Overpeinzingen uit een hondenleven

[p. 12]

Hoofdstuk 4
Een hondse opvoeding.

De kinderen groeiden voorspoedig. KAA met zijn verschillende beperkingen werd door Troela serieus en strak begeleid. Ze leerde hem trapklimmen, van het bed springen en allerlei andere onontbeerlijke dingen in de ontwikkeling van menselijke puppies. Vooral traplopen was van belang, anders zou het jong nooit echt vrij zijn, vond ze en het was een hele opgave voor Troela om KAA'tje dat te leren.

Iedereen die wel eens een hond heeft zien traplopen weet dat ze vooral naar beneden altijd in volle vaart gaan. Langzaamaan de trap afgaan is bijna niet mogelijk op vier poten. Het hele gewicht rust dan op de voorpoten en als je niet uitkijkt ga je over de kop.

Naar boven was niet zo'n probleem. KAA'tje kon gewoon op zijn handen en knietjes gaan zitten en Troela gaf hem bij elke trede een zet onder zijn kontje met haar snuit. Bij het naar beneden gaan moest hij op zijn billen zitten en tree voor tree afzakken. Troela moest dan vlak voor hem blijven, zodat ze hem tegen kon houden als hij viel, ze kon nooit eens lekker vaart zetten, maar dat vond ze niet erg. Onderweg hield KAA voor alle zekerheid Troela's staart vast. Toen hij trapklimmen eenmaal onder de knie had kon KAA samen met Troela en Luuk en WOW'tje het erf op.

Troela was trots op de mijlpalen die ze bereikte in de opvoeding van haar mensenpup. Ze besteedde veel aandacht aan zijn ontwikkeling en ze begreep dat haar mensen waardering hadden voor alles wat ze deed met KAA.

Luuk en WOW genoten met volle teugen van het feit ze met elkaar de wereld ontdekten en samen waren ze een wonderlijke bezienswaardigheid voor de mensheid. WOW was zo piepklein en zo vlug in haar ontwikkeling dat ze, toen ze begon te stappen, onder Luuk door kon lopen. Een komisch gezicht.

Iedereen was direct vertederd. Maar Luuk zorgde er net als Troela wel voor dat vreemde mensen niet te dicht bij kwamen. Niemand moest hun mensenpuppies bepotelen.

Vreemde mensen benaderden ze met zijn vieren in gesloten slagorde als de niet welkom zijnde boze buitenwereld. WOW was degene die het snelst de mensentaal onder de knie had en zij werd zo klein als ze was de woordvoerster. KAA leerde de mensentaal met al die moeilijke woorden langzaam en gebrekkig. Dat kwam natuurlijk doordat hij niet goed kon horen. Als je je eigen stem niet hoort is het heel moeilijk om te leren praten. Voor Troela en Luuk was dat niet belangrijk. Honden verstaan toch niet alle mensen-woorden, het gaat veel meer om de gevoelens en bedoelingen die je wilt overbrengen. Daarvoor heb je niet altijd woorden nodig; ze begrepen elkaar zonder woorden prima. Het was een doeltreffend, effectief communicatie-systeem tussen de twee honden en de twee mensenpups. Als er met mensen moest worden gesproken, dan was het WOW die het woord deed. Zij kon alles overbrengen in mensenwoorden.

Ze brachten hun dagen hoofdzakelijk met z'n vieren door.

Ze hadden niemand anders nodig in hun eigen wereldje.

[p. 13]

Bovendien, Troela en Luuk vertrouwden hun eigen mensen wel, maar kon je al hun soortgenoten ook vertrouwen? Vooral Troela maakte zich er zorgen over dat ze haar mensen maar niet kon duidelijk maken dat ze niet zomaar iedereen moesten vertrouwen. Vaak gaf ze waarschuwingen door haar lippen op te trekken en in alle stilte haar tanden te laten zien, maar meestal kreeg zij dan juist de waarschuwing dat dat niet mocht.

KAA kreeg speciale schoenen, zodat het lopen hem makkelijker afging. Troela vond het best als hij op zijn vier pootjes rondkroop, maar mensenpups moeten leren op hun achterpootjes te lopen. Met zijn speciale schoenen lukte hem dat wel en kon hij lekker mee het erf op. WOW kon ook al tweepotig lopen, maar zij was nog steeds zo klein dat haar mensenmoeder geen schoenen voor haar kon vinden in de winkel. De honden wilden haar niet achterlaten op het balkon en wat waren ze blij toen Moe van zacht leer kleine schoentjes voor haar maakte. Nu kon ze ook mee de wei in en het erf op. Troela keek goed naar Luuk toen WOW voor het eerst parmantig rondstapte met haar kleine rode schoentjes. Maar goed dat hij geen schoenen aan zijn grote poten heeft, anders zou hij er van trots naast lopen, dacht Troela meesmuilend.

Troela en Luuk letten goed op dat er geen ongelukken gebeurden als de mensenkinderen buiten speelden, of in de schuur, of bij de stallen.

Er kon van alles gebeuren...

Zoals die keer met die touwladder.

In de schuur hing een touwladder, waar de kinderen mee schommelden. Ze gingen op de onderste sport zitten en hielden zich goed vast, precies als bij een echte schommel. Maar voor WOW was dat al gauw niet meer spannend genoeg. Een keer was zij langs de sporten naar boven geklommen en zat ze ineens op de dwarsbalk waar de touwladder aan hing. Ze kon niet meer terug en hield zich krampachtig vast. ‘Laat ze alsjeblieft niet vallen’, dachten Troela en Luuk. Hoe moesten ze dit oplossen?

Samen hebben ze hard en dringend geblaft tot de mensenmoeder kwam kijken wat er aan de hand was. Ze wist wel dat de honden niet zomaar blaften als ze met de kinderen aan het spelen waren, dus moest ze er op af komen.

