Verloren stroom

[p. 149]

3.

Na een voordracht uit Omheinde Hoven.

Als een die droomt den vreemden waan
te zijn tweevuldig, en zijn ik
ziet, trouw-herschapen vóór hem staan;
beluistren moet, in zoeten schrik,

zijn eigen stem uit andren mond:
zóó voelde ik me, als in dróóm, te moe,
dien avond dat ge vóór me stond
en spraakt me de eigen woorden toe...

Een droom! en o! vervulde droom!
Want droeg ik deze treurnis niet:
dat ik maar neuren, nooit in stroom
van klanken, uiten kon mijn lied?

[p. 150]

 

Nu rees voltonig, wat lang lag

 

in dooden nacht van boeken schuil:

 

mijn zwijgend woord - in klaren dag

 

opvonkelende waterzuil!

 

 

 

Nu trilde een stem, die kleur en lijn,

 

die tijd en ruimte wonderbaar

 

liet tot geluid herboren zijn

 

van orgelpijp en fluit en snaar.

 

 

 

Geen weemoed sloot ik, als juweel,

 

in heimlijk schrijn van teederst woord,

 

of, zinkend, zocht uw stem het êel

 

gesteente, dat heeft geel gegloord.

 

 

 

En waar ik breeder noodkreet lei

 

op klankenstuwing als der zee,

 

dààr stuwde uw stem een noodgeschrei

 

tot wand en welving schreiden mee.

 

 

[p. 151]

 

Ik, die nooit eigen leed herdacht

 

in tranen, zonder tranen leed:

 

ging weenen, luistrend hoe ùw klacht

 

mijn vroeger klaagzang weenen deed.

 

 

 

Géén vluchtig vreugdeken was ooit

 

mijn troost op lang-vergeten dag,

 

of 't lachjen heeft mijn mond geplooid

 

dat om ùw mond te monklen lag.

 

 

 

En toen uw stem gebeden had

 

mijn beden uit dien ééngen tijd,

 

dàn heb ik, wijl ik nooit meer bad

 

zóó zieleschoon, uw ziel benijd!...

 

 

 

Maar nijd, ook vrome, is stille pijn,

 

waarbij de schoone droom verzwond:

 

dat uw ziel mijn ziel was, en mijn

 

uw wonder-zangerige mond.