De tamarandel

[p. 26]

Jesse en Jaïr

Hij staat op me te wachten. Wat is hij knap. Mijn hart klopt in mijn keel en ik voel dat ik rood wordt. Hij steekt precies op tijd zijn hand uit om me te ondersteunen als ik neer kom beneden, diep onder de tamarandel. Deze keer gaat het een stuk eleganter. We moeten er beiden om lachen, als we denken aan de vorige keer. ‘Gezellig dat je er bent,’ zegt Jesse. ‘Ja nou, je hebt je anders ook best vermaakt met mijn broertjes,’ zeg ik een beetje kattig.

‘O, ben je chagrijnig?’ vraagt Jesse. ‘Ach nee, eigenlijk niet,’ leg ik uit, ‘maar ik was wel een beetje kwaad dat ze mij te vlug af waren. En eigenlijk was ik ook ongerust.’ Jesse wil weten waarom ik ongerust was, dus zeg ik dat ik moest oppassen en ik vertel hem ook meteen maar van al de verwarrende gedachten over als, áls, het terugspringkelen niet zou lukken. ‘O maar dat zal nooit gebeuren!’ roept hij uit. ‘Kijk maar eens achter je.’ Vlug draai ik me om en daar staat het toverpaard Jaïr. De tovernaarsleerling, kleinzoon van de oorspronkelijke Jaïr. ‘Aangenaam,’ zegt het paard. ‘Ik ben Jaïr en ik weet al wie jij bent, Mariëlla. Je broertjes waren hier; wat een kletskousen, zeg.’ Hoewel hij gelijk heeft, maak ik hem toch duidelijk dat hij zo niet over mijn broertjes moet praten. Het zijn wel mijn broertjes, hoor. Jaïr bedoelt het niet kwaad, maakt hij me duidelijk. Hij houdt alleen wel van plagen, vertelt hij. Door de manier waarop die twee met elkaar omgaan, wordt me een hoop duidelijk. Ze plagen elkaar inderdaad constant. En Jaïr is degene die voor eten en drinken zorgt, dus Jesse komt niets te kort. Behalve springkelen heeft Jaïr als tovernaarsleerling ook al geleerd hoe je lekker eten tevoorschijn moet toveren. Nu begrijp ik meteen waarom JJ en Daniël zo lang wegbleven; ze hebben patat gegeten en ice-cream, ook popcorn had Jaïr erbij getoverd. ‘En wat lust jij graag?’ vraagt hij. ‘Bakabana met pindasambal,’ zeg ik zonder aarzelen. ‘En daarna een grote ice-cream!’ Ik was nauwelijks uitgesproken of het stond er al. Het ging zo snel dat ik niet goed kon zien wat er precies gebeurde. Jaïr kon me dat ook niet uitleggen. ‘Als het zo makkelijk te verklaren was, dan kon toch iedereen het,’ vond hij. ‘En dan was meteen ook de lol eraf. Nu is toveren leuk en spannend, maar als iedereen het kan, net als fietsen bijvoorbeeld, dan wordt het zo “gewoon”.’

Ik geniet van mijn lekkers en luister naar de gekheid van Jesse en Jaïr. Mijn ogen dwalen steeds naar Jesse. Ik denk dat hij ook vaak naar mij kijkt, want een paar keer ontmoeten onze blikken elkaar. Dat geeft me een vreemd gevoel, raar, een soort kriebelige buik krijg ik ervan. ‘En baden dan?’ vraag ik op een moment dat ik er even tussen kan komen, als Jaïr en Jesse elkaar eens even niet aan het plagen zijn. ‘Hoe ga je baden, hier onder de grond?’ Ze leggen me uit dat er in Suriname meer dan genoeg helder, schoon water is. Behalve onze grote rivieren en al die kreken, zijn er ook ontelbare bronnen, zelfs onder de stad. ‘Nooit die vreemde, diepe, ronde gaten gezien in het wegdek?’ vragen ze mij. Ja, inderdaad, die gaten zie je wel eens. ‘Nou, dan zit er een bron onder, die langzaam de grond wegspoelt, wegzuigt, en dan komt er een gat in de weg.’ ‘Plek zat om te baden, dus!’ vindt Jesse vrolijk. ‘En al het

[p. 27]

wasgoed wordt door Jaïr zo weer schoon getoverd.’ Ik heb al een paar keer op mijn telefoon gekeken hoe laat het is. Ik moet zorgen dat ik bij de jongens ben voordat mama ons komt halen. ‘Maak je niet druk,’ vindt Jaïr. ‘Ik zorg dat je op tijd boven bent.’ Jesse wil even snel gan luisteren of er nog een DNA vergadering komt.

