Tiffany

[p. 29]

Hoofdstuk 6

In de vooravond zitten Tiffany en oma peetje op het terrasje voor het huis. Tiffany is al bijna een week bij oma peetje. En veel anders dan huilen heeft ze nog niet gedaan. ‘Luister eens Tiff,’ begint oma peetje.

‘Er zijn nog een paar dingen waar je een beslissing over moet nemen. Je weet nu dat je hier kunt blijven wonen voorlopig, het huisje achterop is prachtig geworden.

We moeten morgen maar eens samen gaan kijken.’

‘Ja oma peetje.’ Dat is alles wat ze als antwoord krijgt.

‘Je hoeft echt niet terug naar je moeder voorlopig, dat is immers al goed afgesproken.’

Dat is waar, de dag na die vreselijke scène waarbij haar moeder haar zo geslagen heeft, is er een gesprek geweest tussen oma peetje en haar moeder. Er is beslist dat Tiffany bij oma peetje blijft. En het is beter als ze elkaar voorlopig niet zien.

‘En je houdt de baby, dat weet je ook zeker. Maar hoe moet het met Xavier? Hoe lang kun je je beste vriend blijven ontlopen?’

Tiffany weet niet wat ze moet zeggen. Oma peetje zegt nu hardop wat er bij haar ook al steeds door haar hoofd speelt. Ze vraagt zich af hoe lang Xavier zich laat afschepen. En dan hebben we het er nog niet eens over wie de vader van de baby is..., denkt ze bij zichzelf.

TRRRiiiing, TRRRiiiing, TRRRiiiing, ze schrikken beiden op van het geluid van oma peetjes ouderwetse vaste telefoon. Wie zou dat zijn? Oma peetje neemt aan: ‘Ja, goedenavond met wie spreek ik?’ ‘Met mij, ik heb de schoolspullen van Tiffany en de rest van haar kleren ingepakt en aan Xavier meegegeven. Hij komt ze straks brengen. Hij zegt dat hij Tiff niet kan bellen op haar cell.’

Oma peetje gebaart Tiffany dat het haar moeder is aan de telefoon en ze hoort oma peetje vragen of ‘hij’ al onderweg is.... Daar heb je het al. Tiffany had kunnen weten dat Xavier haar zou komen zoeken. Zijzelf zou zich ook niet zo maar met een kluitje in het riet laten sturen. Ze is nu al bijna een week weg. En haar telefoon is nog uit.

Wat moet ze zeggen? Wat moet ze zeggen?

Met grote ogen waar de paniek uit straalt kijkt ze oma peetje aan.

Ja. Wat moet ze zeggen?

Ai, mi Gado, denkt oma peetje bij zichzelf. Wat moet ze zeggen...?

[p. 30]

Het arme kind staat er alleen voor. Van haar moeder hoeft ze niets te verwachten...

‘Kom op, Tiff,’ zegt ze dan. ‘Kom op, we zullen dit varkentje wel eens even samen wassen.’ Ze staat plotseling energiek op en vanuit de deuropening zegt ze nog: ‘Alhoewel die jongeman Xavier van je niet echt op een varkentje lijkt.’ Tiffany begrijpt dat oma peetje probeert om haar met een grapje te bemoedigen. ‘Tiffy, kom, straks is hij hier. Wat gaan we zeggen?’

Zij staat ook op en bij de wasbak binnen plenst ze snel wat water in haar gezicht. Haar ogen zijn rood en helemaal dik, haar neus loopt nog een beetje van het huilen, maar dat komt eigenlijk wel goed uit, toch?

Volgens Tiffany denkt Xavier nu al dat ze griep heeft, dus dat zullen ze voorlopig maar zo laten. Ze kunnen zeggen dat de ruzie met haar moeder zo erg was dat ze hebben besloten dat ze bij oma peetje komt wonen voor de rest van het schooljaar. Oma peetje knikt, dat klopt wel met de zeer weinige informatie die Tiffy's moeder aan Xavier heeft gegeven, tenminste dat begrijpen ze uit het telefoongesprek.

