De tamarandel

[p. 15]

Weer beneden

We zitten bij elkaar op het balkon en proberen een plan te maken om naar het Plein te kunnen gaan. Meestal mogen we door de week niet zo maar de stad in, maar we willen toch niet wachten tot het weekend. We kunnen maar niets verzinnen en het wordt steeds later. Opeens springt JJ op: ‘Kijk dan, buurman komt al thuis. Straks is mama er ook. Hebben we alles gedaan?’ Hij heeft gelijk. We hebben allemaal een taak en als mama komt en we zijn niet klaar, dan is ze niet blij. Vlug rennen we heen en weer, de een met een bezem, de ander met een dweil, de derde met de waterbakken van de honden en de rijst wordt ook nog snel op het vuur gezet. Als mama thuiskomt zijn we bijna helemaal klaar, dus we krijgen geen commentaar. ‘Zijn jullie ook al klaar met huiswerk maken?’ vraagt ze. Gelukkig is het meeste op school al gedaan, en van de leervakken moet ik alleen maatschappijleer nog. Maatschappijleer, wacht eens even... in een flits weet ik weer dat er iets in stond over de assemblee, DNA, en dat heeft toch iets met het Plein te maken...? Vroeger was DNA in dat mooie oude gebouw op de hoek van de Grote Combé......

‘Ik ga nog even die laatste les van maatschappijleer nakijken, hoor,’ roep ik en verdwijn dan in mijn kamer. Inderdaad, ik vind het met gemak terug, toch goed als je je huiswerk maakt, hoor. Daar staat het. Het gebouw waar de nationale assemblee vergadert ligt aan het Plein. Ze hebben ook een website. ‘Mama, kan ik even op je computer naar de website van DNA?’ Dat vindt ze natuurlijk goed, alles wat we voor school doen, vindt ze prima. Later onder het eten, als we allemaal aan tafel zitten, zeg ik zo nonchalant mogelijk dat ik morgen in mijn tussenuur maar eens even naar het Plein fiets om het gebouw van de DNA te bezichtigen. Dat mag gewoon, staat op de site, er komen wel vaker schoolkinderen, hele klassen vol. Moeder is allang blij als ik iets nuttigs doe, dat heeft ze liever dan dat ik met een stel kinderen in de stad ga rondhangen. De jongens zijn natuurlijk jaloers, maar op de lagere school heb je nog geen

[p. 16]

tussenuren vrij. Bovendien het is beter als we niet alle drie gaan, want als er wat gebeurt... Stel je voor dat ik wel naar beneden kan, maar niet meer terug? Dan moeten zij immers een reddingsactie op touw zetten.

De volgende dag fiets ik zo snel als ik kan naar het Plein. Vlug vlug kijk ik rond in het DNA gebouw. Een vriendelijke mevrouw zegt dat ze me wel wil rondleiden, maar daar heb ik nu helemaal geen tijd voor. Ik moet iets veel spannenders gaan doen. Ze ziet mijn aarzeling en zegt: ‘Weet je, je kunt ook met je hele klas komen, hoor. Vraag maar aan je leerkracht of die een afspraak wil maken.’ Ze geeft me een kaartje met haar naam en daar staat ook het telefoonnummer. Wat een goed idee, wat een geweldig idee geeft ze me hier! ‘Dankuwel, hartelijk bedankt!’ roep ik enthousiast en spring op mijn fiets om naar de tamarandel te racen. Voorzichtig zet ik mijn fiets tegen de stam, aan die kant waar geen gat in de bast zit, daar waar hij er eigenlijk alleen als tamarindeboom uitziet.

Als ik het sleuteltje van mijn kettingslot goed heb weggestopt in mijn zak loop ik om de boom heen en kijk naar het gat in de bast. Het ziet er nog precies zo uit, een amandelboom die uit het gat in de stam van een tamarindeboom groeit. Je kan je toch niet voorstellen dat we door die nauwe opening met zijn drieën naar binnen en naar beneden zijn gekomen. Nu ik alleen ben vind ik het best een beetje eng, als ik me voorover buig en mijn hoofd tegen de rand van de opening druk. Maar ik krijg geen tijd om bang te zijn. Zodra mijn hoofd de stam raakt voel ik dat dat zachte windje er weer is, net als de vorige keer. Ik duw iets harder en meteen schiet mijn hele hoofd naar binnen, met de rest van mijn lichaam er achteraan. Ik vlieg zo maar naar binnen... en met een klap land ik, in een zeer onelegante houding. Maar goed dat ik een jeansbroek aan heb, anders zat ik hier met mijn hele schandaal open en bloot, schiet het door mijn hoofd. Ik kijk rond, het is stil hier, ook het geluid van de zuigende wind, dat we de eerste keer hadden gehoord is nu verstomd. Langzaamaan wennen mijn ogen aan de duisternis en kan ik mijn omgeving onderscheiden. Geen spoor van Jesse.