Hij vindt het onderwerp ‘belangwekkend’, zegt hij. ‘Zeker weer zo'n woord dat je geleerd hebt van de DNA, “belangwekkend”,’ vraagt Jaïr plagend. Jesse geeft het toe, door te luisteren leert hij er woorden bij en het is leuk om die woorden te gebruiken. Maar het onderwerp dat hij bedoeld is echt ‘belangwekkend,’ het ging eerst over het ministerie van onderwijs. Daarvan kon hij wel wat begrijpen, immers hij is zelf VOJ student. Nu gaan ze verder in DNA met het ministerie van sociale zaken. Daarover had hij nooit nagedacht, nooit mee te maken gehad ook. Net zo min als ik. ‘Maar,’ vertelt Jesse, ‘ik was laatst een heel eind gaan lopen, daar, die kant uit.’ Hij wijst met zijn arm in de richting waar volgens mij Leonsberg ergens moet zijn. Maar dat is ver. ‘Nee, niet zó ver ben ik gegaan, hoor.’ Jesse bedoelt dat hij langs [of liever onder] Fort Zeelandia, Torarica en Eco Resort was gegaan en vlak daar ging hij even zitten, omdat hij moe was van het lopen. Toen hoorde hij mensen praten over ‘die kinderen in die rolstoelen.’ Hij was blijven luisteren en uit de gesprekken begreep hij dat het ging om bewoners van een tehuis, ‘Betheljada’. Zo af en toe worden er enkele mensen in hun rolstoel geduwd naar het terras bij het zwembad van Eco Resort. Heel leuk van het hotel dat de gelegenheid wordt gegeven om gezellig een uurtje te komen ontspannen, vinden de hotelgasten en vindt ook Jesse. Het was de hotelgasten opgevallen dat de begeleiders niet altijd zo leuk tegen de mensen in de rolstoelen waren. En daarover dacht Jesse na, dat zou iets moeten zijn dat bij het ministerie van sociale zaken aan de orde komt. Ik vind het knap dat Jesse zo ver nadenkt. En ook Jaïr kijkt met bewondering naar Jesse. Maar dan is het tijd om te vertrekken. Jaïr heeft beloofd dat hij me op tijd terug springkelt. Nou, dat doet hij! Met een enorme vaart en een grote plof land ik naast de tamarandel. Als ik overeind krabbel, zie ik net mama's auto de Tamarindelaan langs het Plein indraaien. Ik ben precies op tijd. En ik heb veel om over na te denken.

‘Hebben jullie het leuk gehad?’ vraagt mama als we naar huis rijden. Snel gebaar ik naar mijn broertjes om niets te zeggen van de tamarandel en van Jesse en Jaïr. En ze zijn slim hoor, die broertjes van me. Ze vertellen van de verschillende stands waar ze zijn geweerst op het Plein. Ik vertel dat ik Cindy ontmoet heb en hoe gezellig dat was. ‘Geen enkele keer gevochten, helemaal geen ruzie?’ vraagt onze moeder met een dikke knipoog in de achteruitkijkspiegel. ‘Nee hoor,’ roepen wij in koor. Geen tijd voor, denk ik er achter aan. 's Avonds in bed kan ik niet in slaap komen. Ik moet maar steeds denken aan Jesse. Wat is hij knap en aardig en zo wijs. Al die opmerkingen van Jesse. Dat hij bewuster is gaan nadenken, belangstelling heeft gekregen voor politiek, oppositie. Ik vind het jammer dat hij onder de grond geen bereik heeft, geen verbinding met internet. Ik hoorde hem tegen Jaïr zeggen dat er vast wel sites zijn voor studenten. Maar zelfs Jaïr heeft geen internetverbinding kunnen toveren voor onder de grond. Wel fijn dat Jaïr zo vaak bij hem is, anders zou het heel saai worden voor Jesse. En dan zou hij ook verhongeren en vervuilen. Ik wou dat ik vaker naar hem toe kon gaan. Ik lig zo lang te woelen en te draaien tot ik hoor dat mama

[p. 28]

naar bed gaat. Ze draait de lichten uit en doet de deur van haar kamer dicht. JJ en Daniël slapen natuurlijk al lang in hun eigen kamer. Zal ik uit bed komen en op de computer gaan? Het blijft doodstil in huis. Zal ik het wagen? Trouwens, wat kan me gebeuren? Waarom zou ik niet.......? Heel zachtjes ga ik naar de voorzaal. De computer staat op ‘stand by’ en is dus snel opgestart. Ik google even en zie al gauw dat er echt een enorme hoeveelheid geschikte sites zijn. Twee titels spreken me het meeste aan en die schrijf ik op: ‘Oppositie voeren is een kunst’ en ‘De mondige student’. Ze maken mij nieuwsgierig, maar ik durf niet veel langer op te blijven. In het computerlokaal of na schooltijd thuis kan ik altijd verder kijken. Ook vind ik nog even vlug dat het ministerie van sociale zaken drie doelgroepen heeft: kinderen en jeugd, seniore burgers en mensen met een beperking. Die laatste groep is natuurlijk van de kinderen in de rolstoelen waar Jesse het over heeft gehad, die van het tehuis, Betheljada. Zodra ik een kans vind om Jesse weer te ontmoeten zal ik hem de namen van die sites doorgeven. Ik voel me een stuk rustiger nu en kruip gauw in bed.