En ze zeggen niets over haar zwangerschap.

Dat heeft haar moeder ook niet gedaan.

‘Helemaal niets daarover, hoor oma peetje! Nog niet!’ zegt Tiffany smekend, maar vastbesloten.

Tien minuten later staat Xavier voor de deur met twee grote tassen; een met haar kleren en de ander met haar schoolspullen.

‘Zet maar even op het balkon,’ zegt oma peetje, ‘kom maar gauw door, hoe heb je dat gedaan op die fiets met al die spullen?’

Xavier ziet dat Tiffany echt niet in orde is, maar toch vind hij het gek dat ze al die tijd haar telefoon uit had. ‘Griep,’ verklaart Tiffany, misselijk, overgeven, buikgriep. Sorry, hoor.’ Xavier aanvaardt het excuus. Hij vindt het erg van de ruzie met haar moeder. ‘Maar,’ zegt hij, ‘je kon het toch nooit zo goed met je moeder vinden? Dan is het toch een opluchting om nu hier te zijn?’

Zo had Tiffany het nog niet bekeken. Misschien heeft Xavier wel gelijk, misschien moet ze het eens op die manier bekijken.

Ze zitten nog een poosje bij elkaar, dan zegt Xavier dat hij naar huis moet. Het is kerstavond, zijn moeder heeft gevraagd of hij niet te lang wegblijft.

[p. 31]

Goh, helemaal vergeten dat het morgen kerst is, denkt Tiffany, door al dat gedoe heb ik oma peetje ook van haar kerstavonddienst weggehouden.

‘Xavier,’ roept ze hem na, als hij op de fiets stapt. ‘Kom je morgen langs? Ik moet je iets laten zien.’

‘Wat moet je hem laten zien?’ Oma peetje is nieuwsgierig. Tiffany zegt dat ze het huisje achterop morgenvroeg eerst maar eens samen moeten gaan bekijken, maar dan kan ze het later zelf aan Xavier wijzen. Direct na de kerstdagen zal ze ‘verhuizen’, dan is oma peetje ook weer op zichzelf.

‘Het spijt me dat ik u zoveel last bezorg. Maar ik geloof wel dat ik blij ben om hier te zijn.’ Tiffany is een beetje verlegen om het allemaal zo tegen oma peetje te zeggen, maar die is er juist tevreden mee dat ‘dat kind nu weer een beetje bij zinnen lijkt te komen.’ In elk geval huilt ze niet meer.

‘Nee,’ zegt Tiffany beslist. Het is afgelopen met dat gejank. Het is toch kerst.’

De volgende morgen vroeg gaan ze met z'n tweeën naar achter.

De oude vrouw en het jonge meisje lopen zwijgend het weggetje af. De stilte tussen hen is vredig, precies zoals het met kerst hoort te zijn. Kalm. Rustig en tevreden kijkt Tifanny rond. Ze is hier nooit geweest, maar heeft wel gehoord dat oma peetje met haar moeder vroeger hier achterop heeft gewoond. Lang geleden natuurlijk. In haar ogen is oma peetje al heel oud, over de zeventig. Zij is nog jong, maar toch geen kind meer... En nu, en nu, nu helemaal niet meer, nu ze zelf een kind verwacht. Voor het eerst kan ze deze gedachte toelaten zonder dat de tranen haar in de ogen schieten. Zou ze er al aan wennen? Nou ja, het is eenmaal zo, ze kan er niets meer aan veranderen. In elk geval, neemt Tiffany zich voor, zal hààr kind nooit het gevoel hebben dat het niet welkom is. Daar zal zij zelf wel voor zorgen.

