Tiffany

[p. 23]

Hoofdstuk 5

Oma peetje gaat niet vaak meer uit, maar vandaag is ze dan toch het huis uit, op weg naar voren.

Al die mannen van de twee bedrijven, die haar buren zijn hebben wel gemerkt dat er iets aan de hand moet zijn. Ze hebben dat meisje, Tiffany, het zandweggetje in en uit zien fietsen en nu zien ze die oude vrouw aan komen lopen. Ze groet vriendelijk, links en rechts en de mannen groeten beleefd terug. Als ze bij de poort van het eerste bedrijf is gekomen vraagt ze aan de portier of de directeur binnen is. Ja, die is er, heeft mevrouw soms een boodschap? Zeker weten heeft ze een boodschap: ze wil hem direct spreken!

De portier geeft die boodschap letterlijk door, door de intercom. Tot zijn verbazing wordt de directeur niet eens boos. Integendeel. De portier krijgt de opdracht om mevrouw maar meteen naar kantoor te begeleiden.

Als hij daar komt staat de office manager al bij de deur om de dame te verwelkomen en naar de kamer van de directeur te brengen.

De portier mag terug naar zijn post.

Wat zou er toch allemaal aan de hand zijn, vraagt hij zich af? Niemand weet wat zich in de kamer van de directeur afspeelt, maar binnen tien minuten moeten de portier en de office manager nog een onverwachte gast binnenlaten: de directeur van het naast gelegen bedrijf.

Hoewel het vlakbij is, is hij met zijn pick up gekomen, die hij vlak voor de ingang van het kantoor parkeert. Hij is ook degene die oma peetje na de bespreking naar huis brengt, tot voor het hekje van haar balkonnetje. Ze is blij dat ze niet hoeft te lopen terug en bedankt hem voor de lift. Hij groet Tiffany beleefd terwijl hij met enige moeite zijn auto keert zonder de bloemen van oma peetje plat te rijden.

‘Zo, dat is tenminste wat,’ zegt oma peetje tevreden, ‘stap één is gezet.’ ‘Wat bedoelt oma peetje?’ vraagt Tiffany. Dan vertelt oma peetje wat ze is gaan doen, waar de bespreking met die twee directeuren over ging.

Het huisje, het staat er nog. En die ronde stoel. Hij staat er ook nog, de ronde stoel. De meeste andere meubels zijn verdwenen.

Weggehaald door mensen die ze nog konden gebruiken?

[p. 24]

Wat er nog staat zit dik onder het stof.

Alles ziet er verlaten en verwaarloosd uit, maar het huisje staat er, rechtovereind en het lijkt niet kapot, nog steeds bruikbaar, met ronde stoel en al. Het moet wel goed schoongemaakt en hier en daar gerepareerd, ziet hij. Het lijkt erop dat hij de eerste bezoeker is in jaren.

Tussen de dikke bamboe steunen van de ronde stoel zitten spinnewebben.

De man kijkt er peinzend naar. Is het niet frappant dat juist die stoel er nog staat, denkt hij. De stoel die hij zich het beste kan herinneren... Met zijn zakdoek veegt hij het ergste stof en spinrag weg en hij gaat zitten.

Het is jaren en jaren geleden dat hij hier voor het laatst is geweest.

Een kind was hij nog, toen hij hier kwam logeren.

Zijn opa en oma woonden in deze buurt en het waren heerlijke weekenden en vakanties die ze hier doorbrachten. In dit huisje woonde een mooi meisje, waarmee ze altijd speelden. Ze woonde hier alleen met haar moeder.

En dan had je nog twee jongens van de buurt. De een ziet hij nog wel eens, die heeft net als hijzelf het bedrijf van zijn grootvader overgenomen en het op zijn beurt weer overgedaan aan zijn zoon.

De ander is helemaal uit zicht verdwenen.

Die ronde stoel was altijd het middelpunt van hun spel. Als je in die stoel zat moest je een verhaal vertellen. De mooiste verhalen hebben ze verzonnen, allemaal fantasie, maar toch... Naarmate ze ouder werden, tieners, vertelden ze elkaar hun dromen, hun plannen voor de toekomst, wat ze wilden worden. Het meeste is wel uitgekomen ook. Alleen niet voor dat ene meisje, dat meisje dat hier woonde.

