Overpeinzingen uit een hondenleven

[p. 31]

Hoofdstuk 11
De inbraak

Met het ouder worden ging Troela slechter horen en zien.

Ze moest steeds meer de bewaking overlaten aan Boef, een van haar nakomelingen. Ze wist niet meer uit welk nest, maar Boef was een waakzame hond en een zorgzaam moederdier. Vaak had ze geholpen als een van de andere teven niet alleen voor haar nest kon zorgen. Ze had nooit bezwaar tegen een paar kweekjes¹⁰. Ze had het nu even druk met de verzorging en opvoeding van haar pup Charlie Po-ko-Pauw. KAA had hem uit het nest gekozen om te blijven en hij had een goede keus gedaan, het kleintje was ondernemend, flink en ondeugend, maar leerde snel.

En die naam Charlie Po-ko-Pauw was er een waar Troela wat mee kon. Niet met dat eerste deel, Charlie, dat was veel te menselijk, maar Po-ko-Pauw kon ze lekker blaffen en de pup begon zelfs al te luisteren.

Soms, als Troela in haar hoekje lag bij het woonhuis blafte ze voor de grap Po-ko-Pauw. Af en toe kwam hij dan al aanhollen. Ze lette wel op dat ze dat niet deed in het weekend als de stadse mensen in het buurhuis waren. Ze hadden immers afgesproken ervoor te zorgen dat hun puppies niet te veel in de buurt van die mensen kwamen.

Toch hadden ze opgemerkt dat er soms een of twee puppies uit een nest met die mensen mee naar de stad gingen. Gelukkig nooit de pups die ze zelf hadden uitgezocht om te blijven, daar lette haar mensen wel op.

Maar je moest je afvragen of zulke mensen wel goed voor hun dieren zorgden.

Troela bleef steeds meer in haar hoekje op het voorbalkon. Ze was gauw moe en werd nu echt oud. Ze lag daar heerlijk te soezen en te peinzen.

Haar mensen zetten haar 's nachts aan de ketting, zodat ze rustig kon slapen.

Dat vond ze eigenlijk wel zo fijn.

De andere honden moesten maar over de stallen en de rest waken.

Op een nacht kwam er een inbreker en Troela merkte dat te laat.

De inbreker was al binnen in het huis voordat ze onraad rook.

Haar mensen werden er niet wakker van.

Die vertrouwden volledig op de honden, vooral op haar, Troela.

En ze rook iets geks. Was dat soms Big Boss, uit zo'n spuitbus waarmee dieven spoten om de mensen in slaap te houden? Geen tijd om daarover na te denken. Ze moest alarm slaan en vlug ook. Wat ging ze te keer! Ze blafte en huilde, trok en rukte in het wilde weg aan haar ketting. De dief schrok zich een ongeluk en sprintte naar buiten. Maar hij had iets bij zich! Wat zou hij gestolen hebben? Troela ging nog harder tekeer met haar ketting en gelukkig..., die ketting brak. Zij als een speer achter de inbreker aan.

Inmiddels waren de andere honden ook op het lawaai afgekomen. Samen met Boef dreef ze de dief in een hoek van het erf. Ze grepen hem bij zijn benen

10 Kweekje, pleegkind

[p. 32]

met hun grote tanden en hij liet vallen wat hij had gestolen. De dief worstelde zich los en ging er van door, maar hij was wel een schoen en sok kwijt.

Net goed en de bijtwonden zouden hem ook flink pijn doen!

Nu konden ze kijken naar wat de dief had laten vallen. Het was een tas, een grote tas van Moe waarin altijd haar portemonnee zit.

Troela sleepte de tas naar haar hoekje en paste er goed op de rest van de nacht.

De mensen waren niet eens wakker geworden van al dat lawaai.

Pas de volgende morgen zagen ze dat er was ingebroken. Ze waren blij dat Troela de tas bij zich had en verder was er niets weg, maar ze haalden toch de politie erbij. De sok en schoen werden op het erf gevonden en de agenten keken ernstig naar de gebroken ketting.

‘Nou mevrouw en meneer’ zeiden ze tegen de mensen, ‘u mag blij zijn met zo'n hond, anders hadden ze uw hele huis leeggedragen. En u hebt niets gehoord? Zeker bedwelmd met Big Boss’.

Dat had Troela al gedacht.

Er waren shutters weggehaald en op die manier was de inbreker binnen gekomen. Het waren de shutters naast de voordeur, die voordeur was helemaal niet op slot, die ging nooit op slot, geen enkele deur trouwens.

Pa en Moe keken elkaar en Troela een beetje schuldig aan, toch nalatig hoor.

Ze hebben dat maar niet tegen de politie gezegd, maar Troela en de andere honden kregen die dag wel extra veel eten en ander lekkers.

Ze glommen van trots, vooral Troela natuurlijk.

Diep in haar hondenhart dacht Troela stiekem dat het eigenlijk wel leuk zou zijn als die inbreker naar het buurhuis zou gaan.

Ze wist niet of ze dan ook zoveel lawaai zou maken.