Tiffany

[p. 18]

[p. 19]

Hoofdstuk 4

Het wordt in de vooravond een moeilijke rit naar huis voor Tiffany, ze zit vol zenuwen, ze durft haar moeder nauwelijks onder ogen te komen. Gelukkig is die verdiept in haar favoriete tv serie en Tiffany gaat naar beneden om ander het huis Bika eten te geven en bij haar hond troost te zoeken.

Ze gaat vroeg naar bed maar het duurt heel lang voor ze in slaap valt. De volgende ochtend is ze al weer vroeg wakker, ze heeft onrustig geslapen. Ze houdt zich stil tot ze zeker weet dat haar moeder is vertrokken naar haar werk. Dan pas staat ze op. Ze voelt zich verschrikkelijk. Automatisch geeft ze Bika een paar klopjes op haar kop, als het beest zich zachtjes jankend tegen haar benen drukt. Ze is er niet echt bij met haar gedachten. Bika begrijpt het vast wel denkt Tiffany verstrooid, terwijl ze haar fiets pakt en de poort uit gaat.

Tiffany zit weer bij oma peetje. Ze weet niet hoe ze de dag van gisteren is doorgekomen. Ze kan zich nauwelijks iets herinneren, maar ze weet wel dat ze zwanger is. Drie maanden. Ze heeft het net aan oma peetje verteld, maar nog niet aan haar moeder. Oma peetje en Tiffany kijken elkaar aan. Wat nu?

Tiffany kan niet eens meer huilen. Ze denkt dat ze de hele nacht heeft liggen huilen en dat haar tranen nu op zijn. Ze heeft spierpijn van het snikken. Haar ogen zijn dik en rood, haar keel is helemaal schor en haar neus loopt.

Zwijgend zitten ze bij elkaar, tot oma peetje zegt: ‘Zo, in elk geval weten we nu waar we aan toe zijn. Zekerheid is altijd beter. Op zekerheden kun je plannen maken. En dat is precies wat we moeten doen. Nu. Nu meteen, voordat er meer tijd voorbij gaat. Drie maanden, zeg je?’ ‘Ja,’ beaamt Tiffany. ‘Drie maanden hebben ze gezegd.’ Nou klopt dat helemaal met de vakantie en de dag dat ze naar Colakreek was, dus geen twijfel mogelijk, de baby komt in mei. ‘Dat is precies de tijd dat het eindexamen begint!’ Tiffany roept dat uit met een rauwe klank in haar stem. Oma peetje ziet de wanhoop in haar ogen. ‘Ja Tiff’, zegt ze nadrukkelijk, zo is het.’

Nu komen de tranen weer. Haar school, denkt Tiffany, haar school, dat mulo diploma moet ze hebben! En nu, hoe moet dat nu allemaal?

[p. 20]

Oma peetje laat haar maar even en uiteindelijk valt Tiffany in haar stoel in slaap. Gelukkig dat het kerstvakantie is, dat geeft wat tijd om aan het idee te wennen en het een en ander te regelen.

Als Tiffany weer wakker is kan ze er niet meer onderuit. Ze moet de feiten onder ogen zien. Ze is zwanger, ja, drie maanden al, over zes maanden krijgt ze een baby. Tenzij,... Ja, die mogelijkheid bestaat ook, abortus.

Wil ze dat? Kan ze dat?

De volgende paar dagen doet ze net of ze ziek is, griep heeft. Ze durft haar moeder nog niet onder ogen te komen, ze blijft zoveel mogelijk in haar kamer als haar ma thuis is.

Alleen 's morgens als ma naar het werk is dan gaat Tiffany naar beneden.

Ze geeft Bika te eten en zit uren op de trap voor zich uit te staren met de hond aan haar voeten, de grote kop op haar schoot.

Ze sms-t aan Xavier dat ze zich niet goed voelt en zet haar telefoon uit. Ze beseft heel goed dat hij de vader is van de baby in haar buik.

Op een avond komt haar moeder haar kamer in. Tiffany ligt op bed.

Ze ziet er vreselijk uit, rode ogen, ongekamde haren. ‘Wat is er aan de hand?’ wil ma weten. ‘Oma peetje belde net en vroeg hoe het met je is. Wat heeft dat te betekenen?’ Tiffany schrikt en wil zich omdraaien, maar haar moeder geeft haar geen kans. Ze grijpt haar dochter bij de schouder, zodat ze haar wel moet aankijken: ‘Nou vertel op, wat is er aan de hand?’

Tiffany kan geen woord uitbrengen, haar ogen vullen zich met tranen. Zonder een geluid te geven, zonder zich te bewegen, laat ze de tranen langs haar wangen lopen. Stomverbaasd kijkt haar moeder haar aan.

Haar mond zakt open. Dan begint er zich langzaam een gedachte te vormen in haar hoofd en vol afschuw roept ze uit: ‘Je bent zwanger!’

Tiffany zegt niets. ‘Kom op, zeg het dan,’ schreeuwt haar moeder, ‘je bent zwanger, je bent zwanger, zwanger, zwanger... En elke keer als ze het woord ‘zwanger’ uitroept, geeft ze Tiffany een klap. Zij wordt steeds bozer, de klappen worden steeds harder, links en rechts slaat ze haar dochter, die helemaal in elkaar krimpt op het bed. Tot plotseling... Tiffany schiet overeind, komt van haar bed en staat als een furie recht voor haar moeder: ‘Ja!’ zegt ze hard, ‘Ik ben zwanger! Ik krijg een baby! En durf me nog eens aan te raken!...’

[p. 21]

[p. 22]

Het is twee dagen later.

De avond na die vreselijke ruzie met haar moeder heeft Tiffany met haar slaapkamerdeur op slot de hele nacht liggen nadenken. Ze heeft niet geslapen, maar wel twee beslissingen genomen. Toen ze 's morgens hoorde dat haar moeder naar het werk was vertrokken heeft ze eerst Bika verzorgd: goed te eten gegeven, nog een keer gebaad, haar hok mooi opgeruimd en goed schoongemaakt.

Daarna heeft ze een grote tas ingepakt met kleren en wat van haar schoolspullen. Toen is ze op de fiets gestapt en naar oma peetje gegaan.

En daar zit ze nu. Ze kan hier natuurlijk niet blijven, dat weet ze wel, het huisje is te klein voor twee mensen, helemaal als er straks nog een baby bij komt, maar voorlopig kan het wel even zo, dat heeft oma peetje zelf gezegd.

Ze voelt zich nu wat minder wanhopig.

Hoe het verder moet, weet ze ook niet, maar terug naar huis, nee!

Dat was de eerste beslissing die ze nam, die nacht.

De tweede was: geen abortus, nee! Tiffany twijfelt er niet aan: zij zal van deze baby houden.

Het derde besluit dat ze nog moet nemen is of ze het aan Xavier moet vertellen. Maar dat zij voor de baby zal zorgen, dat weet ze zeker.

En hoe ze het moet regelen met school? Daarvoor heeft ze de rest van de kerstvakantie nog om daarvoor een oplossing te bedenken.

In elk geval, oma peetje is niet boos, met haar zal ze het allemaal kunnen bespreken.