Tiffany

[p. 5]

Hoofdstuk 1

O! Shit, weer niet! Tiffany moppert in zichzelf.

Ze heeft haast, erg vroeg is ze niet en nu ze vlug vlug gebaad is krijgt ze haar beha niet dicht. Ongeduldig rukt ze de twee uiteinden naar elkaar toe om op haar rug de haakjes vast te maken. Bij de derde poging lukt het. Maar wat zit dat strak. Is ze dikker geworden? Nou, in de vakantie had ze wel veel gesnoept, dat is waar. Moet ze het nieuwe schooljaar maar beginnen met aan de lijn doen.

Het nieuwe schooljaar, ja en meteen ook het laatste. Tenminste van de mulo. Nog één jaar en dan zal ze haar eerste diploma hebben. Daarna wil ze door- gaan. Eerst naar het VWO; AMS of Lyco, want dat ze naar de Adek zal gaan, dat staat voor haar, Tiffany, wel vast.

Jammer genoeg is haar moeder er niet zo van overtuigd....

Terwijl deze gedachten door haar hoofd gaan, is ze klaar voor school. Ma is al weg, natuurlijk, bedenkt ze, terwijl ze de trap afrent. Zij begint vroeg, zeven uur al. Ik ben benieuwd of ik zelf met het nieuwe rooster ook zo vroeg weg moet, denkt ze nog. Ze pakt haar fiets en haast zich naar de poort, maar voordat ze het hek sluit en opstapt neemt ze even de tijd om Bika te aaien. Dat zal ze nooit overslaan. Bika is hààr hond en al jaren haar beste vriendin. Iedereen vindt d'r vies, omdat ze van die grote hang-lippen heeft met baba eraan. Eigenlijk zijn ze bang voor d'r. Na een snelle aai over de kop springt ze op haar fiets en racet naar school.

Vandaag is het alleen klassenindeling en rooster halen.

Ze is benieuwd of ze weer allemaal in dezelfde klas zitten, tenminste degenen die over zijn dan natuurlijk. Ze hoopt wel dat hun groepje bij elkaar is gebleven, samen in de vierde. Vooral met Xavier...

Het was een fijne vakantie. Niet dat ze op reis zijn geweest, nee hoor, daarvoor heeft haar moeder het geld niet. En al had ze het wel, dan is het nog maar de vraag of ze met Tiffany op reis zou gaan. Ze zou vast eerder met haar collega's gaan dan met haar dochter, denkt ze.

De hele vakantie hebben ze zelf allerlei activiteiten bedacht, Tiffany, met het groepje vrienden en vriendinnen. Van alles hebben ze samen gedaan; soms was het gewoon bij iemand onder het huis een zitje,

[p. 6]

[p. 7]

een andere keer zijn ze gaan wandelen in de stad. Ook zijn ze naar de overkant geweest, naar Commewijne en niet te vergeten naar de Paramaribo Zoo. En twee keer zijn ze echt buiten de stad gegaan. Naar Colakreek en naar Zanderij 1 zijn ze geweest. Heerlijk was dat, als ze daar nog aan denkt...

Haar groepje gaat al jaren met elkaar om, sinds de lagere school. Ze zijn bijna samen opgegroeid, die kinderen. En dit jaar voor het eerst is het haar, Tiffany overkomen dat ze op een van hen verliefd werd. Ja, ze is verliefd op Xavier, al sinds de paasvakantie eigenlijk, en hij ook haar. Door die verliefdheid lijken alle dingen nog leuker, nog spannender dan anders.

Ze begrijpt nu pas die uitdrukkingen waar je zo vaak over leest in boeken: ‘vlinders in je buik’ en ‘met je hoofd in de wolken lopen’.

Tifanny heeft flink doorgetrapt en komt met een rood hoofd en een natte rug van het zweet bij de poort van het schoolerf. Gelukkig, het hek is nog open, ze is nog op tijd. Uit haar ooghoek ziet ze Xavier in de buurt van de vlaggenmast rondhangen.

Hij heeft haar opgewacht. Ze voelt de vlinders in haar buik ronddwarrelen. Meteen gaat de eerste bel en iedereen gaat naar de aula waar de klassenindeling bekend wordt gemaakt, daarna is het rooster halen en dan hebben ze tijd voor elkaar. Vergelijken hoe de roosters eruitzien, kijken wie bij wie in de klas zit. Het is een flinke tegenvaller als ze zien dat Tiffany en Xavier niet samen zitten. Als ze het nog eens goed bekijken zien ze dat hun hele groepje uit elkaar is gehaald, verdeeld over de parallelklassen. Dat is een teleurstelling en hoe meer ze erover praten hoe erger ze het vinden. Een hele poos staan ze mopperend bij elkaar, tot ze zien dat bijna alle leerlingen al naar huis zijn.

Het schoolerf is leeg en de leerkrachten vertrekken ook al. ‘Moeten we niet gaan protesteren?’ vraagt Tiffany aan de anderen. ‘We hoeven dit toch niet zo maar te pikken?’ Net op dat moment komt de directeur naar buiten. Hij heeft zijn tas en zijn sleutels in zijn hand. Hij gaat ook naar huis. De eerste schooldag zit erop. Maar zo makkelijk komt hij er niet af, denkt Tiffany. Ze stapt op hem af. ‘Meester, mogen we wat vragen?’ De anderen blijven een beetje op de achtergrond. Zij zal het woord moeten doen, zoals meestal, begrijpt ze als ze ziet dat een paar van de meisjes zich al omdraaien om weg te lopen. Het schoolhoofd kijkt haar afwachtend aan: ‘Ja, wat is er, Tiffany?’ ‘Meester,’ begint ze,

[p. 8]

‘waarom is onze hele groep uit elkaar gehaald? Waarom zitten we niet meer bij elkaar in de klas?’ ‘Wel, daar zijn een aantal redenen voor,’ zegt hij en legt uit dat dit de laatste klas is van de mulo, dat ze na het examen toch niet samen kunnen blijven, dat ze elk hun eigen weg moeten zoeken, dat ze elkaar zo minder kunnen afleiden in de klas.

