Verloren stroom

[p. 153]

Super flumina...

[p. 155]

[Een vreemde, schemergrauwe streek]

Een vréémde, schemergrauwe streek.
Doordreunde zwerken zakken loom.
Om eenzaam puin en braakland, bleek
de bochten van gestolden stroom.

Daar wrocht bij dag, bij nachtewaak,
dofoogig, stram en ruggekrom,
een volk aan nooitvoleinde taak.
Gezang viel langs dien oever stom.

Toen vroegen zij den banneling:
‘Hef aan uw zangen van weleer!’
- In 't vréémd, gevloekte land, hoe zing
ik - sprak hij - zangen van den Heer?

‘Want ik weet enkel 's Heeren lied,
dat is van liefde, dank en vree.
Zoolang die vèr zijn, zing ik niet,
maar torse aan 't reuzig lijden mee.’

[p. 156]

 

Voort wrocht hij, zwijgend, dag en nacht.

 

Soms staarde hij ten overkant

 

der avondwaatren, zei dan zacht

 

een bede voor 't verloren land.