Tiffany

[p. 13]

Hoofdstuk 3

Misschien kan ze oma peetje op gaan zoeken, bedenkt Tiffany. En heel misschien heeft die wel een idee over iets moois om aan te trekken met kerst.

Vaak gaat ze niet naar oma peetje. Het is een stuk fietsen. Ze woont helemaal aan de andere kant van Paramaribo, aan de rand van de stad, over de Saramacca Doorsteek. Vroeger was daar boerenland, er waren veel geiten- en kippenkwekers, ook tuinbouw was er. Nu is het industriegebied geworden. Oma peetje heeft een groot erf. Het terrein waar ze woont maakt deel uit van een verkavelingsproject. Ze woont nu vlak naast twee grote bedrijven. De grond van oma peetje was onverkoopbaar omdat het midden tussen de bedrijfsterreinen ligt, daarom is ze er zelf maar blijven wonen. Ze is het type dat houdt van haar onafhankelijkheid, een bigi sma die zich best zelf kan redden in het leven. En ze heeft zich zeker niet laten verdrijven van haar grond! Tot vandaag de dag verkoopt ze zuurgoed en stroop aan de werkers op de bedrijven die haar terrein hebben ingesloten. En die ook een oogje gooien, want ze wordt een dagje ouder en eigenlijk mogen die stoere mannen haar wel, omdat dat oude vrouwtje haar mannetje weet te staan. Ze kan haar terrein niet meer zelf onderhouden. Het erf vlak om haar huis, ach, dat gaat nog wel, maar het hele terrein, nee. Oma peetje is blij dat ze af en toe een baco hoort, die achterop voor haar dozert. Dat is een van de daden die haar duidelijk maken dat ze geaccepteerd is en gerespecteerd wordt door al die mannen om haar heen. Oorspronkelijk waren de meeste bedrijven van oude klasgenoten, vaders van jongens waarmee zij zelf nog op school had gezeten, nu zijn het hun zoons en kleinzoons die de bedrijven leiden. Een heel enkele keer ziet ze nog wel eens een oud-klasgenoot als die toevallig bij zijn zoon of kleinzoon op het bedrijf een kijkje komt nemen en haar even komt groeten. Maar meestal is ze helemaal alleen, en dat vindt ze goed zo.

Als Tiffany het zandweggetje inslaat naar oma peetjes huis, tussen de twee bedrijfsterreinen door, hoort ze van weerskanten ‘PST, PST’. Ja, ja, het is al goed, denkt ze geïrriteerd en blijft strak voor zich uitkijken. Hinderlijk, mompelt ze bij zichzelf, hebben ze niets beters te doen, die mannen?

[p. 14]

Ze fietst gewoon door, geen aandacht aan besteden, dat is de beste manier, heeft ze ontdekt.

Dan is ze bij het huis van oma peetje.

Ze laat haar fiets tegen het balkonhek vallen en oma peetje kijkt verschrikt op. Ze had nog niets gehoord. Ze komt snel overeind met haar leesbril op de punt van haar neus en de krant nog in haar hand.

‘Jij bent het!’ roept ze blij-verrast en ze lacht al haar tanden bloot. Tiffany geeft haar een stevige brasa. ‘Wat ben je lang niet geweest, wat heb ik je lang niet gezien,’ roept oma peetje. Ja dat klopt bedenkt Tiffany.

De hele vakantie is ze niet hier geweest, geen enkele keer, en ook na de vakantie is ze nog helemaal niet geweest. Nu is het al bijna kerst... Ze schaamt zich. De laatste keer dat ze hier was, was om haar rapport te laten zien. Net als een klein kind, in de hoop dat ze iets kreeg voor haar mooie cijfers. Wat een gène eigenlijk, denkt ze nu. Oma peetje draait haar in de rondte, ze zegt: ‘Laat me je eens goed bekijken. Ben je groter geworden? Nee, dat geloof ik niet. Maar dikker, ja. Ja je bent dikker geworden, Tiff.’ Tiffany voelt dat haar wangen beginnen te gloeien. Oma peetje ziet altijd alles meteen.

