Verloren stroom

[p. 131]

III.

Voor Eerw. Margareta-Maria Lacueille bij hare Heilige Geloften.

Nu gij dit groot geluk het uwe heet
herleefde in mij herinnering. - Ik weet
nog hoe ik knielend vóór Hem lag, ik zag
in schielijk licht het wézen van dien dag.
Ik dacht me wel de gever, een die brengt
den rijksten nardus op Gods haar geplengd:
en zie, ik zat geledigd van den schat
der offergave; van Zijn mildheid had
ik haar ontvangen, waande ze nu mijn!
Hij was de Gever wijl hij doogde in zijn
barmhartigheid, dat ik zijn goed hem bood...

[p. 132]

 

Nog zag ik hoe hij me immer had genood

 

en zóó mijn weg geleid, dat ik niet kón -

 

al wou wel ànders mijn blind hart, al zon

 

het kranke er van zoo menig maal, me schenken

 

dan Hem alleen! Het was een zerp gedenken,

 

een smartlijk voelen wijl te zalig zoet:

 

hoe vol geduld hij was en grondig goed.

 

Ik kwam doordrongen hoe mijn God een God

 

van liefde was; een die moet minnen tot

 

in 't einde; die voor wrake en straf alleen

 

beminnen kan, onstelpbaar! O geween

 

dat toen mijn blik verblindde, strak naar Hèm.

 

Ik wou geen woorden, dankte zonder stem.

 

Doch als een breede landstroom zakt in zee

 

met blanke boordevolheid, ik verglee

 

stil in Gods liefdes eindlooze' oceaan.

 

En wat ik bad was immer te vergaan

 

aldus in Hem, in Hèm verloren zijn.

 

Een vreugde groeide als morgenbloem in schijn

[p. 133]

 

van zon, lag als stil water in de zon.

 

Er zong in mij een gouddoorzonde bron,

 

mijn hart werd een warm vuurbekken, spiraal

 

van dankbre roken warrelt uit die schaal...

 

 

 

Veel dagen vielen op dien dag. Helaas!

 

ons schatten garen we in een glazen vaas,

 

we dragen goudzand op ons vlakke hand -

 

en nu die stormwind over 't blakke land...

 

Zoo niet te brijzel viel mijn innigheid,

 

verstoof mijn vree niet in den wind gespreid,

 

het was om ùw offrande, om 't veilig schild

 

langs mijne gangen door uw bee getild.

 

 

 

Maar daarom smeekte ik van den vroegen dag

 

opdat uw ziel, als toen de mijne, zàg

 

de Liefde, en zich der Liefde mocht vergeven

 

door tijdelijke stonde' in tijdloos leven.