Elf

[p. 14]

Brom

Het is zover.

Eindelijk,... EINDELIJK!

Vandaag wordt hij 16.

Dat betekent dat hij brom mag rijden.

Hij kan nu meedoen met de andere jongens.

Hij hoort er ook bij als hij met de brom naar school gaat.

Met zijn handen onder zijn hoofd ligt Yasser stil te kijken naar het langzaam lichter wordende vlak van zijn raam. Het is ochtend, de ochtend van zijn zestiende verjaardag. Hier heeft hij zo lang naar uitgekeken. Nu kan hij met zijn brom naar school. Die brom heeft hij al heel lang, sinds zijn dertiende is hij er mee bezig, een stokoude tweede, nee vierdehandse brom, waaraan hij tot nu toe steeds heeft zitten sleutelen. Nu rijdt hij goed, net op tijd en hij ziet er ook nog mooi uit.

Nu kan hij er dan eindelijk mee de straat op.

Tot nu toe waren zijn ouders daar streng in.

Niet met de brom op de openbare weg!

Nu hoeft dat waarschuwen niet meer.

Vandaag wordt hij 16.

Eindelijk, EINDELIJK!

Het is zover.

Als Yasser met zijn schooltas beneden komt staan zijn vader en moeder hem onder aan de trap op te wachten. Felicitaties, brasa en zoenen. Hij laat het over zich heen gaan. Met zijn gedachten is hij al op het schoolerf. Zou het Jemaya wel opvallen dat hij nu met de brom komt? ‘Yasser, Yasser, hoor je niet?’ Zijn moeder staat klaar met een grote doos in haar handen. Zijn verjaarscadeau natuurlijk. ‘Even focussen, jongen,’ hoort hij zijn vader, ‘waar zit je met je gedachten?’ ‘Sorry, sorry,’ zegt Yasser en pakt de doos aan.

[p. 15]

Hij is nu toch wel nieuwsgierig en vlug scheurt hij het papier eraf. Dan ziet hij het al. Een helm! Wat is hij daar blij mee, dat was zijn enige zorg nog, een goede helm. Dat is een duur cadeau 1 Spontaan geeft hij zijn vader en moeder een flinke brasa. ‘Ja, ja, het is al goed. ‘We willen niet dat je onnodig risico loopt, maar je moet toch voorzichtig zijn, niet te hard rijden,’ voegt zijn moeder eraan toe.

Ze kijken hem na als hij met zijn nieuwe helm en oude brom de poort uitrijdt.

Op de school wordt hij direct omringd door al zijn vrienden en klasgenoten. De jongens dan natuurlijk. Meisjes worden niet verondersteld gek te zijn van brommers. Iedereen is weg van zijn helm. Zo stoer! En het is een echte goede, zo'n veilige, niet zo'n waardeloos ‘potje’. Nu nog een paar spannende stickers erop, dan is hij helemaal áf.

Zijn brommer kenden alle jongens natuurlijk al, sommige hebben zelfs helpen sleutelen. De jongens die nog geen zestien zijn, zijn een beetje jaloers. Yasser hoort er nu helemaal bij.

Yasser geniet van al die aandacht, maar toch dwalen zijn ogen telkens af. Hij kijkt steeds om zich heen om te zien of Jemaya niet ergens in de huurt is. Jemaya, het meisje dat hij het aller, allermeest bewondert. Ze is mooier dan welk ander meisje ook. En vriendelijker, veel vriendelijker. Het spijt hem dat ze niet in zijn klas zit. Zij groet gewoon terug, zonder van die gekke opmerkingen te maken als jongens haar groeten, Yasser is helemaal dol op haar en hij hoopt dat Jemaya nu hij met de brom naar school komt, onder de indruk zal zijn. Jammer, tot nu toe heeft hij haar nog niet zijn kant uit zien komen, Jemaya heeft er geen weet van dat hij jarig is, zestien is geworden. Of zou ze het wel gehoord hebben? Die meisjes weten vaak veel meer dan de jongens denken. Pas na schooltijd ziet hij haar. Als Yasser langs de fietsenhokken loopt naar de loods waar de brommers moeten worden geparkeerd, ziet hij Jemaya. Zwaaiend met haar armen roept ze luid: ‘Ha Yasser, gefeliciteerd, hoor!’ Zijn hart springt op. Ze weet het dus en ze heeft hem zelfs gefeliciteerd, hij krijgt het er warm van.

[p. 16]

De hele middag en avond denkt hij erover na hoe hij dat morgen moet aanpakken. Hoe zal hij haar aanspreken? Hoopvol bedenkt hij allerlei scenario's, de een nog mooier, nog romantischer dan de ander, maar in allemaal is hij de ridder op het witte paard, [nou ja, de witte brom dan] en Jemaya de mooie jonkvrouw.

Gespannen gaat hij de volgende morgen vroeg naar school. Met zijn brom blijft hij rondhangen bij de poort in de hoop Jemaya nog voor schooltijd te treffen. Het is bijna tijd, hij verwacht elk moment dat de bel gaat, als Yasser het geluid van een zware motor hoort.

[p. 17]

Hij draait zich in de richting van het geluid en wat ziet hij daar?

Een prachtige motorfiets komt langzaam naar de schoolpoort gereden en wie zit achterop? Het is Jemaya. Ze wordt met de motor naar school gebracht! Op dat moment gaat de bel. Geen tijd om verder te kijken, laat staan met haar te praten. Trouwens wat valt er te zeggen? Het is duidelijk. Jemaya heeft een vriend met een motor. Dat betekent dat hij al minstens achttien is. Daar kan Yasser met zijn zestien jaar en zijn eenvoudige brom natuurlijk toch niet tegenop. Voor het eerst is hij blij dat Jemaya niet bij hem in de klas zit. Na schooltijd haast hij zich om zijn brom te halen en naar huis te gaan, weg van de school, weg van Jemaya. Net als hij de schoolpoort uitrijdt ziet hij de motor die haar ophaalt al aankomen.