‘Hoe gaat het met u, oma peetje?’ Tiffany probeert eromheen te praten, maar oma peetje laat zich niet afleiden. ‘Je bent dikker geworden, Tiff, hoe komt dat?’ ‘Zeker teveel gegeten,’ zegt Tiffany, ‘eigenlijk al sinds de grote vakantie, toen heb ik veel gesnoept, maar ik wilde daarna aan de lijn doen en dat lukte niet. En nu is het al bijna kerst...’ zucht ze. ‘Niks past me meer. Het komt natuurlijk door die nieuwe Ma E die er in de pauze is op school.’

Oma peetje kijkt haar aan met een peinzende blik. ‘Eerst maar eens even wat drinken halen’ en mompelend verdwijnt ze naar binnen. Even later komt ze terug met twee grote glazen ijskoude stroop. ‘Hier, je zal wel dorst hebben van het fietsen, dat hele end.’ Tiffany neemt een paar grote slokken. Heerlijk, die zelfgemaakte stroop denkt ze. Toch lekkerder dan die gekleurde rommel uit die zakjes. ‘Lekker, dankuwel,’ doet ze beleefd. Daarmee moet je geen grappen maken bij oma peetje. Altijd netjes groeten en beleefd bedanken.

En met twee woorden spreken. Zo hoort het.

‘Zo, nou vertellen!’ beslist oma peetje. Tiffany vertelt over de fijne vakantie, de uitstapjes die ze gemaakt heeft, over de nieuwe klassenindeling, haar vriendschappen met de anderen uit het groepje, vooral

[p. 15]

met Xavier. Ze vertelt zelfs over Bika, dat die ziek was geweest, maar dat het nu weer goed gaat. Als ze eindelijk even stil is en een paar slokken uit haar glas neemt, waarin inmiddels de ijsblokjes allemaal al zijn gesmolten, dan komt de vraag die Tiffany al verwachtte: ‘En hoe gaat het met je moeder?’ Oma peetje weet precies dat zij en haar moeder het helemaal niet zo goed kunnen vinden samen. Er is vaak ruzie thuis. Oma peetje heeft zich er verschillende keren mee moeten bemoeien toen Tiff jonger was. Gelukkig luistert haar moeder dan wel, maar een paar keer liep het zo hoog op dat oma peetje haar een paar dagen meenam. ‘Dan kon haar moeder tot zichzelf komen,’ zo noemden ze het dan. Tiffany voelt zich niet begrepen en haar moeder noemt haar veeleisend en verwend. De laatste tijd gaat het wat beter omdat Tiffany meer haar eigen gang gaat, ze is volwassener geworden en haar moeder heeft het toch altijd maar druk met haar werk. Ze heeft Tiffany gekregen toen ze al bijna veertig was. Het was absoluut niet in haar planning om een kind te krijgen. Nee, haar moeder is een carrièrevrouw. Ze heeft nooit een vaste partner willen hebben, was altijd op zichzelf, ze leeft voor haar werk. En de komst van Tiffany heeft haar moeders carrière onderbroken. Als je er eenmaal uit bent geweest op die leeftijd en dan pas na je veertigste weer volop in de business komt, dan heb je niet veel kans meer, zeker niet als self-made woman, zonder universitaire graad. Dit heeft ze Tiffany zo vaak onder haar neus gewreven. Ze kent het verhaal uit haar hoofd. Daarom is ze ook vast van plan om zelf wel te gaan studeren, nu ze nog zo jong is. Zij, Tiffany, en haar moeder leven zo'n beetje langs elkaar heen en zo lang ze elkaar niet teveel voor de voeten lopen gaat het wel goed tussen hen.

Tot Tiffany vroeg om een nieuwe jurk voor de kerst, toen was er weer ruzie.

