De tamarandel

[p. 23]

Op het plein

Als ik vrijdagochtend op school kom loop ik eerst even naar kantoor om door te geven dat de afspraak met DNA is gemaakt voor dinsdag a.s. Nu kunnen de leerkrachten hun rooster zo aanpassen dat mijn klas na de pauze de rest van de dag weg kan voor het educatieve tochtje. En wie weet, misschien, heel misschien, vind ik wel een manier om snel even naar de tamarandel te ontsnappen en vlug naar beneden te springkelen om Jesse te bezoeken.

‘Ma, heb je dat gezien in de krant?’ Dani en JJ komen met een krant van gisteren bij mama. Ik ben met mama aan het koken. ‘Kijk nou even mama, dat is vast heel leuk.’ Mama kijkt vluchtig naar het stuk van de krant dat onder haar neus wordt gehouden. ‘Ja, leuk hoor,’ reageert ze flauwtjes. ‘Gaan we er heen morgen?’ vraagt Dani. ‘Ja mam, kom op, laten we gaan,’ wordt hij ondersteund door zijn broer. Nu wordt ik nieuwsgierig. Bij mijn broertjes is die eensgezindheid verdacht. Ik pak de krant en begin het stukje te lezen dat ze aanwijzen. Voordat ik twee, drie regels heb gehad krijg ik een gevoelige trap op mijn voet. ‘Au, stommerd,’ roep ik en wil direct terug trappen. ‘Ho, ho,’ begint moeder, maar ze hoeft al niets meer te zeggen, ik snap het al. ‘Sorry,’ zeg ik snel tegen de jongens en met mijn meest uitgestreken gezicht zeg ik tegen mama dat het inderdaad wel heel leuk is om naar die speciale kinderdagmarkt op het Plein te gaan morgen, zaterdag. ‘We hebben toch niets anders?’ voegt JJ er nog schijnheilig aan toe. ‘Nee, zegt mama, maar de hondenhokken moeten gewassen, het onderhuis geschrobd en de honden gebaad.’ Wij zijn het er direct over eens met z'n drieën; dat doen we 'smorgens vroeg wel. Zo gebeurd, toch. Mama belooft ons dat we dan naar het Plein gaan. Morgenmiddag al..., morgen is het zaterdag. En als we eenmaal op het Plein zijn, dan verzin ik wel iets om door de tamarandel naar beneden te gaan. Dan zal ik Jesse weer zien. Ik hoef niet tot dinsdag te wachten. Gelukkig maar, want ik heb zoveel vragen in mijn hoofd, die ik hem moet stellen. Eerst was ik alleen maar verbaasd over de ingang via de tamarandel, over de ruimte onder het Plein, onder het gebouw van DNA. Maar nu vraag ik me ook af hoe hij aan eten en drinken komt. En waar gaat hij baden? En wat doet hij al die tijd als er geen DNA-vergaderingen zijn om naar te luisteren?

Zaterdagmiddag als we op het Plein aankomen is het al flink druk. Het krioelt van de kinderen en het is een lawaai van jewelste. Ik zie mama met gefronst voorhoofd kijken naar alles wat er gebeurt. Ik weet dat ze niet van al die drukte houdt. Zeker niet in het weekend, dan is ze moe van de hele week werken en heeft ze ook het huishouden nog om te doen. Ik trek zachtjes aan haar arm: ‘Mam, zal ik op de jongens letten dan kan jij gewoon rustig iets voor jezelf doen.’ ‘O, Mariëlla, zou je dat willen doen?’ Ze kijkt me bijna ongelovig aan en ik zeg snel: ‘Ja hoor, makkelijk zat, hier op het Plein, genoeg te doen en ze kunnen nergens heen.’ ‘Dat is waar,’ vindt ook mama. We spreken een tijd af en ze geeft me wat geld om lekkers te kopen. Dan gaat ze weg en zijn wij met zijn drieën klaar voor het volgende avontuur. Tenminste dat dacht ik... ‘Zo, dat is mooi geregeld, joh!’ roept JJ als hij begrijpt dat we de

[p. 24]

hele middag hebben om op het Plein te blijven. ‘Kom op Dani, naar de tamarandel!’ En weg zijn ze. Ik erachteraan natuurlijk. In die drukte verlies ik ze al gauw uit het oog. En ze zijn snel, die broertjes van me. Ik probeer te rennen zonder al te veel mensen en kinderen op de tenen te trappen, maar zij zijn veel vlugger. Gelukkig weet ik welke kant ze uitgaan, wat hun doel is. Als ik bij de tamarandel kom zie ik ze nergens, JJ en Daniël, er is geen spoor van ze te bekennen. Misschien zijn ze ergens bij een stand blijven staan; er is zoveel te zien, zo veel te doen. Ik loop een stukje terug in de richting van waar ik ben gekomen. Ik kijk bij elk kraampje. Ik probeer me te herinneren wat voor kleren de jongens aan hebben, welke kleur T-shirt. Hadden ze een pet op, of niet? Als ik me dat voor ogen kan halen is het makkelijker zoeken. Als ik weer op de plek ben waar mama ons alleen heeft gelaten, heb ik nog geen glimp van ze gezien. Ik keer weer terug richting tamarandel en eigenlijk begin ik al een beetje boos te worden. Ik was zo van plan om Jesse een bezoek te brengen, maar als ik niet weet waar mijn broertjes zijn, kan ik toch moeilijk ondergronds gaan... Nu ga ik de andere kant uit, voorbij de tamarandel in de richting van de Lim A Postraat. Maar ook daar vind ik mijn broertjes niet.’

