Elf

[p. 30]

Elf

‘Elf, kom je nog? We moeten opschieten. Ik wil niet te laat komen.’ Diego staat bij de poort met zijn brommer te wachten tot zijn zusje eraan komt.

Vreselijk vindt hij het, maar hij moet haar mee naar school nemen, elke dag sinds ze ook op LTS zit. Zij zit in de eerste, hij in de laatste klas. Hun ouders vinden het wel handig dat ze met hem mee kan voor dit schooljaar. Hoeven ze geen schoolbus te betalen. Ze is nog maar pas elf en nu al op het voj, dus het is maar goed dat haar grote broer haar kan beschermen, zeggen ze.

Nou, daar zat hij niet op te wachten, nee echt niet. Gelukkig is het maar voor één schooljaar. Volgend jaar gaat hij naar het Natin, dan bekijkt ze het verder maar hier op deze school.

‘Elf, Elfje! Schiet nou op!’ Diego schreeuwt nu echt hard: ‘Vergeet je helm niet!’

Maar hij heeft een fout gemaakt, hij had geen ‘Elfje’ moeten zeggen. Nu zal ze geen stap harder lopen, want ze heeft er een hekel aan om ‘Elfje’ genoemd te worden. Eigenlijk heet ze Elfrieda, maar vooral sinds haar elfde verjaardag zegt Diego consequent ‘Elf’ of nog erger ‘Elfje’. Daar komt ze aan, op haar dooie gemak, met haar helm onder haar arm en haar schooltas aan haar schouder.

Diego start en neemt nauwelijks de tijd om te wachten tot ze goed en wel achterop zit, dan scheurt hij weg.

Voor de school laat hij haar afstappen. Hij zal vast niet het schoolerf op gaan met zijn kleine zusje op sleeptouw.

Na schooltijd staat ze al op hem te wachten bij zijn brommer. Hij had haar nog zo gezegd niet in de fietsenstalling te komen. De hele school hoeft niet te zien dat hij een staart heeft: een zusje dat overal achter hem aan komt.

[p. 31]

‘Diego’, begint ze, ‘ik ga met Schieralda mee, samen huiswerk maken’. Diego weet niet precies hoe hij daar op moet reageren. Mag hij haar zo maar aan haar lot over laten? Hoe komt ze dan thuis, later?

‘Schieralda's broer zal me met de brom thuisbrengen’. Slim is ze wel, denkt Diego, ze heeft in elk geval nagedacht. En hij weet dat de bewuste broer ook in de laatste klas zit, niet bij hem, maar ook de jongens uit de parallelklas kent hij wel zo'n beetje. Nou dan moet het maar zo, vindt hij en hij zegt nog dat ze wel thuis moet zijn vóór hun ouders van het werk komen.

Diego gaat alleen naar huis. Hij heeft een heerlijk rustige middag, niemand die hem stoort bij de games die hij speelt op de computer.

Hij vergeet de tijd en de middag vliegt om. Plotseling hoort hij de auto van zijn ouders het erf oprijden.

Hij schrikt, is het al zo laat? Waar is Elf? Ze had er allang moeten zijn toch.

Zijn ouders zijn er niet blij mee dat Elfrieda met een ander meisje mee is. Maar wat had hij dan moeten doen? Hij kon haar toch niet verbieden, hij is haar vader toch niet? Nee, dat is waar, maar ze is wel een beetje laat, vindt hun moeder. ‘Daar hadden we nog niet aan gedacht,’ zegt ze, ‘dat Elfrieda wel eens met iemand mee zou willen gaan, na schooltijd. We moeten daarover wel een standpunt bepalen. Als ze nou eerst maar thuiskomt...’

Het motregent. Het is nog vroeg en stil op straat.

Diego is onderweg naar school, lopend. Vanaf vandaag zal hij elke dag naar school lopen. Hij heeft besloten nooit meer brommer te rijden. Dat is vanwege Elf, zijn kleine zusje.

