Verloren stroom

[p. 136]

V.

Voor Pater G. Jonckbloet, S.J., bij zijn Gouden Jubel-feest, als Kloosterling.

Zooals een pelgrim naar de Stad,
bestegen 't steile wentelpad
ter hoogste heuvelkammen -
reeds ziet hij achter blauwig woud
haar daken in het avondgoud
met koopren schubben vlammen -

nog eens wil rusten, neerzit aan
een najaarseik, in najaarsblâan
de moede voete', en over
zijn grijzend hoofd, het rank en schoon
gesmijde - een gouden zegekroon -
der laatste twijg in loover;

[p. 137]

 

zooals hij dalwaarts blikt, en lang

 

de diepe landen door, den gang

 

namijmert zijner jaren;

 

zijn lichte en donkre wonen telt

 

ter steden, tot aan 't blauwe veld

 

der baren, vaak doorvaren;

 

 

 

zóó rust ge dezen najaarsdag

 

die vijftig klooster-jaren zag

 

tot hooge kruin gestegen,

 

en schouwt - in gulden Godsgena

 

dalen ze glanzend - dankbaar na

 

verledens verre wegen.

 

 

 

Ze doken nauw en duister wel

 

bijwijlen, brandden in te hel

 

een schroeigloed, trokken bochten

 

door zielsverlaten wildernis,

 

waarvan uw vrees en kommernis

 

moeizaam den uitgang zochten; -

 

 

[p. 138]

 

van stille hoogten, in den rein-

 

bezonken, ijlen najaarsschijn,

 

geruchteloos, onroerend,

 

verschijnen - hoe ze in heide en dal

 

verkronkelden - uw paden àl

 

tot dezen vrede voerend.

 

 

 

Al scheen u doelloos soms de reis,

 

nù voelt ge hoe, geheimer wijs

 

een Vriend uw schreden wendde;

 

u heugt de herberg, waar de nood

 

uws harten, bij 't gebroken Brood

 

Hem telkenmaal herkende.

 

 

 

Ge gaaft, door dorpen en door stad,

 

al wat ge aan schatten schenkbaar had,

 

en hooge gunst van zangen;

 

men bood u luttel, vroeg u veel:

 

uw ziel zal 't honderdvoudig deel

 

voor 't haar ontleende, ontvangen.

 

 

[p. 139]

 

Zooals de nanoen gouden maakt

 

de dingen die hij, gouden, raakt,

 

zóó doet dit rijk begrijpen

 

uw hoop en vrees, uw liefde en leed,

 

wat blij ge wildet, moe ge deedt -

 

tot loutre vreugde rijpen.

 

 

 

Zie, langs de hoogvlakten, uw pad

 

loopt effen naar de naadre Stad

 

die torent achter wouden;

 

doch wijl ge gaat dien lesten gang

 

o grijze pelgrim, wijle lang,

 

uw avondzon, de gouden!