De tamarandel

[p. 18]

Educatief tochtje

Ik had het kunnen verwachten, natuurlijk ben ik te laat op school na dat tussenuur. De leerkrachten vinden het een vreselijke overtreding als je na een tussenuur te laat komt, maar deze keer heb ik iets achter de hand. Jawel, het kaartje van de mevrouw van de assemblee. En het lesuur waar ik te laat kom is maatschappijleer. Prima toch. Klop, klop doe ik voorzichtig op de deur van het lokaal. Het blijft doodstil. Nog een keer, klop, klop, met mijn knokkels op de houten deur, nu iets harder. Ik wacht. En dan gaat de deur open, met een ruk, en het boze gezicht van de leerkracht maatschappijleer komt tevoorschijn. ‘Waar kom jij vandaan?’ dondert hij. ‘Je weet dat je niet meer naar binnen mag als je te laat komt!’ ‘Ja meneer,’ zeg ik met mijn keurigste stem, ‘maar ik heb iets voor u gebracht.’ Meteen houd ik het kaartje onder zijn neus. Hij herkent het wapen van Suriname en grist het uit mijn hand. ‘Hoe kom je daaraan?’ vraagt hij bars. Dan vertel ik dat ik zo geïnteresseerd was geraakt in DNA door de vorige les van zijn vak, dat ik op de fiets naar het Plein was gegaan om het gebouw waar vergaderd wordt, met mijn eigen ogen te zien. De leerkracht, maar ook het grootste deel van de kinderen in mijn klas kijken me met open mond aan. Ze kunnen hun oren en ogen niet geloven Dat ik dat zo maar gedaan heb in het vrije uur? Dat ik niet liever met de andere meiden heb rondgehangen? ‘Ja,’ zeg ik trots, ‘en die mevrouw heeft gezegd dat u alleen maar hoeft te bellen naar dat nummer daar. Dan krijgen we zo met de hele klas een afspraak voor een rondleiding.’ De klas begint te joelen. ‘Toe dan meneer, bel ze op, laten we er heen gaan.’ Hij kan nu niet meer boos zijn om mijn laat komen, dus ik glip gauw naar binnen en ga op mijn plaats zitten. Om de klas weer rustig te krijgen moet hij beloven dat hij werkelijk een afspraak zal maken voor een educatieve tocht naar DNA. De les is al bijna afgelopen, en er is weinig aandacht meer voor de gewone stof, die de leerkracht moest behandelen. Tot aan de bel wordt er verder alleen nog maar gepraat over DNA, de volksvertegenwoordiging, over hoe het vroeger was en hoe het nu is.

Na schooltijd kan ik bijna niet wegkomen. Mijn twee vriendinnen Santusha en Cindy willen weten of ik echt alleen maar uit interesse voor DNA naar het Plein ben gefietst. Ze denken dat er iets anders achter zit. Maar ik laat niets los. Dit geheime verhaal, en dan vooral deze jongen Jesse, houd ik voorlopig lekker voor mezelf. Dus ik houd vol dat

[p. 19]

ik werkelijk geïnteresseerd ben in de volksvertegenwoordiging, in het gebeuren in DNA. ‘En bovendien,’ besluit ik om ze te overtuigen, ík had geen zin in dat gehang wat we altijd doen. Ik wilde er lekker even op uit, gewoon eens iets anders.’

's Middags, als we thuis zijn, vertel ik aan JJ en Dani hoe het was gegaan. Ze zijn blij dat Jesse nu weet dat zijn moeder en oma niet ongerust zijn. Maar ze vinden het nog veel beter dat ik zo vlot naar beneden en weer naar boven was gegaan. Dat springkelen spreekt ze erg aan, merk ik. Volgens Daniël, als Jesse flink blijft oefenen, lukt het hem straks vast wel om weer zelf naar boven te komen. ‘Was je op tijd terug op school, na je tussenuur?’ vraagt JJ. Als ik vertel van mijn bliksembezoek aan DNA, van het kaartje van de mevrouw, en van mijn excuus voor het laatkomen, kijkt hij me vol bewondering aan. ‘Cool,’ zegt hij trots, ‘cool hoor, grote zus van me.’

's Avonds in bed, voor ik in slaap val, denk ik terug aan het gesprek met mijn broertjes. Stel je voor dat hij, Jesse, werkelijk zo goed leert springkelen dat hij ineens weer boven is? Stel je voor dat hij weer op het Plein kan komen, dan gaat hij terug naar huis, naar Saramacca en dan zie ik hem waarschijnlijk nooit meer.... Of nog erger, stel dat hij zó goed kan springkelen dat hij in één keer weer in Saramacca is. Die educatieve tocht heeft dus haast, besluit ik!

De eerstvolgende les maatschappijleer is donderdag. Zodra de bel is gegaan en iedereen op zijn plaats zit, steek ik mijn vinger op. ‘Ja Mariëlla, wat is er?’ ‘Meneer, hebt u die mevrouw van de Assemblee al gebeld?’ ‘Ja, ik heb wel gebeld, maar ik krijg als maar de ingesprek toon,’ vertelt hij. ‘Zal ik weer een keer langsgaan?’ bied ik aan. Meneer vindt dat wel een goed idee, dan hoeft hij geen moeite meer te doen. Hij geeft me twee data op. De ene voor volgende week dinsdag en de andere voor de dinsdag een week later. Hij zal dan met zijn collega's regelen dat we een halve lesdag na de pauze hebben voor het bezoek aan DNA. In de pauze bel ik mama op en vraag of het goed is dat ik na school even vlug naar DNA op en neer ga om de opdracht voor maatschappijleer uit te voeren. Natuurlijk kan ze geen nee zeggen, maar ze voegt er wel aan toe: ‘Blijf niet te lang weg, want dan zijn je broertjes alleen.’

