Tiffany

[p. 35]

Hoofdstuk 7

Thuisgekomen begint oma peetje de spullen bij elkaar te zoeken, die Tiffany achterin nodig heeft en die ze zelf wel kan missen.

‘Je komt natuurlijk wel elke dag hier eten,’ zegt oma peetje. ‘Je moet goed eten nu, hoor Tiff.’ Even betrekt haar gezicht, maar dan knikt ze dapper. ‘Ja oma peetje,’ zegt ze. ‘Warm eten kom ik bij u. Brood kan ik zelf maken, voor ontbijt en voor school en voor 's avonds. Ik heb een ijskast voor toespijs en broodbeleg, toch,’ besluit ze triomfantelijk.

‘En soms zal ik in het weekend wel eens koken voor ons samen.’

Dat vindt oma peetje een goed idee.

Terwijl ze zo bezig zijn met z'n tweeën komt Xavier eraan.

‘Aan het verhuizen?’ vraagt hij. ‘Ja, dat kan je wel zeggen,’ beaamt Tiffany. ‘Je komt als geroepen, kan je direct meehelpen.’ Ze wijst op de tassen die hij gisteren al gebracht had en waar nu een stapel andere dingen bij gekomen is. ‘Alles moet naar achter.’ ‘Naar achter?’ vraagt Xavier, ‘Waar achter dan?’ Hij kijkt naar de achterdeur van oma peetjes huis.

‘Nee, sufferd, niet daar,’ lacht Tiffany. ‘Helemaal achterop, daar ga ik wonen.’ Xavier zijn mond valt open. ‘Blijf je dan niet hier, ga je weer verhuizen?’ ‘Doe je mond dicht, dan zie je er niet zo dom uit.’ Samen met oma peetje lacht ze hem uit. Maar Xavier begrijpt het echt niet. Hij kent het huisje achterop niet, dus Tiffany zal het hem eerst laten zien.

‘Kom, we nemen direct elk een tas mee, dan gaan we.’

Voor de tweede keer die dag loopt ze het zandweggetje naar achter, naar ‘haar’ huisje. ‘Wow!’ zegt Xavier als ze de bocht omkomen en hij het huisje ziet. ‘Wow! Is dat voor jou?’ Jazeker is dat voor haar, vertelt Tiffany en ze legt uit dat oma peetjes huis veel te klein is voor twee mensen. Ze heeft maar een kleine slaapkamer. Dit huisje is ook klein, nog kleiner zelfs, maar voor haar alleen is het perfect! ‘Dus je bent echt van plan om niet meer naar huis te gaan, naar je moeder?’ Xavier vraagt het ernstig. Zelf heeft hij een goede band met zijn ouders en zijn broertje en zusje en bij hun thuis is het altijd wel gezellig. Hij weet ook dat het bij Tiffy thuis anders is. Tiffany vertelt van de ruzie met haar moeder, maar zegt niets over de reden ervan. ‘Ze heeft me geslagen,’ zegt ze, ‘geslàgen’ herhaalt ze ten overvloede.

Nee, voor dit laatste schooljaar in elk geval blijft ze hier, maar

[p. 36]

waarschijnlijk voor altijd. Onder het praten ruimt ze de spullen op die ze meegebracht hebben. Alles gaat keurig in de kast en de schoolspullen op de boekenplank aan de muur. Wat er niet op past, regelt ze netjes op de eettafel.

Xavier vindt het ook een leuk huis. ‘Cool hoor,’ zegt hij. ‘Helemaal op jezelf.’

‘En een goede plek om te studeren.’

Het is wel een stuk fietsen naar school, veel verder dan van hun eigen huis, maar dat heeft ze er wel voor over, zegt Tiffany.

Hoe het moet met school als ze dikker wordt? Als haar buik groter wordt en zíchtbaar,...? Na de kerstvakantie gaat ze gewoon naar school, dat zeker! En daarna? Ze weet het nog niet.

Zwijgend loopt ze samen met Xavier terug naar oma peetje. Voordat Xavier op de fiets stapt om naar zijn eigen huis te gaan, zegt hij: ‘Tiff ik zag Bika van je op straat lopen. Ze zag er niet zo goed uit.’ Geschrokken kijkt Tiffany hem aan. Bika op straat? Gevaarlijk! Ze hield altijd de poort zo goed gesloten.

Ze wil toch niet dat hij wordt aangereden? Kennelijk laat haar moeder de poort openstaan als ze met de auto uitrijdt. ‘O Xavier, alsjeblieft, wil je een paar keer per dag kijken of de poort dicht is? Misschien kan je naar Bika gaan kijken als mijn moeder naar het werk is, zodat ze minder op straat gaat?’

De volgende dag komt Xavier 's middags helemaal bezweet aanfietsen. Hij heeft heel hard gereden en hij brengt geen goed nieuws. Bika is weg. Xavier heeft overal in de buurt gekeken, maar geen spoor... Ze is weg.

