Verloren stroom

[p. 210]

Aan later Dichters.

Ik ook wist jaren dat het lente was.
De bloemen leken sterren in het gras.
Er liepen lanen bloesemboomen dicht
in blanke donzigheid: een sneeuwgezicht.
De luchten klaarden blauw. Ze stonden vol
hel witte wolken soms, spannend en bol,
wier trage schaduw langs de heuvels schoof.
Luid twistten vogels in het jonge loof
de dagen door; maar aan den avond zong
één enkle merel. Zag ik niet hoe hong
de wester goudglans om zijn beukekruin?
Toen woonde ik in een oude stad. Een tuin
met witte muren was mijn eenzaamheid.
Vaak droomde ik langs zijn lanen, als heel wijd
zweeg de avondvrede. Zwakjes werd gehoord
een roep en hooge lachjes: in de koord

[p. 211]

 

sprongen de kleine meisjes uit de buurt.

 

Vergeten zal ik nimmer hoe elk uur 't

 

getinkel van een beiaard wou ontwaken.

 

Ik kon den toren zien. Ver achter daken

 

hief hij zijn stoere schouders in het blauw.

 

Hij leek een goede, grijze reus; zoo trouw

 

gaf hij zijn lied, het blijde of treurige!

 

Dat alles was de lente. Geurige

 

koeltjes omwuifden toen mijn lichter hoofd.

 

In een schóón leven had mijn hart geloofd.

 

Dat is voorbij. De jaren gaan hun rei;

 

de maanden heeten Maart, April of Mei;

 

doch lente hoor ik, lente zie ik niet.

 

Zeg, kwam ze wel? En floot daar nog een lied

 

van vogels; gierde' en zwierden zwaluwen? -

 

De dagen zijn van kommer. Schaduwen

 

verdroeven 't landschap en het eigen licht...

 

In later tijd leest een het schamel dicht

 

dat wij beproeven, en hij zegt: ‘Geen oog

[p. 212]

 

hadden die menschen voor het schoon vertoog

 

der wisselende dagen en der nachten!’

 

Dat zij zoo kind. Maar zie, ons zielen wachten

 

op een groot goed, en dat niet komen wil.

 

Ach! om ons, in ons, is het nimmer stil.

 

Zee, lucht en veld kan nooit meer eenzaam zijn;

 

door al ons denken waakt de doornenpijn

 

om 't vreeslijk leed dat in de wereld kwam.

 

Ontroering in ons rijzend, is de vlam

 

der sidderende waskaars in den wind.

 

Wanneer een schuchter vers zijn voet begint

 

op maat te zetten, dreunt een donderknal.

 

Uwe is de vrede, ùw het zacht verval

 

der tijden, als verglijdende rivieren.

 

Gij moogt met keur van bloemewoorden sieren

 

de kindren van uw ongestoorden droom! -

 

Doch enkel wijl wij streden droef en loom.

 

En daar wij dor in eeuwgen winter stonden

 

hebt gij in 't eind de Lente weergevonden!