Allerlei redenen noemt hij op. Tiffany kijkt weifelend en vraagt of het dan niet belangrijk is wat zijzelf willen, wat zijzelf fijn vinden. ‘O jawel, hoor,’ zegt meester, ‘maar jullie zijn geen kleine kinderen meer, dus jullie moeten leren omgaan met het echte leven, het harde leven.’ ‘Dat is geen argument,’ wil Tiffany naar voren brengen, ‘we maken al genoeg mee in ons leven, we weten best wat goed voor ons is’ en ze kijkt een beetje hulpzoekend om naar haar vrienden en vriendinnen. Tot haar schrik ziet ze dat ze allemaal verdwenen zijn, ze hebben haar de kastanjes uit het vuur laten halen en laten haar nu alleen in de kou staan.

Alleen Xavier staat nog bij de poort van het schoolerf te wachten, maar ook buiten gehoorsafstand. ‘Ach, laat ook maar,’ mompelt ze tegen het schoolhoofd. ‘Dag meneer,’ zegt ze en ze gaat haar fiets halen.

Als ze de poort uitfietst komt Xavier naast haar rijden. Ze kijkt niet op, want ze is best pissig dat hij haar ook alleen heeft gelaten. En als hij vraagt bij wie zij in de klas zit kijkt ze hem vernietigend aan. Zwijgend rijden ze verder. Xavier woont een straat voor haar huis. Als ze op het punt aankomen waar hij de hoek om moet, remt ze niet af, zoals gewoonte was voor de vakantie, maar rijdt ze gewoon door. Ze steekt wel even haar hand op als groet en dan is ook zij de hoek om. Naar huis.

De rest van de dag ligt leeg voor haar. Ze is te boos om plannen te maken om met haar vrienden en vriendinnen iets te gaan doen vandaag. Boos, of teleurgesteld? Ze weet het niet eens zeker.

Tiffany gaat in de hangmat liggen op het balkon, met haar nieuwe rooster in de hand. Eigenlijk interesseert dat haar niet eens zo, want haar hoofd zit vol met iets anders. Ze is zomaar doorgefietst, heeft Xavier laten staan. Het zit haar dwars. Ze hebben nog geen ruzie gehad, nooit eerder...

Het is stil om haar heen, zoals ze daar in de hangmat ligt. De geluiden van de vogels en de insecten hoort ze nauwelijks, zo is ze verdiept in haar eigen gedachten. Ze denkt terug aan de vakantie, aan alle nieuwe gevoelens, de dingen die ze gedaan hebben.

[p. 9]

De spanning die ze voelde daar bij Colakreek toen ze samen met Xavier in het bos was gaan wandelen, zal ze nooit vergeten. Het zoenen, het vrijen. Tiffany weet niet eens zeker of ze het allemaal wel echt fijn vond, maar spannend wel, ja zeker. En nieuw. Helemaal nieuw was het voor haar om zo intiem met een jongen te zijn. ze wist eigenlijk niet zoveel van seks. Alleen dat wat ze onderling aan elkaar doorverteld hadden, zij en haar vriendinnen. En een beetje wat ze had gelezen of had gezien op t.v. of de social media. Maar Xavier blijkt er iets meer van te weten, bedenkt ze, want hij heeft haar met een beetje aandrang aangezet om dingen te doen die ze nog nooit had gedaan. Daarna was ze best trots dat ze helemaal mee was gegaan, tot het uiterste, maar eigenlijk voelde ze ook wel een vreemd soort schaamte. In elk geval, ze heeft het niet aan haar vriendinnen verteld, aan de meisjes in het groepje.

Xavier heeft ook niets gezegd tegen zijn vrienden, anders had ze het echt wel gemerkt, daar is ze zeker van. Het is dus een geheim tussen haar en Xavier. En nu? Nu hebben ze ruzie...

Opeens hoort ze een zacht gejank. Bika zit op de trap en kijkt haar smekend aan door de spijlen van het traphek. ‘Ach, ouwe zielepoot, ik was je bijna vergeten, hé? Kom maar, hoor.’ Dat laat de hond zich geen twee keer zeggen. Meteen gaat het traphekje open en staat Bika naast haar hangmat. Ze weten alletwee dat het niet mag. Ma wil de hond niet op het balkon hebben, eigenlijk niet eens op de trap, maar Tiffany vindt het niet erg. Ik pak straks wel een bezem voordat ma thuiskomt, denkt ze. Ze voelt zich al wat beter, een beetje minder somber en teleurgesteld in de andere kinderen en in Xavier. Bika is haar komen troosten.

Dit is voorlopig de laatste vrije dag, morgen begint de school echt weer. Wat zal ze eens gaan doen? In elk geval boeken kaften, tas inpakken enzo, maar dat kan later. Ze kijkt naar haar hond. Bika is dol op water. Eigenlijk had ze d'r al lang moeten baden. Tiffany komt de hangmat uit en sprint de trap af. ‘Komop Bika, we gaan baden,’ roept ze.