In een opwelling pakt ze oma peetjes hand: ‘Het komt allemaal wel goed, oma peetje.’ zegt ze zacht. Oma peetje blijft staan en kijkt het meisje recht aan: ‘Ja, Tiffany, zeer zeker! Het komt allemaal wel goed. Stap voor stap komt het allemaal goed. Daar gaan jij en ik samen voor zorgen!’

Eensgezind geven ze elkaar een stevige brasa en dan lopen ze door.

[p. 32]

Tussen hun tweetjes is alles gezegd, wat gezegd moest worden.

Er zit een flauwe bocht in het weggetje en als ze doorlopen zien ze plotseling het huisje liggen. ‘O wat schattig,’ roept Tiffany, als ze het ziet. ‘Hé, dat zei ik ook al, toen ik het eergisteren zag,’ zegt oma peetje. ‘En het lijkt nu nog mooier, met die zon erop.’ De ochtendzon schijnt precies tegen de voorkant, zodat het lijkt alsof er licht brandt achter de ruitjes van de voordeur. Het ziet er inderdaad schattig uit! Tiffany holt naar de voordeur en piept naar binnen. ‘Hier zijn de sleutels,’ oma peetje geeft haar een sleutelhanger met twee sleutels eraan. ‘Maak maar open.’

Tiffany maakt de voordeur open en loopt direct door naar de achterdeur. ‘Zo, nu kunnen we alles goed zien,’ zegt ze opgewonden. ‘O. oma peetje het lijkt wel een poppenhuis, zo mooi is het.’

Ze draait rond, wil overal tegelijk kijken, trekt de keukenkastjes open, kijkt door de deuropening van het slaapkamertje en maakt de deur open van de kleine badkamer. ‘Perfect, perfect’ mompelt ze aldoor. Oma peetje kijkt het even aan, ze is blij dat Tiffy het nu allemaal wat beter opneemt. Die dagen dat ze maar bleef huilen waren vreselijk, ze heeft zich echt zorgen gemaakt om dat meisje, hoor. Maar sinds gisteren en zeker vandaag schijnt ze zich veel beter te voelen. Ze zal zich er wel bij neergelgd hebben, denkt oma peetje, de jeugd zit vol veerkracht.

Gelukkig dat Xavier is komen opdagen. Dat kind toch met die beste vriend van haar. Gek dat ze geen vaste vriendin heeft.

Als Tiffany klaar is met haar rondgang door het huisje, kijken ze samen wat er nog ontbreekt. Oma peetje wil dat Tiffany een lijstje maakt, zodat ze straks in haar huis kan kijken wat ze kan aanvullen. Lakens en baddoeken heeft ze genoeg en extra gordijnen heeft ze ook nog wel. Ze moet glimlachen als ze aan gordijnen denkt. Vroeger was het traditie dat men schone gordijnen ophing met kerst. Door dit gebeuren met Tiffany is oma peetje daar helemaal niet aan toegekomen. ‘En kijk nu maar weer waar het goed voor is,’ zegt ze net als een paar dagen geleden. Tiffany kijkt haar vragend aan.

‘Nee, laat maar, ik praat in mezelf, hoort bij de leeftijd. Gordijnen moeten we straks niet vergeten te nemen, hoor.’

[p. 33]

[p. 34]

Samen lopen ze terug naar het huis van oma peetje.

Onderweg vraagt zij aan Tiffany of ze niet bang is om alleen te gaan wonen daar. ‘Waarom zou ik bang zijn?’ vraagt Tiffany. Ze is eigenlijk altijd al veel alleen geweest. Ze is eraan gewend en ze vindt het wel prettig om op haarzelf te zijn. ‘Maar ga je het niet ongezellig vinden?’ vraagt oma peetje zich af. ‘Nou dan kom ik toch lekker naar voren, naar u toe,’ roept Tiffany en ze kijkt vrolijk.

Hé, gelukkig, denkt oma peetje, ze is niet meer zo somber en stil.