet, hoor.’ Oma peetje kijkt zorgelijk: ‘Hoe gaat ze doen als iedereen kan zien dat ze zwanger is?’

Met z'n drieën vragen ze zich nog af hoe dat zit met de vader van de baby en dan vertrekken de twee mannen met een: ‘Nou, we zien wel.

[p. 41]

We komen gauw weer langs, hoor.’

Tiffany vindt voor het tweede kwartaal van het schooljaar een werk als huiswerkbegeleidster bij een derde klas van een glo school.

Twee keer per week en vooral op rekenen letten, werd haar gezegd.

Met het geld dat ze ervoor krijgt kan ze hondenvoer kopen voor Bika, dus dat is mooi geregeld.

Ze is oma peetje dankbaar, dat zeker, maar ze wil niet helemaal van haar afhankelijk zijn, met hond en straks ook nog met baby. Ook die twee opa's is ze dankbaar. Die hebben er voor gezorgd dat ze in dit huisje kan wonen.

Als ze ziet hoe de drie oude mensen genieten van hun hernieuwde vriendschap is ze zo blij voor ze; oma p. en opa 1 en 2, zo noemt ze hen.

Ze weet best dat oma peetje zich zorgen maakt, hoe het verder moet allemaal. Soms maakt ze ook opmerkingen over de vader van de baby en over het groeien van haar buik en over hoe Tiffany zich voelt. Nou, dat laatste gaat een stuk beter, gelukkig! Misselijkheid komt bijna niet meer voor. Maar ze is echt wel misselijk geweest, zeker, als ze daar nog aan denkt. Ze heeft het aardig kunnen verbergen met die zogenaamde buikgriep. Ze kan alleen niet alles meer verdragen wat ze lekker vindt. Ze kan wel kotsen als ze patat ruikt bijvoorbeeld. Dat is niet zo erg, denkt Tiffany bij zichzelf, want geld om patat te kopen heeft ze eigenlijk toch niet. En bovendien, je wordt er maar dik van. Inmiddels heeft ze wel al een aardig buikje, dat ziet ze zelf ook wel. De anderen in haar klas is het nog niet opgevallen en met hun oude groepje heeft ze nauwelijks nog contact. Ze haast zich die twee dagen na schooltijd direct naar huiswerkbegeleiding en de andere dagen gaat ze altijd meteen naar huis. Vaak komt Xavier langs om samen te studeren en ook tegen hem heeft ze nog niets gezegd.

Vandaag is ze vroeg uit en ze heeft een lange middag voor zich.

In rustig tempo fietst ze naar huis. Oma p. zit te dutten op haar balkon, Tiffany maakt haar maar niet wakker, ze komt straks wel terug voor het eten.

Eerst maar naar achter, naar haar eigen huisje. Bika is uitgelaten haar zo vroeg al te zien, dat laat ze duidelijk merken. Tiffany is blij dat de hond haar is gevolgd naar oma peetjes huis. Het is fijn om door Bika

[p. 42]

verwelkomd te worden, zo voelt ze zich minder alleen, want eigenlijk mist ze haar moeder toch. Ze zal het nooit toegeven, maar zo is het wel. Ook het vriendengroepje van vorig jaar mist ze, wat was dat gezellig, met z'n allen in één klas!

Vaak denkt ze nog aan de woorden van het schoolhoofd, toen ze ging protesteren tegen de nieuwe klassenindeling.

Wat zei hij ook weer precies? ‘Jullie zijn geen kleine kinderen meer, dus jullie moeten leren omgaan met het echte leven, het harde leven.’ Nou, dat komt bij haar wel helemaal van pas, denkt ze triest, het harde leven, het echte leven, ja hoor. Ze voelt de tranen prikken in haar ogen. Nee, niet weer, geen huilbui nu, denkt ze dapper.

Ze is binnen bezig haar schooltas uit te pakken als ze Bika hoort blaffen. Aan het geluid hoort Tiffany dat het goed volk is en nieuwsgierig gaat ze kijken. Een van de vrienden van oma p. komt eraan, met een groot pak onder zijn arm. Het is opa 1. Wat knap van Bika bedenkt Tiffany, dat ze al weet dat deze man te vertrouwen is, zo vaak heeft Bika hem niet ontmoet, maar dan ziet ze wat het pak is dat hij bij zich heeft. Hondenbrokken, een grote zak hondenbrokken. Tiffany schiet in de lach als ze ziet hoe Bika om de benen van de oude man heen draait en danst. ‘Hé ouwe gek,’ roept ze, ‘voorzichtig, hoor! Straks laat je 'm nog vallen!’ ‘Waaat,’ zegt de man, ‘wie is hier een oude gek?’ Tiffany schrikt zich een ongeluk! Hij denkt dat ik hém bedoel, schiet het door haar hoofd en stamelend begint ze excuses te maken. Ze schaamt zich dood, maar dan ziet ze dat de man haar gewoon staat uit te lachen. Hij plaagde haar alleen maar! Even kijkt ze nog bedenkelijk, maar dan kan ze zelf ook weer lachen. Ze bedankt uitbundig voor de hondenbrokken Opa 1 moet even gaan zitten om bij te komen van het sjouwen en zet de zware zak op het balkon tegen het hekje aan.

‘Wacht maar. Straks zet ik 'm wel binnen,’ zegt hij tegen Tiffany, als hij ziet dat zij de zak wil oppakken. ‘Jij moet nu helemaal niet meer tillen, hoor. Je mag me wel een glas koud water geven.’

Tiffany neemt zelf ook wat te drinken en samen zitten ze een beetje onwennig op het kleine balkon.

‘Kijk, er komt iemand aan,’ zegt opa 1 na een poosje. ‘Wie is dat?’ Het blijkt Xavier te zijn, die komt om samen met Tiffany te studeren. Volgende week is de rep-week. ‘Dan zal ik jullie niet ophouden.

[p. 43]

Ik ga er weer vandoor.’

En tegen Xavier zegt hij nadrukkelijk: ‘Je zorgt wel goed voor haar, toch!’

Dan is hij weg.