Verloren stroom

[p. 147]

2.

Ik ben zoo vaak, en nog, en weêr
met u en anderen gegaan
dees lente-, herfst- of winterlaan,
waarlangs ik telkens eenzaam keer,

dat ik wel hopen mocht hoe leed
van lesten hand- en oogengroet,
op stil-aan leedgewend gemoed,
toch eens zijn scheurende' angel sleet.

Maar ach! bij nieuw vaarwel herschrijnt
van vroeger scheiden 't oud verdriet,
zoodat wie laatst mij eenzaam liet
mijn hart met aller heengaan pijnt.

[p. 148]

 

Het wordt een vele, kleine dood,

 

dit telkens nieuw gemis aan ziel,

 

bij wie der onze vreugd geviel,

 

ze vrede won en troost genoot.

 

 

 

Maar daarom vinde, al vóór-geproefd -

 

en wijl geen ander volgen mag -

 

't vaarwel op jongsten levensdag

 

ons moede harten onbedroefd!