Verloren stroom

[p. 140]

VI.

Voor Maurits Van Hoeck nieuw-gewijden Priester.

Herdenk uw jaren, vriend: een smalle val
van waterkens uit bron in dennendal;
ze ontmurmelden de bruine boschvallei:
een nietig vlietje op onbegrensde hei.

Het groef in grint en zand zijn moeizaam bed,
schuurde langs ruigen rand met hei bezet,
met pluimgras, braam en varenkruid, zóó dicht:
het weet van luchteblauw noch zonnelicht.

Het glijdt geluideloos; en ruischt het, géén
weet of zijn lied een lach is of geween.
Wie 't lang beluisterde heeft droef vermoed
hoe 't moede kloeg om rusteloozen spoed.

[p. 141]

 

Geleid door wàt verlangen, welke hoop,

 

wendt her- en derwaarts, kronkelend, zijn loop?

 

Ach! wist het wat al woud en weide strekt

 

tot waar de blanke landstroom zeewaarts trekt!

 

 

 

Eens zinkt het snelle vlietje in lager grond,

 

loopt loomer langs gebogen zandwal rond;

 

hervalt in eigen killen, stroomt, gestuit,

 

tot breede plassen over grassen uit.

 

 

 

Het zwelt, tot glanzende ongerimpeldheid

 

van blauwen heidewijer ligt gespreid.

 

Diep vliedt er spiegeling van wolkevlucht.

 

De boomen staan er schooner dan in lucht.

 

 

 

O weelde van wie dagen lang in zon

 

zijn zonverstoken waatren zonnen kon!

 

Ze drenken aan azuur en zóóveel licht

 

dat daar een vijver van blauw zongoud ligt!

[p. 142]

 

Nooit roodde morgens bloode vreugdeblos,

 

geen Oosten brak zeebreed in jubel los,

 

geen avond deinsde zwijgend, en verblonk

 

tot bronzen nagloed waar de dag verzonk,

 

 

 

of op den vijver voer blij goudgedein;

 

hij deed, verbleekend, 't heiland droever zijn;

 

hij heeft het heilig nachtgeheim gedeeld

 

van elk groot-oogig-starend sterrenbeeld...

 

 

 

Plots brokkelt glad-gespannen vloed den boord.

 

Weer schiet het opgeschrikte beekje voort,

 

langs enge geul door drabbig akkerland,

 

in kille schaûw van vlier- en elzenkant.

 

 

 

Aan 't naaste dorpje wacht een molenhuis.

 

Het stort met luid-verschallend angstgebruis

 

langs zwarte schoepen van een folterrad,

 

golft woelig heen tot lillend schuim verspat.

 

 

[p. 143]

 

Geen rust meer: vrouwen aan zijn rand geknield

 

spoelen haar linnen: 't vale water wielt

 

van klaterende slagen en geplas.

 

Gedrenkte koeien trapplen het tot dras.

 

 

 

Maar of het duikelt - en het donkert bang -

 

onder de heirbaan door, langs lagen gang;

 

of men het menig aderken ontvreemdt

 

te laven dorre tuinen, schralen beemd -

 

 

 

het beekje kan geen oogwenk eenzaam zijn

 

of valt aan 't zingen, vliedt weer spiegelrein,

 

àl leed vergetend of het nóg dien dag

 

van zonnezaligheid weerglanzen mag. -

 

 

 

Aanschouw uw leven als den heidevliet.

 

Ge kende een Hóógtijd die u blijde liet

 

zóó, dat geen kommer ooit den luister van

 

het groot-genoten Licht verduistren kan. -

 

 

[p. 144]

 

Ik zag de beek die als een âam zoo zacht

 

den stroom haar zonbezonken waalren bracht.

 

Draag - koen doorstreden arbeid, leed en nood -

 

uw priestervreugde mee tot in den dood!