Verloren stroom

[p. 145]

VII.

Voor Jef Leynen.

We wisselden in late wake,
in woud bij lommerkoele rust,
op duin aan zeebezongen kust,
veel innigheid van harte-sprake.

Dat avond-raam op kloostergaard,
het heugt u, waar we in duister, beiden
ons diepste zielen fluister-zeiden, -
die reze' en beefden vaag-beklaard.

En toch, een weifele onvoldaanheid
ons teederst woord dat broos begon
te roeren, maar niet rijzen kon,
schrijnde in mijn hart toen gij gegaan zijt;

[p. 146]

 

een vreeze als bleef in droef gemis

 

ùw hart dat ééne woord verhopen,

 

bloem ongelaafd te mijwaart open,

 

tot wie geen dauw gezegen is...

 

 

 

O leed zich nooit gansch uit te spreken,

 

aan woord en zang gemeen, zoolang

 

de ziel is onder zintuigdwang

 

een vlam die door mat glas moet breken.