Zij had de beste toekomstdroom. Dokter wilde ze worden, in Brazilië wilde ze gaan studeren. En als ze als arts terugkwam in Suriname, zou ze in het binnenland gaan werken. De laatste vakantie die hij zich kan herinneren was ze er ineens niet meer. Hij heeft nooit geweten wat er gebeurd is, maar na verloop van tijd keerde ze terug, bouwde voorop het erf een ander huisje en sloot dit hier af. Ze bemoeit met niemand, is erg op zichzelf. Het erf is niet echt onder wied. Hij zorgt ervoor dat zo af en toe een van de machines van zijn zoon komt dozeren en hij ziet dat er nog iemand is die dat doet, anders kan het erf er niet zo bij liggen.

[p. 25]

[p. 26]

‘Hé, goeiendag,’ klinkt het opeens. De man schrikt op uit zijn dagdroom en komt met moeite uit de ronde stoel.

De andere man, die net binnen is gekomen, steekt hem lachend zijn hand toe en trekt hem overeind.

‘Tja, dat ging ons vroeger makkelijker af, hé, toen we nog jong waren.’ Ze geven elkaar een stevige brasa.

‘Jij ook al?’

‘Ja, ik hoorde het van mijn zoon.’

‘Ik ook.’

Het is te doen, vinden ze beiden. Ja hoor, het is best te doen.

Samen maken ze een plan. Ze spreken tot in de details af hoe ze dit huisje, waar ze in hun jeugd zoveel plezier hebben gehad, weer helemaal op zullen laten knappen voor dat meisje, voor die Tiffany, de peet-kleindochter van hun jeugdvriendinnetje.

Twee dagen later beginnen de werkzaamheden. Bij beide bedrijven is er door de directeur opdracht gegeven aan enkele medewerkers dat ze voor een paar dagen mee moeten werken met de oud-directeuren, want die hebben een project onderhanden. Altijd wel leuk zo'n verandering vinden de mannen, maar ze zijn wel nieuwsgierig. Waarom dit project?

Als oma peetje een paar dagen later een auto hoort aankomen over het zandweggetje kijkt ze op van het groentebed dat ze aan het wieden is. Dan herkent ze de twee mannen, die in de auto zitten. ‘Zo, jullie zijn samen gekomen.’ zegt ze. Ze is niet verrast. Ze kent haar mensen, zoals het een bigi sma betaamt. ‘Het is gelukt.’ stelt ze vast. Jullie zoons hebben de boodschap goed overgebracht.’ ‘Ja zeker,’ hoort ze van de twee mannen, ,‘kom maar mee dan kan je het zelf zien.’

Met z'n drieën gaan ze het pad af, naar achter. En als ze bij het huisje aankomen klapt ze in haar handen van pure verrassing en van blijdschap.

‘Wat mooi! Wat is dat schattig geworden!’ roept ze. ‘Dank jullie wel! Dank je wel alletwee.’

Het huisje is helemaal schoon gemaakt en fris geschilderd, het balkonnetje is gerepareerd en er is een nieuwe deur. Als ze binnengaan ziet oma peetje dat er een mooie nieuwe keukenbank is, met een echt

[p. 27]

gasfornuis. Er staat een eenvoudige houten eetset, en de ronde stoel, die is het pronkstuk van de kleine voorzaal. ‘Jullie hebben het geweldig gedaan!’ zegt oma peetje tegen haar twee jeugdvrienden. ‘Ik hoef alleen nog maar gordijnen te maken en lakens enzo. O wat ben ik blij!’ Ze loopt door het huisje, maakt de keukenkastjes open en ziet dat er zelfs potten en pannen zijn, en borden en lepels en vorken. Die twee mannen hebben echt aan alles gedacht!

‘We hebben het weer zoveel mogelijk als vroeger gemaakt’, zeggen ze. ‘Het was net huisje spelen, zoals we toen ook deden, maar dan echt.’ Met z'n drieën lachen ze om de jeugdherinneringen.

Ze is hen heel dankbaar, nu kan Tiffany hier komen wonen en kan zijzelf een oogje gooien, van een afstandje voor haar zorgen.

Ze is in gedachten verzonken tot ze merkt dat de twee mannen haar op een bepaalde manier aankijken. Verwachtingsvol.