‘En dat allemaal omdat je dik bent geworden sinds de vakantie,’ merkt oma peetje op. ‘Zeg, Tiff, wanneer ben jij voor het laatst ongesteld geweest?’ ‘Weet ik veel, waarom vraagt u dat?’ ‘Is je menstruatie ooit echt regelmatig geweest?’ wil oma peetje weten. Tiffany vindt het maar gek al die vragen, maar ze geeft braaf antwoord en langzaam, heel langzaam begint ze door te krijgen waar oma peetje heen wil. Al die vragen die haar worden gesteld hebben maar één doel, begrijpt ze plotseling. Oma peetje denkt dat ze zwanger is. Maar hoe zou dat kunnen?

Ze heeft maar één keer, echt maar één enkele keer met een jongen

[p. 16]

seks gehad. Dat was in de vakantie, in Colakreek en van zo'n eerste keer kan je toch niet zwanger raken?

‘Ach, kindje,’ oma peetje vertelt haar hoe het in werkelijkheid is.

Natuurlijk kan je wel van een eerste keer zwanger raken, ze heeft toch wel gehoord van veilige seks? Dat veilig is niet alleen bedoeld voor HIV besmetting, maar ook voor ongewenste zwangerschap. ‘Dus nu nogmaals de vraag: wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?’ besluit oma peetje. Tiffany denkt na.

‘Ik denk aan het begin van de vakantie, nog in augustus,’ zegt ze dan. Ze herinnert zich dat ze het wel lekker makkelijk vond om niet te menstrueren in de vakantie. Elke keer als ze gingen zwemmen kon ze gewoon meedoen, geen gedoe en gezeur, geen buikpijn. O mijn god, het zal toch niet waar zijn? Zou ze echt zwanger zijn? Ze durft oma peetje niet aan te kijken, de tranen branden in haar ogen, wat moet ze nou? Hoe moet het nou met school? Ze zit in de eindexamenklas.

O mijn god,... Het zweet breekt haar uit.

‘Eerst maar eens een zwangerschapstest doen,’ vindt oma peetje praktisch. ‘Het heeft geen zin om je op te winden voordat je het zeker weet.’ Ze dwingt Tiffany om zich rustig te houden en de feiten onder ogen te zien, maar ze laat haar wel eerst uithuilen. Dat lucht op. ‘Weet je wat? Ik bel je moeder even, dat je hier bent en ook blijft eten. Dan heb je tijd om te kalmeren. Anders ziet ze direct dat er iets aan de hand is.’

Het gesprek met haar peetdochter houdt ze oppervlakkig en gezellig. Ze wil geen slapende honden wakker maken, maar diep in haar hart maakt oma peetje zich heel veel zorgen. Hoe moet dat als dat kind echt....? Ze wil de gedachte niet eens afmaken. ‘Het is in orde,’ meldt ze aan Tiffany, ‘maar je moet wel op tijd weg, want ik wil niet dat je in het donker door de stad fietst.

En nou gaan we eerst eens goed afspreken hoe we dit allemaal moeten aanpakken.’ Tiffany is blij dat oma peetje de leiding neemt, zelf zou ze niet weten waar ze moet beginnen. Als ze niet meer zo erg overstuur is begint oma peetje weer tegen haar te praten. Vriendelijk en rustig, maar zeer beslist neemt ze de hele kwestie met Tiffany door. Ja, natuurlijk kent ze stichting Lobi wel, maar dat je daar ook heen kan met haar probleem,... nee, geen idee.

Oma peetje maakt telefonisch een afspraak voor de volgende dag, voor een zwangerschapstest. Tiffany luistert niet echt mee, ze is nog

[p. 17]

helemaal over haar toeren. Ze laat oma peetje maar haar gang gaan. Die heeft wel in de gaten dat het allemaal langs Tiffany heen gaat, maar toch, ze zal zelf hier doorheen moeten. Een andere mogelijkheid is er niet. En morgen naar Lobi!

Dat moet!