Verloren stroom

[p. 173]

Juni.

O schooner weemoednacht wen Lente heet
niet langer Mei, maar Juni. Stilte deed
de duistre vlakten vromer zijn; de lucht
droeg trossen sterren als een boom zijn vrucht.
Het was een zoele, geurge nacht, en Mei
zou Juni zijn: de stonde was nabij.
En wijl ik droomend 't hoofd naar boven beurde,
verscheen in droom wat ginderhoog gebeurde.
Saffieren vloeren lagen eindloos blauw
in strakken glans. Daar toog de Lieve Vrouw
in sneeuwig sleepkleed over, en haar schreed
een lange stoet na waar ze lichtend gleed.
Tot vóór den troon van Een, wiens harte gloort
Hem door den boezem als een zonne, trad ze voort;

[p. 174]

 

en in den dagschijn van die liefdezon

 

zonk ze op de knieën, en haar bee begon.

 

‘Ik kom tot U, Zoon, met mijn oogst van Mei;

 

ik schenk U, Zoon, wat aardes kindren mij

 

vereerden. Niet om mij, die mij beken:

 

werk uwer handen, en uw dienstmaagd ben,

 

doch wijl ik werd uw Moeder, en men vindt

 

door Moeders woord genade bij het Kind.’

 

Ze noodde met de hand. Een blonde rij

 

Mei-kindjes boog den troon voorbij, elk lei

 

zijn slinger frissche rozen aan den voet

 

des zetels, knielde, week dan met een groet.

 

‘Dit zijn de kransen zoete groetenissen,

 

zei nog de Maagd, gefluisterd vóór mijn nissen

 

in kerken en kapellen, in den nacht

 

der holen waar de vrome strijder wacht.’

 

Nu zwenkten knaapjes nader met gezwaai

 

van wierookvaten, doch geen gouden laai

 

van vlammen sloeg eruit; alleen de teere

[p. 175]

 

geur van gebloemt dat welkte Haar ter eere.

 

En maagden, zwartgesluierd, droegen aan

 

ter heupe, bronzen kruiken, waarin traan

 

na traan het weenen viel van duizend droeven,

 

wier meestgeliefde rust in verre groeven.

 

Doch de allerlaatste groep die nadertoog -

 

jonkvrouwen rijk in purper - hieven hoog

 

robijnen-snoeren: 't bloed van wie als held

 

voor 't heilig Recht mocht sterven op het veld.

 

Dan stond een stilte, door dit woord gebroken:

 

‘Ik dank U, Moeder, om de zoete roken

 

der bloemen, en voor elken rozen-krans;

 

en voor die klare tranen, en den glans

 

dier al te droeve en heerlijke juweelen.

 

Wat Mei door U me bood, zal Juni deelen

 

aan de aarde weer, met schatten uit mijn Hart.

 

Zij telken dag een troost aan elke smart;

 

de minste groetnis vinde een loongena;

 

en met dit rijk gesteente zal weldra

[p. 176]

 

de prijs van Zege en Vrêe zijn saamgedragen!’

 

Een verre toren liet de rasse slagen

 

vallen van middernacht. Mijn droom ontvlood.

 

De lucht hong donkerder. Met doffen stoot

 

beukte een kanon den diepen horizont.

 

Tóch heeft mijn hart een licht bewaard; daar stond

 

weer vaster hoop op goddelijk erbarmen...