Verloren stroom

[p. 165]

Nieuw Jaar.

Ik zal niet zijn, o jeugdig jaar,
van dezen, die verlangend naar

U staren, of in vreezen;

ik bid niet dat zij opgelicht
de sluier van uw aangezicht,

om in uw oog te lezen

wat mare gij der aarde bracht:
of uit uw blikken treurt de klacht

om 't duren der ellende, -

ofwel, hoe van uw voorhoofd slaat
de goudgloed van een dageraad:

de Vrede, lang-ontwende!

[p. 166]

 

Ge houdt de kleine handen toe;

 

en zie, reeds is mijn ziel te moe-

 

gewacht, te moegebeden,

 

dan dat ze naar de gave gist

 

waarmee ge uit Toekomst grijzen mist

 

ons leed komt toegetreden.

 

 

 

De kennis waar ik rust in vond

 

is, dat de Heerscher die u zond,

 

hoe diep zijn gramschap griefde -

 

niet Hater, neen, maar Vader heet,

 

geen bron en doel van daden weet

 

dan: eindelooze liefde.

 

 

 

Hij, God van leven, zond den dood,

 

Hij, milde Gever, duldt den nood

 

tot veler rijk Verrijzen!

 

Hij gruwt van tranen en van bloed,

 

maar doogt een bloed- en tranenvloed

 

waaruit we reiner rijzen...

 

 

[p. 167]

 

Daarom, o jeugdig jaar, gemoet

 

ik u, serener van gemoed;

 

en geeft ge vreugd of lijden,

 

mijn deemoed zal (daar heil en pijn

 

geschenken van één Liefde zijn)

 

Gods liefde benedijden.