Ze ligt op Intensive Care sinds gisteren, sinds het brommerongeluk dat ze kreeg toen ze naar huis werd gebracht door Schieralda's broer, Sergio. Ze kwam niet thuis. Hij ligt trouwens ook daar, op Intensive Care. De auto die hen heeft aangereden zit behoorlijk in elkaar, is waarschijnlijk total loss. De ellendeling die achter het stuur zat was natuurlijk

[p. 32]

dronken, anders hadden ze hem vast niet opgesloten, denkt Diego vol haat. Dat ongeluk zal hij zijn hele leven op zijn geweten hebben. En als Elfje doodgaat...

De tranen schieten in zijn ogen als hij zijn zusje voor zich ziet, zo klein en tenger in dat grote witte bed, met al die apparaten en al dat verband. Net echt een Elfje, zo zag ze eruit.

Toen zijn vader vanochtend belde uit het ziekenhuis was er nog geen verandering in haar situatie.

[p. 33]

Hij slaat de hoek om en als vanzelf wordt zijn blik getrokken naar de verkeersbarometer die daar staat. Hij kijkt nog eens goed. Komt het door zijn betraande ogen, of ziet het getal er echt zo gek uit? Zo lang als de verkeersbarometers er zijn is er nooit een getal van drie cijfers opgekomen. Gelukkig werd het aantal van 100 verkeersdoden nooit gehaald, al is het verkeersgedrag nog zo asociaal.

Maar nu ziet hij toch echt meer dan 2 cijfers.

Hij wrijft in zijn ogen en kijkt nog eens goed.

Ja hoor, nu ziet hij het: 67¾ staat er. Niet te geloven!

Zou dat betekenen dat Elfje en Sergio voor driekwart dood zijn?

Terwijl hij zo verbijsterd naar die getallen staat te staren, voelt hij dat er iemand naast hem komt staan.

Zonder om te kijken zegt hij: ‘Zie jij dat ook? 67¾.’

‘Ja, gisteravond was het 67½ en gisterochtend gewoon 67.’

Het is een onbekende stem, die hem antwoordt, maar met een warme, vriendelijke klank.

‘Maar, dan..., dan gaat het niet goed met ze,’ stamelt Diego. Zijn stem slaat over en zijn ogen lopen weer vol water. ‘Dat zou je wel zeggen, ja,’ klinkt het kalm naast hem. Nu pas kijkt hij met wie hij eigenlijk praat. Daar staat de mooiste vrouw die hij ooit heeft gezien. Een prachtige gestalte met een trotse, kaarsrechte houding en lange diepzwarte vlechten. Ze draagt een glanzend wit gewaad dat soepel golvend naar beneden valt tot op haar voeten.

De dunne stof ruist zachtjes. En haar ogen, zo vriendelijk, zo zacht. Prachtige, grote donkerbruine ogen heeft ze en ze kijkt hem aan.

‘Je treurt om Elfje, hè?’ vraagt ze.

‘Ja’ fluistert Diego. Vergeten is de ergernis als hij zijn zusje mee moet nemen, als hij op haar moet passen, op haar moet wachten. Hij voelt nu alleen nog verdriet en spijt.

Spijt van al zijn ongeduld, spijt dat hij haar niet toch zelf had meegenomen naar huis.

En angst, angst dat ze dood zal gaan.

[p. 34]

‘Zo moet je niet denken,’ zegt de gestalte naast hem. ‘Je moet er vertrouwen in hebben dat ze beter wordt. Ze is klein maar dapper en sterk, dat Elfje.’

‘Hoe weet u dat? Wie bent u eigenlijk?’ vraagt Diego.

‘Ik ben Elfrieda. Ik ben de hoofdelf van alle Elfrieda's in de wereld.’ Diego kijkt haar twijfelend aan. Hij gelooft niet in sprookjes en zeker niet in sprookjesfiguren. Zijn zusje heet Elfrieda, jawel, maar hij noemt haar Elf om haar te pesten, nergens anders om.

‘Nou, jij hoeft niet in mij te geloven, jij heet immers geen Elfrieda. Maar ik wil wel graag dat jij je zusje over mij vertelt, beloof me dat!’ klinkt het dwingend.