Ze snapt wel dat ze hen nu wat meer moet vertellen. Aan hun zoons, de huidige directeuren van de twee bedrijven, had ze alleen het absoluut hoognodige verteld: dat de dochter van haar peetdochter in nood verkeert en met spoed onderdak nodig heeft en dat zij daarbij moeten helpen.

Nu ze dat deel van het probleem hebben opgelost hebben ze wel recht op de rest van het verhaal.

‘Laten we er maar bij gaan zitten,’ zegt ze terwijl ze op de nieuwe eetset wijst. Zelf neemt ze natuurlijk de ronde stoel, want zij moet vertellen. Kort en bondig doet ze het verhaal. Dat Tiffany en haar moeder het niet zo goed samen kunnen vinden, dat Tiff in de laatste mulo zit, 15 jaar. En dat ze zwanger is, terwijl ze nu bij haar moeder weg is. ‘Dat zijn de feiten. En ik wil niet dat de geschiedenis zich herhaalt!’ besluit ze.

Dat laatste moet ze verder uitleggen, want haar vriendjes van vroeger weten niet wat er is gebeurd, hoe en waarom zij plotseling verdwenen is, er niet meer was in die vakantie, meer dan een halve eeuw geleden. ‘Wij waren toen ook 15,’ herinnert ze hen. ‘En Shafiek was er ook altijd bij, weten jullie nog?’ Ja, dat weten ze nog wel, Shafiek zijn vader had die grote boerderij hier in de buurt, die later verkaveld is. Uit die verkaveling komt ook dit stuk grond, want oma peetje haar moeder werkte voor dat boerenbedrijf. Dit perceel is haar pensioen. Haar hele jeugd, haar hele leven woont oma peetje al hier. ‘Wat gebeurde er dan toen wij ook 15 waren?’ willen de twee mannen weten.

[p. 28]

‘Ik raakte ook zwanger.’ Ze zucht bij de herinnering. Hup, weg alle mooie dromen, die hele mooie toekomst in rook opgegaan. ‘Shafiek was de vader, maar ik heb het hem niet verteld, hoor. In die tijd was het allemaal veel moeilijker, mijn moeder moest hard werken om de touwtjes aan elkaar te knopen, geld voor een dokter was er niet, laat staan voor een ziekenhuis. En natuurlijk kon je als meisje niet meer naar school als je eenmaal zwanger was.’ Ze zweeg even en staarde uit het raam. Het was doodstil, midden op de dag, de heetste tijd en geen zuchtje wind. Ze was helemaal terug in haar gedachten, heel ver terug naar dat moeilijke jaar, toen ze 15 was. Ze zag de lucht trillen van de hitte en kwam weer tot zichzelf. ‘Wat gebeurde er dan verder? Waar is de baby, waar is het kind?’

‘Mijn moeder en ik gingen naar familie op plantage om daar de komst van de baby af te wachten. Toen ik 7 maanden zwanger was werd ik ziek, steeds zwakker en zieker en uiteindelijk werd het kind geboren, maar het was zo klein en teer, dat het al na een paar dagen is gestorven. Alles was voor niets.’ Ze wacht even, maar gaat dan toch verder. Ze kon ze nu maar beter alles vertellen. ‘Mijn moeder kwam hier weer terug, ze kon haar werk terugkrijgen. Ik bleef op plantage en kwam er langzaam weer bovenop. Toen mijn moeder oud werd en niet meer kon werken ben ik ook hier teruggekomen. Shafiek was allang weg, naar Amerika en volgens mij is hij daar ook altijd gebleven. Ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Toen de boerderij werd verkaveld kregen mijn moeder en ik dit perceel. Na de dood van moeder ben ik cursussen gaan volgen en heb ik altijd werk gehad, daardoor kon ik mijn eigen huisje bouwen voorop. Ik wilde hier niet alleen blijven wonen, maar ik wilde dit huisje ook niet afbreken. En kijk nu maar eens waar het goed voor is,....’ Een beetje verlegen voegt ze eraan toe: ‘Ik moet jullie bedanken, dat jullie zo af en toe hebben laten dozeren, al die jaren, anders was er helemaal niets van over gebleven, van dit alles.’ Ze maakt een weids gebaar met haar arm. Een ogenblik is het stil, dan roept ze: ‘Help me nou maar uit die stoel, we zijn klaar met al de verhalen.’