Verloren stroom

[p. 183]

Loch Katrine.

Toen ging de woudweg open op den dag,
de witte, winterwazige, en daar lag -
met baai en boezem als een binnenzee,
en spitse pijnboomeilanden - de vrêe,
onmeetbaar uitgeweken, van het meer.
Het droeg de koele kleur der lucht: een teer
parelgrijs-blauw met zilvering van zon.
En of zijn stilte 't machtig landschap won:
de wijde kring der bergen om den vloed -
de schouders donkerder, doch in den gloed
des gulden noens de blanke kruinenpracht -
hield sprakeloos zijn ongebroken wacht.
Daar werd geen stem, geen stapgerucht gehoord,
gelach van golvenslag, noch windenwoord;

[p. 184]

 

alom, en voelbaar voor de ziel alleen:

 

de zang der stilte zelve, een ver geween...

 

Maar wijl ik op een rots stond aan dien oever

 

en luisterde - verlangen groeide droever

 

in mij naar lang verloren eenzaamheid.

 

O, weer een meer zijn aan den voet gevlijd

 

van steile hoogten, rond mijn rust gerezen!

 

Weer liggen lichtbezonken - zonder vreezen

 

voor schuwe wolkenschaduw - in den schijn

 

van Gods genade! Klare spiegel zijn

 

der kruinen in beschouwens blauwe stonden!

 

En door geen breeden landweg zijn gevonden,

 

maar langs dit woudverscholen pad gezocht

 

door één trouw vriend die, van me scheidend, mocht

 

zoo ik van u, o bergmeer, door de dagen

 

viaticum van vrede mededragen!

Aberfoyle.