Verloren stroom

[p. 199]

Zaal drie. T.P.

In tijdens lustpaleis. Stil glijden door
zijn jammerkaamren, tot waar weeker koor
van klachten neuriet, en één matte lach.
Zet zachter schreden waar de doffe dag
- daarbuiten zoelt de lichte noen - verbloedt
tot roode schemering van avondgloed.
Gebaren rijzen trager, waar het jaar
- de vóórlente is al zonnig; luister naar
een vroegen vogelroep in naakt geboomt -
Octobervroom in matte stilte loomt.
Demp hellen stemklank langs dit doode meer
- vèr achter duinen deinen weg en weer
de bradde baren van het stijgend tij -

[p. 200]

 

waarin geen boschbeek vallen zal, geen blij

 

geril van ondergrondsche bronnen kringt:

 

door ongeziene spleten zinkt en dringt

 

het water heen, het slinkend water heen,

 

en enger rondt de spiegel, waarin scheen

 

de blauwe dag-glans van de hooge lucht.

 

O Gij, die eender einde hebt geducht,

 

herken in bleeke konen, met dien gloed

 

te hel gerand; in lippen waar het bloed

 

het kriekerood, verblauwde; aan starren blik

 

van koortsige oogen, gróóter als in schrik -

 

het lijdzaam aanschijn van uw moede jeugd.

 

Laat hier, om vreeze en hope die u heugt,

 

uw ziel ontgaan haar teerste derenis.

 

Hoe vast ge weet dat niet te weren is

 

de nacht, de winter, 't ebben immerdoor:

 

ach! toover nog behoeftige oogen voor

 

aan 't smaller raam der hoop, een vergezicht

 

van zomerlanen in koel morgenlicht.

[p. 201]

 

En raadt daar één het onvermijdlijke

 

smartvol ontglippen van het liefste tijdlijke:

 

ontsluit het luik hem dat klaar uitzicht geeft

 

op zonnige Edentuinen waar men lééft!...