Diego belooft het maar, want hij heeft er veel voor over dat zijn zusje beter wordt. En baat het niet het schaadt ook niet.

‘Ga je echt geen brommer meer rijden? Gaat Elf nooit meer bij je achterop als ze beter is?’ Diego kijkt Elfrieda de hoofdelf ernstig aan en zegt dan: ‘Ja ik heb dat vannacht besloten, een brommer is gevaarlijk. Al ben jij als bestuurder nog zo voorzichtig, je bent zo kwetsbaar, ondanks je helm. Met iemand achterop heb je nog meer verantwoordelijkheid. En je kunt er nooit voor instaan dat automobilisten, alle andere weggebruikers eigenlijk, ook zo voorzichtig zijn als jij. Nee, ik wacht wel tot ik 18 wordt, dan leer ik autorijden en haal ik mijn rijbewijs, veel minder gevaarlijk.’

‘Je bent een verstandige jongeman, vind ik, je denkt goed na, Elf mag blij zijn met zo'n broer.’ Als Diego, verlegen door het compliment, opkijkt is ze al verdwenen, die mooie gestalte. Hij kijkt nog eens naar de cijfers van de verkeersbarometer. Ziet hij dat nou goed? Er staat geen 67¾ meer. Er staat nu toch 67½?

Diego pakt zijn cellphone, hier moet hij meer van weten. Maar voor hij een nummer kan intoetsen wordt hij gebeld. Zijn moeder. Ze belt uit het ziekenhuis. ‘Ja mam,’ zegt Diego, ‘het gaat iets beter...!?’ ‘Hoe weet jij dat nou?’ vraagt ze. ‘Nee laat maar. En ja, het gaat iets beter. Sergio is bijgekomen en mag vandaag naar de zaal. Elfrieda blijft nog even op de IC, maar de dokters zijn optimistisch.’ Diego slaakt een zucht van verlichting. ‘Ik kom direct na schooltijd naar het ziekenhuis, hoor ma. Tot later.’

[p. 35]

Het klopt dus, met die cijfers, er staat inderdaad 67½.

Diego loopt door naar school. Hij zit er wel bij in de klas, maar kan zijn aandacht niet bij de les houden en in de pauze rent hij weg.

Naar de verkeersbarometer.

Zou dat ½ -je er nog staan?

Is het al gezakt naar 67?

Nee, nog niet, er staat nog 67½.

Als hij later bij Elfrieda's bed staat ligt ze nog precies even stil, met gesloten ogen. Zo klein en breekbaar ziet ze eruit.

Zijn vader en moeder laten hem even alleen met Elf, kunnen zij iets gaan eten nu hij bij haar is. Diego pakt haar hand en buigt zich voorover. Zacht fluistert hij in haar oor: ‘Elfje, Elf, kan je me horen? Ik heb Elfrieda de hoofdelf van alle Elfrieda's ontmoet. Ze zegt dat je sterk en dapper bent.’

Hij kijkt of zijn zusje reageert. Zou ze hem gehoord hebben?

En dan ja, het lijkt wel of er een klein glimlachje om haar mond komt. ‘Elf’ vraagt hij nog een keer, ‘Elfrieda, hoor je me?’

Nu is het zeker, ze reageert. Hij voelt hoe ze in zijn hand knijpt.

Diego is nog bang, bezorgd.

‘Word je weer beter, Elfrieda?

‘Ja, dat ben ik wel van plan, maar jij mag wel Elf zeggen, hoor.’

Eerst schrikt hij van haar stem. Dan denkt hij ja, echt iets voor haar, zo'n antwoord.

‘O, fijn Elf, maar nu moet ik weg, even iets gaan kijken.’

‘Hoeft niet hoor, grote broer. Die ½ is weg, er staat nu gewoon 67.’

Als Diego de gang op gaat om hun ouders te melden dat Elfrieda wakker is, ziet hij nog net een glimp van een glanzend wit gewaad de hoek om gaan.