Overpeinzingen uit een hondenleven

[p. 21]

Hoofdstuk 8
Oma

Op school, uit boeken en van de televisie, leerden de kinderen over allerlei andere diersoorten dan ze zelf op de boerderij hadden.

Ze gingen ook af en toe naar de Zoo, waar ze ze in levende lijve konden zien. Natuurlijk wisten ze dat er in het bos achter hun boerderij ook van alles leefde, gevaarlijke en ongevaarlijke dieren. Troela en collega's, haar roedel, hadden er altijd voor gezorgd dat de honden- en de mensenpups niet alleen naar achteren gingen. Zij vonden dat te gevaarlijk met al die kaaimannen en slangen, bosspinnen en schorpioenen en dan dachten ze nog niet eens aan tigri. Zelf gingen de grote honden er natuurlijk wel eens heen. Ze maakten soms een uitstapje om lekker te gaan zwemmen in de zwamp, vooral in de droge tijd, als het erg warm was. Dat het daar gevaarlijk was hadden ze zelf ervaren.

Verschillende keren hadden ze een puppy verloren. Sommige puppies waren zo overmoedig dat ze in hun eentje naar de zwamp gingen en ten prooi vielen aan de daar wonende aboma⁶.

In de Zoo leefde in die tijd een oude ezel.

KAA en WOW hadden Troela en Luuk daarover verteld.

Het bleek dat die ezel net zo mensvriendelijk was als Troela en Luuk zelf, maar in de Zoo was het beest niet op haar plaats.

Troela's mensenkinderen waren dol op die oude ezel. Ze noemden haar Oma.

Andere bezoekers van de Zoo hadden last van Oma, vooral omdat ze het zo gezellig vond om mee te eten als ze kwamen picknicken. Dat mocht natuurlijk niet van de mensen. De bezoekers hadden al zo vaak geklaagd, dat de directeur van de Zoo aan KAA en WOW had gevraagd of ze haar niet wilde meenemen naar huis.

Dat wilden ze wel en zo kwam Oma op boiti om haar oude dag door te brengen. Op het platteland was ze geboren en daar had ze tientallen jaren, bijna haar hele leven, gewerkt op een boerderij. In de Paramaribo Zoo kon ze niet aarden en nu, nu ging ze met pensioen.

6 Aboma, grote slang

[p. 22]

Troela, Luuk en Lap moesten eerst even de kat, in dit geval de ezel, uit de boom kijken, maar al gauw bleek dat ze Oma wel konden accepteren.

Ze had wat eigenaardigheden, maar ja, die heeft iedereen wel.

Eigenaardig vonden de honden het dat ze elke dag probeerde te stelen van het slijpmeel, dat bestemd was voor de koeien en de varkens. De mensen letten daar niet goed op, ze waren niet gewend dat er werd gestolen.

Troela en Luuk moesten dat dus goed in de gaten houden.

Eigenlijk was Oma heel gulzig, maar ze was vooral ook slim en ze had humor en dat wisten de andere dieren wel te waarderen.

Als de mensen met de auto thuis kwamen, dan ging Oma altijd voor de poort staan. En ze ging niet opzij, ze liet de auto er gewoon niet door.

Pas als een van de mensenkinderen haar een puntbrood gaf, dan liet ze het hek openmaken.

De honden en de kat bekeken dat ritueel elke dag met een grote grijns om hun bek. Een zelfde soort trucje haalde ze uit als een van de mensenkinderen 's nachts uit bed kwam om te plassen.

Je hoorde dan de vader en moeder direct roepen: ‘Geen licht maken!’.

Als ze dat wel deden dan werd Oma wakker en begon direct te balken.

IA, IA, een vreselijk geluid.

Oma zette zich in postuur, ademde zo diep mogelijk in en stootte met kracht de lucht weer uit. Van voren was het gebalk I Aoah, I Aoah te horen, maar van achter kwamen er knoert harde knal puffende rufterige windstoten.

Vreselijke geluiden!

Pas als ze een puntbrood kreeg bleef ze stil.

Dan was er nog iets, ze had maar één oog.

Oma was half blind en dat betekende dat ze misschien soms hulp nodig zou kunnen hebben van de honden en de kat.

Zij waren best bereid haar te helpen, als dat nodig was.

Ja, haar pensioen was Oma wel gegund.

Eerst genoot Oma van haar vrije tijd, maar na een poosje begon ze zich te vervelen en zocht ze naar bezigheden.

Iedereen op de boerderij had een taak, maar zij had niets te doen.

Natuurlijk waren er wel dingen die ze kon doen, al was ze oud en halfblind.

De honden zochten naar mogelijkheden.

Luuk kwam met een goed idee, hij was nog niet vergeten hoe WOW, toen ze nog zo klein was op zijn rug reed. Nu was ze daar te groot voor geworden, hij kon haar niet meer dragen, maar bij Oma zou dat nog wel lukken.

Ezels kunnen heel veel op hun rug dragen, het zijn lastdieren, dus misschien kon ze ook wel helpen als er zakken met slijpmeel of zakken vruchten gesjouwd moesten worden.

Troela, die zelf ook een dagje ouder werd kon soms de zorg voor al die nesten met puppies van de teven uit Luuk zijn harem niet meer aan.

Oma kon daar ook mee helpen. De honden moesten voortaan hun nest maar maken in de schuur waar Oma 's nachts sliep. Dan kon zij mooi oppassen dat

[p. 23]

die jongere teven hun nest niet te lang alleen lieten. Oma's houden over het algemeen wel van oppassen, zo ook deze Oma, de ezel.

Nu bleek echter dat het gemis van een oog soms een probleem kon zijn waar de honden en de kat haar niet mee konden helpen. Als die kleine puppies begonnen te lopen en in de schuur rondscharrelden, dan gingen ze natuurlijk achter alles aan wat bewoog. Vaak was dat Oma. Ze volgden haar op de poot en Oma vond dat heel gezellig. Alleen als ze aan die kant van haar liepen waar ze geen oog had kon ze ze niet zien. En dan gebeurde het om de haverklap dat ze op een puppy trapte. Piepen en gillen dat ze dan deden, ongelooflijk, maar nooit trapte Oma dan door. Direct hield ze haar poot stokstijf stil. Troela, noch een van de andere dieren durfde met hun scherpe tanden de poot van de ezel vast te pakken. Het kleine hondje moest dus blijven gillen tot een van de mensen naar de schuur kwam gerend om de poot van Oma op een veilige plek neer te zetten. De dieren hadden er vooral lol in als dit in de nacht gebeurde. Dan moest er een mens uit zijn warme bed komen. Die mensen vonden juist dat ze 's nachts van hun rust mochten genieten. De honden waren dan volop in de running vanwege het security aspect. Tijdens hun nachtdienst waren ze echt alert, want ze waren de schaamte over de diefstal van het varken nooit vergeten, maar ze hadden wel leedvermaak als een van hun mensen 's nachts op moest staan.