Hij heeft Tiffany's moeder ook gevraagd of ze weet waar de hond is, maar die had eigenlijk nog niet eens gemerkt dat ze weg was.

Tiffany is ontroostbaar. Haar Bika, haar hond, haar beste vriendin, zo maar weg. Oma peetje en Xavier proberen haar uit te leggen dat oude honden het vaak zelf voelen als ze niet meer kunnen, als ze helemaal op zijn. Dan zoeken ze een plek waar ze rustig kunnen sterven.

Bika was toch al oud?

Ja dat wel, maar de dierenarts had juist gezegd dat ze nog best een paar jaar mee kon. Misschien is ze eten gaan zoeken, misschien had mijn moeder vergeten haar bak te vullen en is ze zelf wat gaan zoeken

[p. 37]

bedenkt Tiffany hoopvol. Xavier belooft dat hij zal kijken of er iets in haar bak is en in elk geval zal hij er lekker vers eten in doen. Wie weet komt ze dan nog terug.

Maar nee, dat gebeurt niet. Twee, drie dagen achtereen gaat Xavier trouw vers eten in de etensbak zetten, maar Bika komt niet tevoorschijn.

Langzaam begint Tiffany de hoop op te geven. Ze is verdrietig, zo verdrietig. Dat dit juist nu moet gebeuren. Ze heeft het gevoel dat ze achter elkaar alles kwijtraakt: haar moeder, haar toekomst, haar dromen, haar jeugd en nu ook nog haar Bika.

Oma peetje maakt zich zorgen. Moet het arme kind nog meer te verwerken krijgen? Ze weet niet meer hoe ze haar moet troosten. Ze kan niet veel meer doen dan zorgen dat Tiffy gezond blijft eten en op tijd naar bed gaat. Ze probeert haar af te leiden, maar dat lukt niet erg.

In elk geval laat ze haar nog niet naar haar eigen huisje gaan. Dat kan ook wel na nieuwjaar, denkt oma peetje. Met veel moeite krijgt ze Tiffany zover dat ze zich opknapt en leuk aankleedt om op oudjaarsdag naar de stad te gaan. Samen met Xavier gaat ze naar de pagaraestafette en ze kijken rond bij de verschillende streetparty's. Maar ze komt op tijd weer terug, ze voelt zich niet vrolijk genoeg om oud en nieuw op straat te vieren, aan de Waterkant.

Later op de avond, als ze zitten te wachten tot het 12 uur is, vertelt Tiffany aan oma peetje dat ze die ene keer voor de kerstvakantie eigenlijk was gekomen om iets moois te zoeken om aan te trekken met kerst.

Het is wel heel anders gelopen. Een heel andere kerst, dat wel, en een heel andere jaarwisseling ook.

Terwijl ze zo samen op het voorbalkonnetje in het donker zitten horen ze ineens een zacht gejank. Tiffany vliegt overeind, ze weet het direct, geen twijfel mogelijk, dat geluid herkent ze overal: Bika! Bika is haar gaan zoeken en Bika heeft haar gevonden.

Ze heeft er wel een paar dagen over gedaan, bijna een week, maar Bika heeft haar gevonden! De arme hond is uitgeput en uitgehongerd.

Oma peetje neemt snel een bak met brood en melk voor haar.

Echt hondenvoer heeft ze natuurlijk niet in huis. Bika eet gulzig en als alles op is, kijkt ze oma peetje dankbaar aan. Tiffany zit naast haar hond op de grond en kan d'r bijna niet loslaten. Ze is zo blij! Ze blijft maar aaien en aaien, tot Bika vast in slaap is. ‘Kom, zegt oma peetje,

[p. 38]

‘laat d'r nu maar. Het arme beest is doodmoe. Ze heeft dagenlang gezworven, zonder eten nog wel.’ Tiffany ziet wel hoe mager die grote Bika is geworden. Ze haalt haar oude slaap-T-shirt en legt het over Bika heen. ‘Zo,’ zegt ze tegen oma peetje, ‘nu weet ze zeker dat ik hier ben als ze wakker wordt. Hoeft ze niet meer te gaan zoeken.’

Samen wachten ze het nieuwe jaar af, de oude vrouw, het meisje en de hond. Ieder met zijn eigen gedachten.

Hoe moeten we dat grote beest te eten geven, vraagt oma peetje zich af? Terugsturen kan natuurlijk niet. Het kind heeft d'r nodig. Ze is zo blij met haar hond.

Tiffany krijgt door de komst van Bika weer nieuwe hoop. Ben ik toch niet alles kwijt, denkt ze bij zichzelf, valt het misschien toch wel mee allemaal.

En Bika? Bika koestert zich in het oude T-shirt van Tiffany en slaapt, slaapt tot ze wakker wordt van het rommelen van haar eigen maag.