Verloren stroom

[p. 213]

[Ze volgden U. Ze meenden ja]

Ze volgden U. Ze meenden ja
Ge werdt een Koning, machtig, rijk.
Ze hoopten gunsten en gena,
staf, rechterstoel, en eereblijk.

Gij vroegt hen: ‘Kunt ge drinken aan
den kelk dien ik eens lêegen zal,
en hijgend stijgen, kruis-belaân
ten Heuvel, na driedubblen val?’

Ik kón het, Heer! Mijn lippen, schuw,
verkrompen van een bittren drank;
ik viel met U! ik rees met U!
Uw liefde wijde ik eeuwgen dank!

[p. 215]

 

Nu droeg ik wel van menschenleed

 

genoeg, o Moeder, om te mogen -

 

zooals een droomende vergeet

 

de wereld en haar wreede logen -

 

vergeten ach! een kleenen tijd

 

wat vele smart mijn meelij beidt.

 

 

 

Ik wil, alleene pelgrim, gaan

 

door bosch en groenende eenzaamheden -

 

waar over rug van zandhil staan

 

mijn blij-geklommen jonglingsschreden -

 

naar 't zachtgezonken, zoete dal

 

waaruit me uw toren groeten zal.

 

 

[p. 216]

 

In lage beuk ligt dag gezeefd

 

tot schemer, uit dof-gouden ramen,

 

vóór marmer-glimmend altaar leeft

 

een bevend Gods-lampje, dat samen

 

o Milde, met uw oogenschijn

 

de duisternis doet vromer zijn.

 

 

 

Gezeten voor uw lief oud beeld

 

gehuld in zwaar-juweelge wijlen,

 

hervindt mijn hart de veilge weeld'

 

in uw aanwezigheid te wijlen,

 

te luistren naar gedoken woord

 

in teeder zielsgeheim aanhoord.

 

 

 

Hertel ik - en wat zorge ik om

 

de vlucht van ras-gewiekte stonden! -

 

in rijke mijmering de som

 

der heerlijkhêen in U bevonden,

 

beschouwt mijn ingetogen vlijt

 

hoe lief en rein en schoon ge zijt,

 

 

[p. 217]

 

dan trilt mijn ziel: de zilvren koord

 

waaraf U toeruischt prijs en zegen;

 

dan heeft zich roemend woord aan woord

 

tot edelsteenen snoer geregen -

 

dan draag ik uit mijn eenzaamheid

 

een psauterken uw lof gewijd.

Sutendael. 25-3-20.

[p. 218]

Met kerkelijke goedkeuring.

Maart 1920.