Zij kon WOW'tje naar beneden helpen, gelukkig maar.

En dan die andere keer, toen KAA de kraan bij de grote waterbak had opengemaakt.

De kinderen waren erin geklommen en spartelden heerlijk rond. De kraan bleef maar lopen en het water werd steeds dieper in de bak. Straks zou een van die mensenpups nog kopje onder gaan en verdrinken. Kinderen zien het gevaar niet, maar honden wel.

Weer hebben Luuk en Troela alarm geslagen en liep het allemaal goed af. Natuurlijk werden de honden beloond voor hun reddingsacties en kregen de kinderen op hun kop omdat ze zulke gevaarlijke dingen uithaalden.

[p. 14]

Weer een andere keer gebeurde er iets dat de honden niet konden voorkomen en waar ze helemaal van ondersteboven waren. KAA en WOW waren 's morgens vroeg in het huis bezig. Het was weekend en Pa en Moe wilden kennelijk een beetje uitslapen, want alle deuren waren nog dicht. Troela en Luuk zagen KAA en WOW rondscharrelen in de keuken. Ze stonden rechtovereind tegen de shutters. KAA kon niet zo goed zelf lopen en klimmen, WOW kon dat als de beste, maar zij was nog zo klein dat ze niet altijd precies begreep wat ze deed. KAA keek altijd heel goed om zich heen, hij merkte alles op in zijn omgeving.

Zo had hij ook gezien waar Moe de ‘gevaarlijke snoepjes’ van de dokter had opgeborgen. Heel hoog op een plank zodat de kinderen er niet bij konden.

Die gevaarlijke snoepjes hielpen tegen buikpijn, daarom had de dokter ze gegeven, maar ze waren vooral zó heerlijk.

Troela en Luuk zagen hoe hij aan WOW duidelijk maakte dat ze alleen maar een paar keukenladen op de juiste stand hoefde open te zetten en dan had ze een ‘trap’ waarlangs ze op de keukenbank kon klimmen. Eenmaal bovenop de keukenbank was het heel gemakkelijk om op de plank boven de wasbak, achter de koffiepot die gevaarlijke, maar o zo lekkere snoepjes te pakken.

Ze zagen hoe dat mooie communicatiesysteem tussen deze twee mensenpups ook een andere kant had.

Troela en Luuk draaiden daar op het erf rond, ze probeerden hun mensenpuppies af te leiden van die gevaarlijke activiteiten. Maar het was veel te spannend, KAA en WOW keken niet op of om en op een zeker moment zagen de honden WOW met de hele voorraad gevaarlijke snoepjes in haar handje op de keukenbank staan. KAA zat op de grond en keek voldaan toe. Het was gelukt! WOW at er een paar op en gooide er ook een paar voor KAA. Eigenlijk was hij niet zo'n snoeper, dus hij gooide er eerst maar eens een aantal door de shutters voor Troela en Luuk. Die waren te verstandig om ze op te eten.

Ze zagen wel dat WOW er nog een paar nam en toen werden ze bang.

Tijd om KAA zijn trapklimmen in de praktijk te brengen, want WOW had nu zoveel van die zoete gevaarlijke dingen op dat ze een beetje suffig werd.

Ze kon nog over de geïmproviseerde trap van keukenladen naar beneden klimmen en op de grond viel ze direct in slaap. Troela dwong KAA met haar ogen en stem; ze gebruikte haar verschillende blaftonen en gromgeluiden, kortom al hun gezamenlijke communicatiemiddelen om hem naar de slaapkamer van Pa en Moe te dirigeren. Moe schrok wakker en rook behalve de zoete geur van de medicijn ook onraad. Beneden zag ze direct wat er aan de hand was.

Hoewel de honden eraan gewend waren als eerste eten te krijgen 's morgens; immers na een hele nacht waken heb je honger, vandaag stonden ze zonder protest en met waardigheid toe dat WOW eerst naar het ziekenhuis werd gebracht. Met een hongerige maag zorgden zij voor de boerderij, terwijl hun mensen het jonkie naar de stad brachten. Haar maagje moest leeggepompt en voor alle zekerheid hielden ze haar maar een paar dagen, maar gelukkig viel het allemaal toch nog mee.

[p. 15]

Waar Troela erg tevreden over was, was dat KAA niet gestraft werd.

Hij had weliswaar het hele gevaarlijke plan bedacht, maar hij had er geen kwaad mee in de zin gehad en er sprak een ondernemende geest uit.

Dat moet je weten te waarderen in een pup.

Luuk was tijdens de afwezigheid van WOW uit zijn doen.

Hij at nauwelijks en speelde helemaal niet, hij lag dag en nacht voor de poort te wachten op zijn mensenpup. Troela kon Luuk er niet toe brengen iets te gaan doen el zelf had ze haar poten vol, want KAA was zonder zijn zusje ook behoorlijk ontdaan, die had haar nu dubbel nodig.

Na een paar dagen kwam WOW thuis, weer helemaal de oude. Het was allemaal best meegevallen met haar.

Gelukkig maar!

De thuiskomst van WOW was dan ook een feest.

Troela en Luuk mochten ook op het met ballonnen versierde balkon, waar ze samen met hun pups gezond en ongevaarlijk snoepgoed kregen.

De honden genoten van deze tijd in de opvoeding van hun mensenpups.

Maar ja, kinderen worden groot...en het blijft niet altijd rozengeur en maneschijn.

De honden hadden eerder dan de kinderen in de gaten dat er eisen gesteld worden en dat plezier hebben, spelen, niet het enige doel in het leven is.

Er waren ook meer serieuze taken voor hen weggelegd.