Tiffany

[p. 65]

Hoofdstuk 13

De eerste paar dagen na de bevalling waren net een vage droom.

Tiffany heeft veel geslapen, terwijl oma peetje voor haar en de baby zorgde.

Maar nu is ze weer helemaal helder, klaarwakker.

Xavier en zijn moeder zijn er. Oma 1 kijkt vol vertedering naar het kleine kindje. ‘Mag ik 'm even vasthouden?’

Stel je voor, ze vraagt het, denkt Tiffany, ze vraagt het aan mij. Maar dan dringt het ineens tot haar door dat zij de moeder is, dit is haar baby, haar zoontje, dus ook haar verantwoordelijkheid. Zelf is ze nu een moeder, niet meer alleen een kind, een tiener.

Ze kijkt vanuit haar ooghoeken naar Xavier; zou hij het ook zo voelen? Of is het bij jongens, bij tiener-vaders anders?

Oma 1 houdt het kindje zorgzaam en teder vast. Xavier draait wat verlegen en ongemakkelijk rond in het huisje. ‘Kom eens hier,’ zegt zijn moeder. ‘Hou jij hem eens even vast.’ Ze staat op en legt het kleine bundeltje in Xaviers armen. ‘Laat niet vallen, hoor,’ zegt ze plagend en lachend tegelijk, als ze ziet hoe onwennig Xavier er bij staat. Tiffany komt hem te hulp: ‘Ga maar even op het balkon zitten en je hoeft niet bang te zijn, hoor, hij breekt echt niet.’ Xavier zit daar met zijn zoontje op schoot, goed in de gaten gehouden door Bika. Binnen praten oma 1 en Tiffany met elkaar. Xavier hoort het gebabbel, maar kan niet verstaan wat ze zeggen. Het kindje op zijn schoot beweegt en een beetje geschrokken richt hij al zijn aandacht op de baby. Die doet zijn oogjes open en kijkt hem recht aan. Zou hij me al zien, vraagt Xavier zich af? Zou hij weten dat ik zijn vader ben? Dan geeuwt het kindje met wijd open mond, knijpt met zijn oogjes en trekt zijn kleine gezichtje vol rimpels. ‘Nou zeg’, Xavier zegt het hardop, ‘je lijkt wel een oud opaatje met al die rimpels.’ Dan valt hij alweer in slaap. Zijn moeder heeft het gehoord. ‘Wacht eens even,’ zegt ze, ‘je hebt het wel over de mooiste baby van de wereld hoor, mijn eerste kleinkind! Pas maar op met wat je van 'm zegt.’

Ze moeten alle drie lachen, maar dan komt er een serieuze vraag van oma p., die net aan komt lopen: ‘Heb je al een naam voor hem?’

Tiffany heeft daar de laatste weken wel over nagedacht, maar omdat ze nog niet wist of ze een jongen of een meisje zou krijgen, heeft ze

[p. 66]

[p. 67]

de beslissing steeds voor zich uitgeschoven. Nu moet ze de knoop doorhakken.

‘Roberto,’ zegt ze. ‘Roberto is zijn tweede naam.’

‘Zo heten mijn vader en mijn grootvader ook.’ zegt Xavier verrast.

Tiffany knikt en Xaviers moeder legt even haar arm om haar schouders als ze het hoort. ‘Mijn man zal het leuk vinden,’ zegt ze, ‘toch Xavier?’

Tiffany gaat verder: ‘Zijn derde en vierde naam zijn Hendrik en Imro, zo heten opa 1 en 2.’ Ze vinden allemaal dat ze dat leuk bedacht heeft. En nu zijn eerste naam, willen ze weten, hoe gaat hij genoemd worden?

‘Ja,’ zegt Tiffany, ‘hier zit mijn probleem. Ik wilde eigenlijk de baby naar oma peetje noemen, want zij heeft ons ..., heeft mij...,’ De tranen komen in haar ogen en ze stopt hakkelend met praten. Ook oma p. is ontroerd, dat kind toch, denkt ze, dat ze op die manier mij wil bedanken... Hardop zegt ze:

‘Van mijn naam kan je niet zo makkelijk een jongensnaam maken, Selina.

Ik vind Shafiek een mooie jongensnaam en die begint ook met de S.’

‘Shafiek’ ‘Shafiek’ ‘Shafiek’

Ze zeggen het allemaal door elkaar, alsof ze de klank proeven.