Het is een prachtmachine en die vent heeft een geweldige helm ook, denkt hij jaloers. Het is zo'n helm met een compleet scherm voor je gezicht en een beugel rond de kaken. Superveilig, maar ook heel stoer. Nou, hij doet maar, hoor, die vent. ‘Die vent’ noemt Yasser hem in gedachten.

Elke dag gaat het nu zo. Jemaya wordt gebracht en gehaald door die vent op de motor. Yasser kan maar met moeite zijn hoofd bij de lessen houden en in sleutelen aan zijn brom heeft hij helemaal geen plezier meer, hij kijkt nauwelijks nog naar hem om. Het is dat het ding hem naar school brengt, maar anders... Zijn gedachten draaien om Jemaya, maar hij ontloopt haar zoveel mogelijk, hij heeft immers toch geen kans meer bij haar.

Op een ochtend, onderweg naar school laat zijn brom hem in de steek. Gewoon midden op de weg kucht hij een paar keer en dan valt de motor stil. Yasser schrikt.

O shit, wat nou, het is al zo laat!

Straks gaat de bel dan kom je er niet meer in voor het tweede uur hegint. Hij zet de brom op de Standard en bukt zich om eens goed naar zijn machine te kijken. Zo op het oog mankeert er niets aan, alleen wat stof en vuil.

[p. 18]

Je kunt aan de motor wel zien dat Yasser er geen lol meer in heeft om de brom goed te onderhouden. Mismoedig gaat hij naast zijn bromfiets in de berm zitten.

Dat wordt lopen terug naar huis, om de brom weg te zetten en dan op de fiets racen naar school om het tweede uur nog te halen. Reparen en sleutelen, zal tot vanmiddag moeten wachten.

Zuchtend begint hij te lopen. Gelukkig is het nog vroeg, nog niet zo heet, want het is best zwaar om die brom voort te duwen, de hele weg terug. Hij is nog niet ver of hij hoort het bekende geluid van de motor die Jemaya elke dag naar school brengt. Wat een gene als die vent hem hier ziet ploeteren met zijn armzalige brom. Mi Gado, hij mindert vaart, straks stopt hij ook nog. Hij begint heel langzaam naast hem te rijden en beduidt Yasser dat hij stil moet staan. Dan staat hij zelf ook stil. Yasser kan zijn gezicht niet zien door het scherm van die geweldige helm, maar zijn stem hoort hij wel. ‘Wat is er, doet hij het niet meer?’ Yasser haalt zijn schouders op en kijkt naar de grond. ‘Kom op, zeg eens wat,’ hoort hij weer. Nu moet hij wel wat antwoorden. ‘Hij kuchte even en hield er toen mee op,’ zegt hij onwillig. ‘Zo maar gewoon zonder verdere waarschuwing?’ Yasser knikt. ‘Schudt die brom eens heen en weer,’ commandeert de stem achter het scherm. Verbaasd doet Yasser wat er gezegd wordt. ‘Dacht ik al,’ klinkt het gedempt. ‘Geen benzine. Wacht hier! Right here!’ En weg is de motorrijder.

Ja, ik zal gek zijn om hier te wachten, denkt Yasser. Sta ik nog meer voor schut. Geen brandstof, dat is het toppunt van stomheid. Zo'n blakka bal wil ik niet. Hij laat zijn brom van de standaard lopen en begint maar weer aan de weg terug naar huis. Hij schiet niet erg hard op, de brom is zwaar, het wordt steeds warmer en hij zweet al aardig. Het is een lange rechte en vooral stoffige weg, maar als hij bijna bij de T-kruising aan het eind is, hoort hij weer het zware gebrom van de motor naderbij komen. Hij stopt aan de kant van de weg en kijkt hoe de motorrijder stilhoudt en een jerrycan brandstof van het bagagerek haalt. Zonder zijn helm van zijn hoofd te halen, drukt hij de jerrycan in Yassers handen. ‘Vullen!’ commandeert hij kortaf. Als dat gebeurd is: ‘Starten!’

[p. 19]

Yasser moet een paar keer op de starter trappen voor hij aanslaat.

Er zit zeker lucht in, denkt hij, maar dan pakt hij.

Niet nog meer gene gelukkig.

‘Zo,’ zegt de motorrijder. ‘Jij bent Yasser, geloof ik, ik ben Henk van Kessel. Jemaya heeft het wel heel vaak over jou.’

Terwijl hij zijn rechterhand uitsteekt om kennis te maken, tilt hij met zijn andere hand de helm van zijn hoofd. Yassers mond valt wagenwijd open van pure verbijstering. Hij kijkt naar het gezicht dat tevoorschijn komt. Die vent is een oude man! Een opa! Nog voor die gedachte helemaal is afgemaakt dringt er iets anders tot hem door.

‘Henk van Kessel, wereldkampioen. De TT van Assen in 1974,’ zegt Yasser vol ontzag.

‘Klopt’ zegt Henk van Kessel, ‘Hoe weet je dat allemaal?’

‘Google op motorraces’ antwoordt Yasser. ‘Dat is mijn hobby.’

‘Ik ben Jemaya's opa. Motorrace is ook mijn hobby.’

Yasser moet er even bij gaan zitten.

Dan begint hij te lachen.

Voor het eerst sinds dagen, sinds weken lacht hij weer.

Hij kan er bijna niet mee stoppen.

Jemaya's opa...

Jemaya heeft het heel vaak over me...

Er is hoop!