Mariëlla, Mariëllaaaaa,’ hoor ik plotseling roepen. Ik blijf staan om te kijken waar die stem vandaan komt. In die drukte is het moeilijk om bekenden te herkennen, maar dan zie ik Cindy. Ze werkt zich door de menigte heen, tot we naast elkaar staan. ‘Joh, gezellig dat jij er ook bent’, begint ze. Maar ik val haar snel in de rede door te zeggen dat mijn twee broertjes weg zijn. ‘En ik heb nog wel zelf aangeboden om op ze te passen, hier op het Plein,’ besluit ik een beetje zielig. Natuurlijk vertel ik haar niet waarom ik dat zo vlot heb voorgesteld aan mijn moeder. Immers, Jesse van de tamarandel is nog mijn geheim. Nou ja, van mij en mijn broertjes dan. Alleen weet niemand dat ik een beetje verliefd ben op Jesse. Dat zal ik echt niemand vertellen, ook Cindy niet. ‘Ach, maak je niet zo druk,’ vindt Cindy, ze lopen echt niet weg, er is hier genoeg te doen.’ Ja, denk ik bij mezelf, genoeg te doen op het Plein en ook eronder... stel je voor dat ze zo snel waren dat ze al in de tamarandel zijn verdwenen voor ik daar aankwam. Dan zijn ze nu lekker met Jesse onder het Plein. Die gedachte maakt me woedend. Die rotjongens! Nu valt mijn hele plannetje in het water! Of zal ik ook naar beneden gaan? Razendsnel gaan de gedachten door mijn hoofd. Als ik ook in de tamarandel verdwijn en we kunnen niet terug, dan weet niemand wat er met ons is gebeurd, en dan... o nee, arme mama, daar moet ik niet aan denken. Als ik hier boven blijf moet ik afwachten tot die twee ellendige broertjes van me weer terug springkelen, als dat tenminste lukt. En als dat niet lukt dan zal ik mama moeten vertellen waar haar jongens zijn...

‘Hé kom op nou,’ hoor ik Cindy zeggen, ‘die jongens komen wel terecht.’ En dan vervolgt ze: ‘Doe nou niet zo saai, kom, laten we het Plein eens rond gaan. Er zijn leuke stands bij. En misschien zien dan ook je broertjes nog.’ Waarom ook niet. Hier blijven staan heeft weinig zin. Ik kan toch niets anders doen dan afwachten en intussen hopen dat de jongens niet te lang beneden blijven. Want inmiddels ben ik er wel zeker van dat JJ en Dani de tamarandel in zijn gedoken. Toen ik de vorige keer alleen was geweest, vonden ze dat al een heel ding, waar of niet.

[p. 25]

Misschien begrijpt Jesse wel dat ik niet durf komen zo lang zij beneden zijn. Misschien wil hij mij ook wel graag zien en stuurt hij de jongens snel weer naar boven, zodat ik naar beneden kan. Wie weet. Samen met Cindy ga ik langs een groot aantal verschillende kraampjes en eerlijk gezegd vermaak ik me toch wel, ondanks de ergernis over JJ en Dani. Ver weg in mijn achterhoofd zit er ook een beetje ongerustheid. Stel je voor dat ze niet in de tamarandel zijn verdwenen, maar echt weg zijn, wat dan? ‘Zo,’ zegt Cindy na een poosje, ‘voor mij is het genoeg geweest. Mijn geld is op en ik moet op tijd thuis zijn.’ Met een brede zwaai van haar arm draait ze zich om en weg is ze. Typisch mijn vriendin Cindy, zo is ze er, zo is ze weg. Ik, wij, hebben nog en uur voordat mama ons komt halen. Die jongens moeten toch wel gauw tevoorschijn komen nu.

Ik slenter in de richting van de tamarandel. De menigte is niet meer zo dicht als vroeg in de middag en sommige kraampjes worden al opgeruimd. De mensen beginnen naar huis te gaan. Aan die kant van het Plein waar de tamarandel staat is het al aardig rustig, zo rustig dat ik wel even mijn hoofd tegen het gat in de bast durf drukken, zonder bang te zijn dat iemand me ziet. Ik verwacht het inmiddels bekende zachte windje te voelen, maar nee, deze keer wordt ik met kracht achteruit gegooid en ik val languit neer, half op het gras, half op de stenen. En er valt iets bovenop me, met een flinke smak. Dat zijn mijn broertjes; JJ en Daniël kwamen net omhoog op het moment dat ik naar beneden wilde kijken. Een paar mensen die net langsliepen vragen bezorgd: ‘Hebben jullie je bezeerd? Een beetje voorzichtig doen hoor. Je kan zo naar terechtkomen.’ Vlug verzeker ik hen dat we niets mankeren en dan lopen ze weer door. Ik wil de jongens eens flink de waarheid zeggen, maar veel kans krijg ik niet. Zij beginnen door elkaar te praten over Jesse, hun avontuur, Jaïr het toverpaard. Wat ik er het duidelijkste uit haal is: ‘Jesse wacht op je beneden.’ Natuurlijk wil ik naar beneden, we hebben nog een uurtje, maar kan ik die twee jongens wel alleen laten? ‘Ja, schiet nou maar op, wij blijven hier in de buurt op je wachten,’ vinden ze. En JJ voegt eraan toe: ‘Zorg wel dat je op tijd bent vóór mama ons komt halen.’ Dat laat ik me geen twee keer zeggen, weg ben ik, de tamarandel in.