‘Shaffie’ komt opeens Xavier, ‘Shaffie, dat klinkt goed voor een stervoet-baller. Ja!’ Shafiek wordt het dus: Shafiek Roberto Hendrik Imro.

Een hele mond vol voor zo'n klein mannetje, vinden opa 1 en opa 2 als ze samen met opa 3 op kraamvisite komen. De drie oude mannen zijn er zichtbaar trots op dat Tiffany de baby naar hen vernoemd heeft.

En de eerste naam, Shafiek, zij begrijpen wel dat oma p. die heeft gekozen.

Na de drukte van de eerste kraamvisites moet Tiffany haar andacht weer richten op het eindexamen. Ze is dolblij dat haar kleine Shaffie op tijd, zelfs een beetje vroeg is geboren. Nu kan ze gewoon op haar eigen school examen doen. Ze ziet er wel een beetje tegenop om na zo lange tijd iedereen weer onder ogen te komen.

In die tijd dat zij niet naar school ging hebben sommige klasgenoten wel eens aan Xavier gevraagd wat er met haar aan de hand was.

Xavier heeft steeds hetzelfde gezegd, dat ze ziek is en bij een oma buiten de stad blijft, omdat haar moeder werkt. Ze komt tijdelijk niet op school, heeft hij steeds gezegd, maar ze doet wel al het schoolwerk

[p. 68]

thuis.

Soms stuurde hij zelfs de groeten over en weer.

Met oma p. heeft Tiffany een oppasplan gemaakt. Nu is dat nog makkelijk, want meteen na het eindexamen is er natuurlijk geen school meer, dan kan ze alles zelf doen voor de kleine Shaffie. Volgend schooljaar als ze op het VWO zit, dan zal het lastiger worden.

Maar ze is vol vertrouwen dat ze dat ook wel zullen oplossen, samen.

Nu is de tijd om haar gezicht op school weer te laten zien.

En eigenlijk valt het wel mee. Ze kijken allemaal wel een beetje nieuwsgierig en een paar klasgenoten maken opmerkingen, maar ze doet gewoon of er niets aan de hand is.

Na een paar dagen is het net of ze nooit weggeweest is.

Iedereen heeft het er druk mee en praat over niets anders dan het eindexamen.

De dagen van het examen gaan in een bijna koortsachtige roes voorbij. Hoewel ze beiden denken dat ze wel goed gewerkt hebben, zijn Tiffany en Xavier toch nerveus. En het wachten op de uitslag is zenuwslopend.

Dan is het zover.

Vandaag worden de uitslagen bekend gemaakt.

Tiffany brengt Shafiek met zijn tas bij oma p.

Bika loopt natuurlijk mee. Dat is al een vaste gewoonte geworden.

Als de baby naar voren is, is de hond daar ook.

Oma p. ziet ze glimlachend komen en zet het balkonhekje vast open.

Bika gaat op de vertrouwde plek in het hoekje liggen. Van daaruit kan ze de weg overzien en alles goed bewaken.

Niemand zal zo maar bij ‘haar’ baby in de buurt komen.

Tiffany stapt op de fiets en moet flink doortrappen, want ze heeft op de hoek voor de straat van de school met Xavier afgesproken en ze wil hem niet laten wachten. Het is wel een heel gedoe om 's morgens op tijd klaar te zijn.

Ze heeft nog niet helemaal de routine te pakken van voeding geven, baby in bad doen, zelf baden en ontbijten, hond verzorgen en alles wat ze moet doen voordat ze de deur uit kan. Maar ze leert het al aardig, vindt ze zelf. Opgewekt gaat ze op de trappers staan om nog wat

[p. 69]

harder te gaan.

Dan scheert ze de laatste bocht om en daar staat Xavier. Ze is toch een beetje laat, want hij springt ook direct op de fiets en samen sprinten ze het laatste stukje tot de poort van het schoolerf.

Ze zien de grote drukte voor het kantoor van het schoolhoofd.

Daar worden de lijsten opgehangen. Ze gooien hun fietsen tegen het rek aan, vandaag hebben ze geen tijd om ze goed neer te zetten.

Ze rennen naar het kantoor.

Van verre horen ze hun klasgenoten al door elkaar roepen en schreeuwen. Met moeite vechten ze zich naar voren door de menigte heen.

Dan kunnen ze de namen lezen van de geslaagden en ja hoor, allebei zien ze hun naam.

