Tiffany

[p. 10]

Hoofdstuk 2

De volgende dag doet ze gewoon tegen Xavier, net of er niets was gebeurd. Hij kijkt haar eerst wel een beetje schuin aan, maar ook hij zegt niets. De anderen uit hun groepje komen in de pauze bij elkaar staan en ze praten over hun klassen; met wie ze nu wel samen zitten in de klas; gek, om niet meer allemaal bij elkaar te zitten; ach, het zal wel wennen. En ze zien elkaar immers in de pauze, toch?

Na schooltijd fietsen Tiffany en Xavier weer gewoon samen richting huis. Bij de hoek waar ze elk een andere straat in moeten stappen ze automatisch af en blijven nog even staan kletsen, maar van zoenen komt het niet meer. Geen van beiden doet de eerste stap voor toenadering.

Naarmate de dagen voorbij gaan, weken worden, wordt hun houding tegenover elkaar anders. Ze zijn niet meer zo verliefd als in de vakantie, ze hoeven niet meer zo nodig te zoenen. Eigenlijk zijn ze nu gewoon echt vrienden, die over van alles praten, die elkaar met hun schoolwerk helpen en die samen dingen ondernemen.

‘Gek’, zegt Tiffany op een dag tegen Xavier, ‘ik heb helemaal geen beste vriendin, behalve Bika dan. Al die meisjes uit onze groep die nu in andere klassen zitten, ik zie ze bijna niet meer.’

‘Dat gaat nou eenmaal zo, je groeit uit elkaar als je minder met elkaar omgaat.’ Xavier kan soms echt de wijsneus uithangen.

‘Maar ik kan wel alles met jou bespreken, net als met Bika,’ plaagt Tiffany. ‘Ja,’ vindt Xavier serieus, ‘Ik kan ook over alles met jou praten, Tiff, maar je kan toch moeilijk zeggen dat we beste vrienden zijn, vind jij wel?’ ‘Tuurlijk wel!’ Tiffany is daarover helemaal zeker.

Waarom kunnen een jongen en een meisje géén beste vrienden zijn? Alleen omdat ze een jongen en een meisje zijn? Onzin toch? ‘Je kan ons alleen geen beste vriendinnen noemen, omdat jij een jongen bent,’ zegt Tiffany om een eind aan de discussie te maken, ‘maar beste vrienden, dat geldt toch wel voor jongens én meisjes?’

Daar kunnen ze het wel over eens zijn.

Zonder verder iets af te spreken blijven ze elkaar opwachten op de hoek 's morgens om samen naar school te fietsen. En als ze niet op dezelfde tijd uitgaan, dan bellen ze elkaar 's middags toch op om af te

[p. 11]

spreken, want samen huiswerk maken is allang een gewoonte geworden. Nu blijkt ook dat het niet zo erg is om niet bij elkaar in de klas te zitten. Parallelklassen krijgen toch dezelfde lesstof en ook repetities over dezelfde stof, dus ze kunnen evengoed nog lekker samenwerken naar de repweek toe.

Zo verloopt een groot deel van het eerste kwartaal. Tiffany en Xavier concentreren zich op hun schoolwerk. Allebei zijn ze vast van plan om het eindexamen te halen, dus willen ze ook een goed kerstrapport hebben.

De oorspronkelijke vriendengroep is zo'n beetje uit elkaar gevallen, dus het schoolhoofd had misschien toch wel gelijk. Ze zijn nog steeds goed op elkaar en met verjaardagen, of soms in het weekend spreken ze wel wat af, maar door de week gaan ze elk hun eigen gang, met de anderen in hun eigen klas.

Tiffany is tevreden zo, die verliefdheid was heerlijk, maar ook wel gestressed. Zoals het nu gaat is het rustig en gezellig.

Ze ziet maar een enkel min-puntje. Ze maakt zich zorgen over Bika, het lijkt alsof de hond oud wordt en dat zal ook wel zo zijn. Ze wil niet meer zo graag stoeien en spelen en na de laatste keer dat ze d'r heeft gebaad, wil ze zelfs niet meer mee naar de kreek. Die kreek is een plek waar Xavier en Tiffany vaak heengaan, het is niet ver fietsen en je kunt er zo heerlijk rustig met je huiswerk bezig zijn. Bika vond het altijd heerlijk om daar te zwemmen, maar de laatste tijd blijft ze liever thuis, onder het huis liggen. Ma heeft geen oren naar haar zorgen, die houdt eigenlijk helemaal niet van honden en vindt Bika maar een ergernis en een viezerik. Het is dat Tiffany d'r als puppy voor haar zesde verjaardag heeft gekregen van oma peetje, de peet van ma. Tegen haar durft ma niet in te gaan. Ze weet nog precies welke verjaardag het was dat ze het hondje kreeg. Het was haar mooiste cadeau.

Bika is nu bijna negen jaar.

Xavier zijn oom is dierenarts en Tiffany vraagt hem om met die oom over Bika te praten. Xavier krijgt wat poeders en tabletten om door het eten van Bika te doen. De hond kan gewoon wel wat extra kalk en vitamine gebruiken op haar leeftijd. Xavier zegt er wel bij dat zijn oom vindt dat een hond van negen jaar nog best een paar jaar mee

[p. 12]

kan, als ze goed verzorgd wordt. Gelukkig maar, denkt Tiffany. Ze let er goed op dat Bika de medicijnen elke dag binnen krijgt en ze merkt inderdaad dat het beest weer wat meer energie krijgt. Dus zo oud is ze nou toch ook weer niet, ze was gewoon oververmoeid, vindt Tiffany, blij dat het met Bika goed gaat.

Tiffany staat voor haar kast. Ze inspecteert de kleren die in aanmerking komen om met kerst gedragen te worden. Straks begint de kerstvakantie. De repweek is voorbij en volgens haar heeft ze wel goed gewerkt. Xavier ook.

Overmorgen blaadjes halen met de cijfers, voor zover ze die nog niet weten en daarna begint de vakantie. Nee, zij hoeven niet te twijfelen aan hun kerstrapport, het ziet er wel goed uit voor Xavier en haar.

Wat er absoluut niet goed uitziet, is wat ze aan moet trekken voor de kerstdineetjes die er aankomen. Niets past haar. Ze is echt dik geworden. Ze had werkelijk aan de lijn moeten doen na de grote vakantie.

Nu is dat bijna onmogelijk; met alle feestdagen die eraan komen kan je niet aan de lijn doen. Ze heeft haar moeder gevraagd of ze iets nieuws mag kopen, maar dat was niet zo'n goede zet. Ze had beter niets kunnen vragen.

Ze kreeg de wind van voren: of ze dacht dat haar moeder het geld van de boom op het erf kon plukken? Of ze niet wist dat al die schoolspullen toch ook al handen vol geld kostten? Laat ze eerst maar eens slagen voor dat eindexamen en zelf gaan verdienen. Tiffany had direct spijt van haar vraag. Ze is helemaal niet van plan te gaan werken en geld te verdienen na de mulo. Ze gaat naar het VWO, dat staat voor haar vast! Hoe dan ook!