Verloren stroom

[p. 181]

Loch Lomond.

Zooals behoedzaam licht een kloostervrouw
van over slankgetorend altaarvat
het waas waarmee ze 't blank omsluierd had,
zóó had die middag - en op open blauw
verrezen ze als uit eêl metaal gedreven -
van sneeuwgebergten 't neveldoek geheven.

Om bruine rotsen boog het groene meer
zijn spiegelglans van soevereine rust.
Het witte dorp gedoken langs de kust
glom smetteloos in 't helle water weêr,
dat droeg het zinkend beeld der eilandtuinen,
en, duizeldiep, den schittergloed der kruinen.

[p. 182]

 

Alom een stilte van teer-gulden licht.

 

Hoe vèr-vergeten hier en onvermoed

 

de moede kampen en hun droef gewoed!

 

Hoe kwam ons hart zoo vredig en zoo licht;

 

geen knalgranaat den hemel wit te vlokken;

 

geen dof kanon den loggen grond te schokken.

 

 

 

Maar onvergeetber neeg het avonduur,

 

toen blanke toppen bloeiden rozerood!

 

Voor anker lag de donkere eilandvloot

 

in vloeibaar goud, op gouddoorgloeid azuur.

 

Wie toen in ranke boot het meer begleden,

 

ze voeren zingend als door zalig Eden...

Luss.