Ik denk niet dat ik ooit zo hard gefietst heb als die dag van school naar het Plein. Een paar keer hoorde ik auto's vals toeteren als ik vlak voor ze langs scheerde, schuin in de bocht. Maar het kon me niets schelen, ik wilde zo gauw mogelijk bij de tamarandel zijn.

[p. 20]

Vlug zet ik mijn fiets neer, het slot erop, sleutel diep in mijn zak en hup, mijn hoofd tegen de bast. Een klein duwtje en ik vlieg naar binnen. Brammmm, boem, daar kom ik hard neer, plat om mijn bil. ‘Au, shit, shit shit.’ ‘Nou, nou, dat klinkt niet erg damesachtig,’ hoor ik een bekende stem zeggen. Van schrik kan ik niet netjes en damesachtig overeind komen en ik stuntel tot ik op mijn voeten sta, met een vuurrood hoofd van verlegenheid. Jesse vindt het wel leuk dat ik er weer ben, zegt hij, maar hij vraagt toch wat ik kom doen. Ik vertel het verhaal van de afspraak voor een educatieve dagtocht, die ik moet gaan maken en dat ik de gelegenheid aangrijp om hem een bezoekje te brengen; hij zal immers wel een beetje eenzaam zijn, als hij nooit bezoek krijgt. ‘En hoe gaat het met springkelen?

[p. 21]

Oefen je flink en hoever kom je al?’ informeer ik. Jesse vertelt dat hij wel elke dag een stukje hoger of verder komt, naar zijn gevoel, maar nog lang niet zo ver dat hij helemaal naar Saramacca terug kan.

‘Hou me op de hoogte, alsjeblieft’ zeg ik zo nonchalant mogelijk. ‘Ik moet hier niet komen terwijl jij al weg bent, dan kan ik straks niet meer terug.’ ‘Nee, maak je niet druk, ik zal zorgen dat jij als eerste weet wanneer ik weg kan,’ belooft Jesse. Ik kan niet lang blijven, want de afspraak voor het bezoek van mijn klas aan DNA moet ik nog maken, dus we praten maar even samen. Jesse vertelt hoe het boven in de vergaderzaal van DNA er aan toe gaat. ‘Ik leer heel veel,’ vertelt hij, ‘over politiek en oppositie voeren. Eigenlijk vooral over hoe het niet moet, dat oppositie voeren.’ Volgens hem is oppositie voeren iets dat de regering op het goede spoor moet houden, dat het reilen en zeilen in het land moet ondersteunen. Zo heeft hij het van zijn vader en zijn collega's begrepen. ‘Ondersteunen,’ zegt hij met nadruk. ‘Niet alles afkraken, zoals nu steeds gebeurt. Of tenminste, zo lijkt het wel,’ zegt hij een beetje aarzelend, bedachtzaam. En hij vervolgt: ‘Ik denk dat wij een land in ontwikkeling hebben. Suriname. En voor het ontwikkelen van een land heb je iedereen nodig, echt iedereen!’

Ik heb nog nooit zo over politiek nagedacht, dus ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Jesse zegt dat door het luisteren naar de DNA vergaderingen er een heel ander beeld ontstaat over politiek, over oppostie, regering, en vooral over DNA-leden. ‘Toen ik verleden tegen je zei dat ik mijnbouw ga studeren, maar misschien van gedachten verander, bedoelde ik dat ik misschien wel politicologie ga doen, of sociologie.’ Dat vertelt hij terwijl we teruglopen naar de open plek waar ik weer omhoog kan om uit de tamarandel op het Plein te komen. Voordat ik begin te klimmen, langs de boomwortels omhoog, pakt Jesse even mijn hand en zegt: ‘Ik vond het fijn dat je even op bezoek kwam, hoor.’ Dan doet hij zijn springkeltruc en sta ik weer boven, vlak bij mijn fiets die stevig op slot tegen de stam van de tamarandel staat.

[p. 22]

Als ik bij het secretariaat van DNA kom, ben ik nog net op tijd. Het is drie uur en ze willen gaan sluiten. Gelukkig is die aardige mevrouw er zelf en ze herkent me. We maken een afspraak voor de eerstkomende dinsdag. Nu snel naar huis, anders zijn mijn broertjes werkelijk lang alleen. JJ en Daniël zijn beneden op het erf met de honden. Ze gooien een beetje verveeld met een bal heen en weer. We hebben er helemaal niet aan gedacht dat zij nog geen sleutel hebben van het huis. Ze konden niet naar binnen. ‘O sorry, sorry,’ zeg ik. Eerst zijn ze een beetje chagrijnig, maar ik vertel ze vlug wat ik gedaan heb na schooltijd en dat het mocht van mama. Dan vinden ze het ‘cool’ en willen ze alles horen. ‘Maar de volgende keer willen wij wél weer mee!’ verkondigen ze met nadruk.