Dan krabbel ik overeind en ik herken de ruimte waar we de eerste keer ook waren, met die grote takken heel hoog boven mij. Misschien zit Jesse daar weer? Ik tuur ingespannen omhoog, maar zie niets van een klein figuurtje, zoals de vorige keer. Wat zal ik doen als ik Jesse niet vind? Zoveel tijd heb ik niet, ik moet na het tussenuur weer op school zijn. Opeens zie ik het begin van een soort tunnelachtig pad, dat in de verte in het donker verdwijnt. Ik neem een besluit en begin het pad af te lopen. Algauw hoor ik iets van geroezemoes en als ik verder ga wordt het geluid duidelijker. Dan herken ik ook woorden: ‘Mevrouw de voorzitter,...’ Maar de stem wordt onderbroken door een vrolijke uitroep: ‘Mariëlla, daar ben je weer!’ Ik kan zien dat Jesse blij is om me te zien. Alleen, het zal wel niet om mij gaan, meer om de informatie die ik heb. ‘Alles is goed met je oma en je moeder,’ zeg ik vlug. ‘O ja, vertel eens,’ vraagt Jesse. Ik begin te zeggen hoe onhandig het was om geen telefoonnummer en adres van zijn huis mee te nemen. Jesse vind het best vindingrijk hoe we er toch achter zijn gekomen. En ja, hij is heel blij om te horen dat zijn moeder en oma niet ongerust zijn. Maar wel een beetje vreemd, dat verhaal van die uitwisseling van leerlingen

[p. 17]

van verschillende scholen. Er is inderdaad sprake van geweest, zijn vader was ermee bezig, maar dan zou het zijn na het eindexamen, dus pas volgend schooljaar. ‘Moet jij al eindexamen doen? vraag ik verbaasd, ‘zit jij al in de vierde?’ ‘Ja,’ zegt Jesse, ‘in welke klas zit jij dan?’ Ik vertel dat ik pas in de tweede zit. ‘Goh ja,’ vindt Jesse, ‘je lijkt ook nog zo jong.’ Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Hij vindt me dus een kleintje. Al die grote rotjongens kijken neer op de kinderen die lager zitten dan zij zelf. Bah. Ik steek mijn tong uit en draai hem mijn rug toe. ‘Nou, nou, je hoeft niet zo gauw beledigd te zijn. Ik dacht juist dat dames het een compliment vinden als ze jonger worden geschat!’ zegt Jesse plagerig lachend. ‘Ja ja, laat maar zitten,’ vind ik, ‘zelf zie je er ook nog niet echt oud uit.’ Samen kunnen we er wel om lachen.

Ik ben nieuwsgierig naar die uitwisseling waar het over ging en Jesse vertelt dat hij na de mulo naar het VWO gaat, tenminste als hij slaagt. Zijn vader wil dat hij tenminste een jaar VWO in Brazilië doet. Kan hij alvast wennen en de taal leren, voor als hij naar de universiteit gaat. Hij wil mijnbouw studeren, daar zijn ze ver mee in Brazilië. Eigenlijk is hij nu niet meer zo zeker van zijn keus, gaat hij dan verder. En als ik vraag hoe dat zo komt zegt hij: ‘Luister maar eens.’ Met zijn tweeën luisteren we naar de stemmen die ergens boven ons hoofd vandaan komen. We bevinden ons onder de vergaderzaal van de DNA. Er is een vergadering aan de gang en als je heel stil bent kan je woordelijk verstaan wat er gezegd wordt. ‘Om de drie woorden zeggen ze “mevrouw de voorzitter”’, zeg ik, als ik even geluisterd heb. ‘Waarom is dat? Het klinkt zo stom.’ ‘Stom hè,’ vindt ook Jesse. We denken samen stiekem dat ze dat doen, omdat ze in feite maar weinig te zeggen hebben en toch graag hun eigen stem willen horen.

Opeens herinner ik me dat ik in het tussenuur ben weggeboord. ‘Oh, ik moet weg,’ roep ik uit, ‘terug naar school.’ Jesse en ik rennen het pad terug naar de grote ruimte, waar de opgang naar het Plein zich bevindt. Ik hoop maar dat ik makkelijk weer boven kom. Stel je voor dat het niet lukt, ik moet er niet aan denken. En zou ik nog wel op tijd zijn voor het volgende lesuur? Ik begin te klimmen. ‘Wacht even, joh’ zegt Jesse en hij pakt mijn enkel, ‘we waren nog midden in een gesprek.’ Kennelijk vindt hij het toch wel gezellig dat ik er ben, gaat het door mijn hoofd. ‘Weet je,’ zeg ik, ‘als het makkelijk lukt om heen en weer te gaan, dan kom ik gauw weer terug. Nu moet ik echt racen, terug naar school.’ Ik begin weer te klimmen en met behulp van de springkeltruc van Jesse sta ik al gauw weer boven op het Plein. Nu snel mijn fiets van het slot halen en zo snel mogelijk naar school.