Geslaagd! Geslaagd voor VWO.

Geslaagd! Geslaagd voor VWO.

Dat was te verwachten, vinden een paar anderen, die een her hebben, jullie hebben zo hard gewerkt, jullie waren zo serieus en zo saai.

‘Zeker jaloers.’ zegt Tiffany en draait zich om om weg te lopen.

Ze is blij dat het allemaal achter de rug is, ze kan naar huis, naar haar kleine Shaffie.

‘Wacht even, Tiff,’ hoort ze Xavier roepen, ‘mijn moeder vroeg of je even mee komt naar mijn huis.’ Ach waarom niet, denkt ze, ze kan nog wel even wegblijven. Shafiek is toch bij oma p. en ze is zo lang nergens heen geweest.

Ze rijden op hun gemak het korte stukje naar Xaviers huis.

Als ze hun fietsen onder het huis hebben gezet, gaan ze de achtertrap op. ‘Hé,’ zegt Xavier, wat gek, de deur is dicht.’ Meteen pakt hij de deurknop en maakt hij open. Hij stapt over de drempel. ‘Surprise, surprise,’ horen ze roepen. Als ze van de schrik zijn bekomen zien ze Xaviers moeder en vader breed lachend midden in de voorzaal staan. Dan zien ze oma p. en daar heb je ook de 2 opa's.

En wat is dat? Daar zit opa 3 in zijn rolstoel met Shaffie op schoot.

Het is een klein feestje voor hun slagen en meteen het eerste uitje van Shafiek.

Het wordt een gezellige middag. Tiffany kan zich eindelijk lekker ontspannen. Al die bigi sma, die om de beurt Shafiek op schoot houden, die allemaal hun opa- of omarol met plezier oppakken.

Dat heerlijke gevoel van geslaagd zijn, geen schoolwerk meer.

[p. 70]

Voorlopig tenminste.

Binnenkort komt de inschrijving voor het VWO en daar gaat ze zeker naar toe. Ze heeft immers oma p. en het studiefonds.

Voordat ze naar huis gaan neemt Xaviers moeder haar even apart.

‘Tiffany,’ begint ze, ‘ik dacht zo..., ik ben van plan om eens langs te gaan bij je moeder. Vind je dat goed?’

Tiffany is er niet zeker van of ze dat wel wil.

‘Weet u,’ zegt ze tegen oma 1, ‘oma p. belt haar trouw elke week om te zeggen hoe het met mij gaat. Ik geloof niet dat mijn moeder ooit heeft laten blijken dat ze me mist.’

Oma 1 kan zich dat niet voorstellen, maar Tiffany verzekert haar dat het zo is. ‘Praat u er maar eens over met oma peetje. Ik heb nu zoveel mensen om mij heen, al die opa's en u en oma p. En natuurlijk Xavier. En nu heb ik ook nog Shafiek. Het kan mij niet meer zo veel schelen.’

‘Mis je je moeder niet?’ ‘Niet meer zo erg,’ zegt Tiffany. ‘Ik denk dat zij meer tijd nodig heeft dan ik. En ik heb een toekomst om voor te werken, voor mij en voor de baby!’ Dat laatste zegt ze fel, net alsof ze wil laten blijken dat daar het verschil zit met haar eigen moeder; voor Tiffany is haar toekomst er een mét kind én studie!

Tegen de avond loopt Tiffany in gedachten verzonken naar haar eigen huisje met Shafiek.

Het was een fijne dag, heerlijk dat vakantiegevoel nu ze geslaagd is.

Ze heeft genoten van het feestje bij Xavier thuis.

En ze is klaar voor de toekomst... Ze kan haar gedachte niet afmaken, want dan ziet ze de puinhoop bij het balkon. Vreselijk, o shit.

Bika heeft de emmer met poepluiers te pakken gekregen.

Wat een troep!

Tiffany voelt een flinke woede opkomen, dat rotbeest ook...

Letterlijk en figuurlijk shit!

De hond rent haar tegemoet, en drukt zijn grote kop tegen de kleine Shafiek. Het kindje wordt besnuffeld en dan verdwijnt die woede meteen weer.

Ze begrijpt het in een flits, Bika moest ‘haar nest schoonmaken’ en ze zocht ‘haar puppy.’ Dan begint ze te lachen: ‘O Bika, o Bika, dat is mijn toekomst dus, kind en studie én hond!